ଅତିଭା ବର୍ଷା

ଅଗସନ୍ଧ୍ୟା କାଳେ ଅତିଭା ବରଷା

ଅମ୍ୱୁଦ ଓଢଣୀ ଟାଣି,

ଅଳସ ଗମନେ ବରଷି ଯାଉଛି

ଅବନୀ ମନକୁ ଜାଣି ।

 

ଅଂଶୁପଟ ସମ ନବକୃଷ୍ଣ ଘନ

ଅଙ୍ଗେ ଦିଶଇ ରୁଚିର,

ଅଧୀର ଚପଳା ଧଡି ପରକାର

ଅଞ୍ଚଳେ କରେ ବିହାର ।

 

ଅଇନା କରି ସେ' ନଦୀର ଗରଭ

ଅଚିରେ ହେଉଛି ସଜ,

ଅତକ ପରାୟେ ନାନାସ୍ଥାନ ଭ୍ରମେ

ଅଳପ ପ୍ରକାଶି ଲାଜ ।

 

ଅଂଶୁଜାଳ ଧରି ଆଙ୍କିଦିଏ କେବେ

ଅଂଶୁଳ ଇନ୍ଦ୍ରର ଧନୁ,

ଅଝଟ ହୋଇଲେ ଝିପିଝିପି ଗୀତ

ଅଳପ ଗାଏ ସେ' ମନୁଁ ।

 

ଅଳସୀ ନାଗରୀ ପରି ଝୁଲେ କେବେ

ଅନିଳ ଦୋଳିରେ ରହି,

ଅତର୍କିତେ କେବେ ଲମ୍ପ ଅରପଇ

ଅଙ୍କୁରିତ କ୍ଷେତ୍ରେ ଯାଇ ।

 

 

ଅଜିର ଡିଣ୍ଡିମ ସମ ଧ୍ୱନିକରେ

ଅନୁପଦୀ ହୋଇ ତା'ର,

ଅଗ୍ରେ ଅଗ୍ରେ ରହି ଅତ୍ୟୁହ ନାଚଇ

ଅଙ୍ଗଭଙ୍ଗୀ ଯେ' ଅପାର ।

 

ଅଚଳା ଅବଳା ବରଷା ଧାରାରେ

ଅନାବିଳ ଚିତ୍ତେ ଭିଜି,

ଅଦୟ ଗ୍ରୀଷମ କ୍ଳେଶ ବିସ୍ମରିଲେ

ଅଇଶୂର୍ଯ୍ୟ ଭୁଞ୍ଜିଭୁଞ୍ଜି ।