ଅଡ଼ୁଆ

ମୁଖରା ସ୍ତ୍ରୀ'ଟେ ପାଖେ ଯାର ଥିବ 

            ଜୀଇଁ ଥାଉଥାଉ ମରେ 

ଅଳସୁଆ ସ୍ବାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ'କୁ ମିଳିଲେ 

        ତା'ଦୁଃଖ କେବେ ନ ସରେ ।

ମୂର୍ଖପୁଅ ଅଟେ ସମାଜେ କଳଙ୍କ 

            ପରିବାର ପାଇଁ ଦୁଃଖ 

ବିଟପୀ କନିଆଁ ନିଆଁ ଝୁଲଟିଏ 

            ପୋଡିଦିଏ ସବୁ ସୁଖ ।

ଅଯୋଗ୍ୟ ଶାସକ ଦେଶକୁ ଅଡ଼ୁଆ 

            ସ୍ଵାର୍ଥେ ଥାଏ ଯାର ମନ 

ନିଜର ଉନ୍ନତି ସବୁବେଳେ ଚିନ୍ତା 

              ନଷ୍ଟହୁଏ ପ୍ରଶାସନ ।

ହେଳାବୁଦ୍ଧି ଥିଲେ କୃଷକ ଜୀବନେ 

             କୃଷି'ତା ଉଜୁଡ଼ି ଯାଏ 

ସଠିକ ସମୟେ କାର୍ଯ୍ୟ ସାରିଦେଲେ 

             ପରିଣାମ ସୁଖ ହୁଏ ।

ଭୋଗଇଛା ଅଟେ ସାଧୁଙ୍କୁ ଅଡ଼ୁଆ 

            ସାଧନାରେ ଆଣେ ବାଧା 

ବୈରାଗ୍ୟ ବିହୀନ ସାଧୁର ଜୀବନ 

              ନିରର୍ଥକ ହୁଏ ସଦା ।

ଶିକ୍ଷକ ଯଦି ବା ହୁଏ ଅହଙ୍କାରୀ 

             ସବୁ ମୁଁ ଜାଣିଛି ଭାବେ 

ନୂଆଁନୂଆଁ କଥା ଶିଖି ପାରେନାହିଁ 

            ଆଦର୍ଶ ହୁଏନି କେବେ ।

ସବୁ ସମୟରେ ରୋଗୀକୁ ଅଡ଼ୁଆ 

               ଅନଭିଜ୍ଞ ଚିକିତ୍ସକ 

ଦେଶପ୍ରୀତି ନାହିଁ ସୈନିକ ଭାଇର 

             ମରିବା ଭୟେ ସତର୍କ ।

ନୈତିକ ବିହୀନ ଆଜ୍ଞାନୀ ମନୁଷ୍ୟ 

             ଅହିତ ସାଧନ କରେ 

କରିଲେ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମାଜ ମଧ୍ୟରେ 

           ସୁଖ ଶ୍ରଦ୍ଧା ପ୍ରୀତି ଭରେ ।