ଆତ୍ମା

ସନ୍ଧାନ ଆଜି ଅତୀତ ର ରୋମାଞ୍ଚ 

ରୋମନ୍ଥନ ସମୟ ପୃଷ୍ଠା ର କିଞ୍ଚିତ ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ନିମଗ୍ନ ଆଜି ଖୋଲିବାରେ କିଛି ଅସମାହିତ ରହସ୍ୟ।

ଯେବେ ଦୁରନ୍ତ ଦିଗବଳୟ ରେ ଥିଲା ଆକର୍ଷଣ

ଅବସର ଥିଲା ଶୁଣିବାକୁ ବସନ୍ତ ର ନିର୍ଜନ ଅପରାହ୍ନ

ଆଉ ଠାବିବାକୁ ତାରା ମେଳେ ଧ୍ରୁବ ର ଅବସ୍ଥାନ।

ଯେବେ ଧୂସର ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତରେ ଖୋଜୁଥିଲା କାଲି ର ଇପ୍ସିତ ଆଲିଙ୍ଗନ

ବର୍ଷା ଛିଟା ରେ ଖୋଜୁଥିଲା ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ରଙ୍ଗ

କାକରସିକ୍ତ ଗାଲିଚା ରେ ଖୋଜୁଥିଲା ସୂର୍ଯ୍ୟର ପ୍ରତିବିମ୍ବ।

ପ୍ରତିକ୍ଷଣ ଆବିଷ୍କାର କରୁଥିଲା ଜୀବନର ଅସ୍ତିତ୍ବ 

ପରିଚୟ ସୃଷ୍ଟି ପାଇଁ ଏକ ଦାମ୍ଭିକ ବିଶ୍ୱାସ 

ସମୟକୁ ପରାହତ ର ଏକ ଦୁର୍ବାର ପ୍ରୟାସ । 

ଥିଲା ଜୀବନ ପ୍ରଶସ୍ତ , ଉନ୍ମୁକ୍ତ , ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ

ଥିଲା ମନ ଚପଳ ,ପ୍ରଗଳ୍ଭ , ନିର୍ଭୀକ 

ଥିଲା ହୃଦୟ ନିର୍ବିକାର , ଅବିକୃତ , ଅନଧିକୃତ।

କିନ୍ତୁ ଯେବେ ତର୍ଜମା କରେ ବର୍ତ୍ତମାନ 

ପାଏ ଖାଲି ଆତ୍ମବଡ଼ିମା ର ସାମ୍ରାଜ୍ୟ 

ମୁଁ ର ଚାରିପଟେ ଘୁରିବୁଲେ ଏ ଅସ୍ତିତ୍ବ 

ମଣିଷ କୁ ମଣିଷ ଭଳି ଦେଖିବାରେ ସେ କୁଣ୍ଠିତ।

ସ୍ବାର୍ଥ ଚରିତାର୍ଥ ରେ ଜଳାଞ୍ଜଳି ହୁଏ ସମ୍ପର୍କ

ସେ ସମ୍ପର୍କରେ ବାରି ହୁଏ ଉଛୁଳା ମିଛ ପ୍ରପଞ୍ଚ 

ନାହିଁ ସନ୍ତୋଷ ଆଜି ସ୍ୱଳ୍ପ ର ଉପଲବ୍ଧି ରେ 

ସେ ଧାଇଂଚି ଏକ ମୃଗତୃଷ୍ନା ର ମାୟାବୀ ରାସ୍ତା ରେ ।

ସେ ଆଜି ଏକାକାର , ସେ ବିଲୁପ୍ତପ୍ରାୟ 

ସେ ହଜିଛି ଏକ ଏମିତି ଭିଡ଼ରେ 

ଯେଉଁ ଭିଡ଼ ସିଖାଏ, କିଛି ଭୁଲ ନାହିଁ 

ଅଣନିଶ୍ବାସୀ ସ୍ପର୍ଦ୍ଧା ରେ ।

( ଅନୁଶୀର୍ଷକ ରେ)

ନା ଅଛି ଆତ୍ମୀୟତା ରେ ଆପଣାର ଆଶ୍ଵାସନା

ନା ଅଛି ଇଚ୍ଛା ବୁଝିବାକୁ ଅନ୍ୟର ଅନ୍ତର୍ନିହିତ ଭାବନା

ସେ ଆତ୍ମା ଆଜି ବଖାଣେ କାହିଁ ଗଲା 

ସେ ନିରୀହ , ସରଳ , ଅବିଶିଷ୍ଟ।

ହଜେଇଦେଲାକି ସେ ମହତ୍ତ୍ଵକାଙ୍କ୍ଷା ଦୌଡ଼ ରେ ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ବ।

ଵସିଛି ସେ ଭାବି ଧର୍ମପଦ , ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବ ଜୀବନ ମନ୍ଦିର 

କିନ୍ତୁ ନା ଅଛି ମନ୍ଦିର ନା ଅଛି ତା ଭିତର ଈଶ୍ୱର 

କିନ୍ତୁ ଅଛି ଅହମିକା ର ଗର୍ଜନ ଆଉ ଇଚ୍ଛା ଲଭିବା ,ଅବିନଶ୍ଵର।