ବାଗ୍ମୀ ପ୍ରଣୟିନୀ

କଳ୍ପନା ଋତୁର    କଳ୍ପ ସୁକୁମାରୀ

      ସ୍ୱପ୍ନରେ ସ୍ୱପ୍ନରେ

     ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ଦିଏ ହସି ।

ସିଏ ମୋ' ପ୍ରେମିକା,ସ୍ବାତୀ ସ୍ୱାଗତିକା

      ଲଗ୍ନରେ ଲଗ୍ନରେ

    ମୃଦୁ ମୃଦୁ ଯାଏ ଭାଷି ।।

ଋତୁରେ ଋତୁରେ ପ୍ରୀତିରେ ପ୍ରୀତିରେ

      ଛନ୍ଦରେ ଛନ୍ଦରେ

     ନମ୍ର ନମ୍ର ନିବେଦନ ।

ପ୍ରେମିକା ନୁହେଁ ସେ ବାଗ୍ମୀ ପ୍ରଣୟିନୀ

      ସଂଭ୍ରମ ସାନ୍ନିଧ୍ୟ

   ମୋ' ପ୍ରାଣପୁଷ୍ପ ସ୍ପନ୍ଦନ ।।

ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ ଭାବ ଖଞ୍ଜିଦେଇ

     ରାଗ ଅନୁରାଗେ

   ସୁର,ତାଳ, ଲୟ ଦେଇ ।

ମୋ' ପ୍ରେମିକା ପ୍ରୀତି ଉଦାର ଉର୍ବର

      ଝର୍ଝର ଝଙ୍କାର

   କଳ୍ପତରୁ,ସେ ବୈଦେହୀ ।।

ବୈଦେହୀ ସିନା ସେ,ନୁହେଁ ନିର୍ବାସିତା

      ମୃଣ୍ମୟୀ ମୃଣ୍ମୟୀ

    ସଦ୍ୟ ସୁରମ୍ୟା ଲଳିତା ।

ଲାଳିତ୍ୟରେ ତା'ର ଲାବଣ୍ୟବତୀ ବି

     ଲାଜେଇ ଲାଜେଇ

    ନରମେ ନୁଆଁଏ ମଥା ।।

କୁଙ୍କୁମ କୁଙ୍କୁମ    କାନ୍ତି ଅନୁପମ

      ତା' ସ୍ନିଗ୍ଧ ପରଶ

    ବଉଳ ବଉଳ ବାସେ ।

କସ୍ତୁରୀ ମୃଗର    ଅତୁଳ ସୁରଭି 

      ସରମି ସରମି  

    ହଜିଯାଏ ଅବଶୋଷେ ।।

ସୁରରେ ସୁରରେ ସଙ୍ଗୀତ ସଜାଏ

     ତା' ସଙ୍ଗୀତେ ଥାଏ

   ମୋ' କାବ୍ୟ କ୍ରନ୍ଦନ ଧ୍ୱନି ।

କ୍ରନ୍ଦନ ନୁହେଁ ତା' ଶ୍ରୁତିର ସଂସ୍କାର

      ବୈଦିକ ବିଧାନ

    ପାରମ୍ପରିକ ଓଢଣି ।।

ନୃତ୍ୟରେ ନୃତ୍ୟରେ ମୋ' ଚିତ୍ରକଳ୍ପକୁ

      ରୂପକଳ୍ପ ଦିଏ

   ଅଙ୍ଗୀକାର ଆଭିଜାତ୍ୟ ।

ତା' ଆଭିଜାତ୍ୟରେ ପ୍ରେମ ପ୍ରେମ ନୁହେଁ

      ମାନବିକତାର

     ବନ୍ଧନ,ସୁଚରିତାର୍ଥ ।।

ପ୍ରଣୟିନୀ ସିଏ    ଶାଶ୍ୱତ ସମ୍ମାନ

     ରମ୍ୟା ନାରୀ ପାଇଁ

    ସୁରମ୍ୟା ଦିବ୍ୟ ଆସନ ।

ମୋ' ସୂକ୍ଷ୍ମ ସୃଜନୀ ଭବ୍ୟ,ଚିରନ୍ତନୀ

    ନାରୀ ମୋ' ନମସ୍ୟା

    ଶୁଭଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦିବ୍ୟାସନ ।।