କରୋନା

ଚାଇନାରୁ ଜାତ ଭ୍ରମଇ ଜଗତ

କରୋନା ତାହାର ନାମ,

ମୃତ୍ୟୁର ତାଣ୍ଡବ ରଚୁଅଛି ସିଏ

ଜନଭାଗ୍ୟ କରି ବାମ ।

 

ତା'ର ସ୍ପର୍ଶ ଅଟେ ଗରଳରୁ ବଳି

ଦିଏ ମରଣ ବେଦନା,

କେତେବେଳେ ସିଏ କାହାକୁ ଛୁଅଁଇ

କେହି ତ' ଜାଣି ପାରେନା ।

 

ଆସିଛି ଧରାକୁ ଭୟ ରଚିବାକୁ

ଖେଳି ମଣିଷ ସଙ୍ଗରେ,

ଜୀବନ ଜୀବିକା କରୁଛି ହରଣ

ନାଚି ଜନ ଗହଣରେ ।

 

ବାଳ ବୃଦ୍ଧ ଅବା ବନିତା ବୋଲି ସେ'

କାହାକୁ ଛାଡଇ ନାହିଁ,

ଯାହାକୁ ପାଉଛି ତା' ରକ୍ତ ପିଉଛି

ରକ୍ତ ପିପାସୁ ଯେ' ସେହି ।

 

ପାଶକୁ ତାହାର ଯାଅନା ଯାଅନା

ତା'କୁ ସଭିଏଁ କର ନା',

ଟିକିଏ ସତର୍କ ଆମର ଯେ' ଅସ୍ତ୍ର

ତା'କୁ ନାଶିବାକୁ ସିନା ।

 

 

ବାରବାର ଯିଏ ହସ୍ତକୁ ପ୍ରକ୍ଷାଳେ

ମୁଖେ ରଖେ ଆଚ୍ଛାଦନ,

ତା'କୁ ଛୁଇଁବାକୁ କରୋନା ପାରେନା

ଦୂରରେ ରହଇ ଜାଣ ।

 

ବାସରୁ ବାହାରି ପଥପ୍ରାନ୍ତେ ଯିଏ

କରେନାହିଁ ବିଚରଣ,

କରୋନା ଆଶଙ୍କା ନଥାଏ ତାହାକୁ

ଭୋଗେନାହିଁ ସେ' କଷଣ ।

 

ପାଳି ସାମାଜିକ ଦୂରତା ନିୟମ

ସର୍ବଦା ରହି ସତର୍କ,

ଜରୁରୀ କରମ ଯେ' ଜନ କରଇ

ନଥାଏ କରୋନା ଦକ ।