ଅଶ୍ରୁଳ ବିଦାୟ

ବଡ଼ପଣ କେତେ ବଖାଣି ବସିଲେ

ସବୁ ଲାଗୁଥାଏ ଉଣା 

ବାପା ଡାକେ ଯେଉଁ ସ୍ୱର୍ଗୀୟତା ଯୋଡ଼ା

ସଭିଙ୍କୁ କରେ ସେ ବଣା ।

ବିଶ୍ୱାସ ବଳୟେ ବାନ୍ଧି ପରିବାର

ରଖିଥାଏ ଏକ କରି

ସଂସାର ରଥର ରଥୀ ଓ ସାରଥି 

ଚାହେଁ ନାହିଁ ପଛେ ଫେରି

ଚିନ୍ତା ଚେତନାରେ ଜଳି ଜଳି ନିଜେ

ରାତି ରାତି ଜାଗି କେତେ 

ଲହୁ ଲୁହ ଯେତେ ଲହଡି ଭାଙ୍ଗଇ

ବୟସ ବଢ଼ଇ ଯେତେ ।

ଜନମ ଦେଇ ବି କରମ ଭରିଲେ

ନିଜ ଆଦର୍ଶରେ ଯିଏ 

ଦେବ ତୁଲ୍ୟ ଏହି ଲୌକିକ ଜଗତେ

ଜୀବନ୍ତ ଦେବତା ସିଏ ।

ଅଝଟ ଅବୁଝା ଅମାନିଅଁ ପଣ

ସବୁ କରୁଥିଲେ ବଶ

ସତେ ପରା ତାଙ୍କ କଥା ଅମୃତ

ମନେ ଫୁଟୁଥିଲା ହସ ।

ମନ ଜାଣି ଆମ କିଣି ଆଣୁଥିଲେ

ବଜାର ଯାକର ଦ୍ରବ୍ୟ

ବାପା ଥିଲେ ପାଶେ ଜାଣିଲୁନି କେବେ

ଥିଲା କି କିଛି ଅଭାବ । 

ବୟସ ବଢ଼ିଲା ସମୟ ସ୍ରୋତରେ

ଆଶାର ଅନ୍ତ ନ ହେଲା

ବୟସର ଛାପ ନ ଦେଖି ପାରିଲୁ

ଅତିରୁ ଇତି ହୋଇଲା ।

କର୍ତବ୍ୟର ବୋଝ ମୁଣ୍ଡେଇ ମୁଣ୍ଡେଇ

ପଡିଲେ ହାଲିଆ ହୋଇ 

ଆଖି ଖୋଲି ଯେବେ ଦେଖିଲି ସକାଳେ

ବାପା ପଡି ଥିଲେ ଶୋଇ ।

ସେଇ ନିଦ୍ରା ତାଙ୍କ ଶେଷ ନିଦ୍ରା ହେଲା

କେତେ କଥା ମନେ ରହିଲା 

ସୌଭାଗ୍ୟ ହରା ହେଇଲୁ ସେଦିନୁ

ସଂସାର ବଦଳି ଗଲା ।