श्रवणधारा - भाग - ५

       सायंकाळी प्रार्थनेच्या वेळी मॅनेजर आवर्जून उपस्थित होते. निवार्‍यात कुणी नवीन आलं की त्यांची ओळख करून द्यायला म्हणून ते सायंकाळी प्रार्थनेला हजर असत. प्रार्थनेची वेळ होत आली तशी सर्वांची पावले मंदिराकडे वळू लागली. या लोकांसाठी प्रार्थना म्हणजे मनाला समजूत घालण्याची एक तर्‍हा होती. प्रार्थना सुरू झाली. नेहमीच्या सवयीप्रमाणे सर्वजण एकामागून एक श्लोक म्हणत होते. या श्लोकांचा अर्थ मात्र सर्वांना माहिती नसावा बहुतेक. पण मनाला तेवढाच एक आधार म्हणून ते म्हणायचे. प्रार्थनेची मात्र एक गंमत असते, प्रार्थना केली की सर्वांना वाटतं आपलं काम संपलं आता चेंडू देवाच्या कोर्टात. पण तसं नसतं हो. असो, उगाच तत्वज्ञान वगैरे. प्रार्थना झाली. सर्वजण खाली बसले, अर्थात ज्यांना बसता येत होतं तेच. बाकीच्यांसाठी बाकं होतीच. सकाळी आलेल्या त्या बाई बर्वे काकूंसोबत बसल्या होत्या. प्रार्थनेच्या ध्वनीलहरी अजूनही धूप आणि आगरबत्तीच्या धूरासरख्या वायुमंडळात तरंगत होत्या. हिवाळा असल्यामुळे सायंकाळी सहा वाजताच काळोख पडायला सुरुवात झाली होती. ऑफिसमधल्या रेडिओ मधून येणार्‍या "हे राम"च्या भजनाने सात्विक वातावरणात अजून भर पडली होती.

        मॅनेजर उठले आणि बोलू लागले, "नमस्कार, शुभसंध्या. आपल्याला माहितीच असेल आज सकाळी आपल्या परिवारात अजून एका जणाची भर पडली आहे. आपल्या नवीन सदस्यांचं नाव आहे सुधा कदम. त्यांना इथं रुळायला वेळ लागेल. सर्वांनी सहकार्य करा. आपल्या परिवरचा हिस्सा बनवा. सगळ्यांना माहितीये, आता आपल्याला एकमेकांशिवाय कुणी नाही. आयुष्याची सेकंड ईनिंग मस्त जागा. अडचणी कुणाला नसतात. प्रत्येकाला असतात. पण आपण सर्व भाग्यशाली आहोत. इथल्या प्रत्येकाला जगण्याचा प्रचंड अनुभव आहे. त्यामुळे एकही अडचण आली तर ती सोडवायला दहा जण आहेत. काहीही अडचण आली तर माला सांगा. चला, मी माझी बडबड थांबवतो. वेळेवर जेवायला या."

        "हा मॅनेजर किती गोड बोलतो रे. नुसती साखर खातो की काय दिवसभर? नुसतं चांगलंच बोलण्याची कला कुठून आली असेल रे याच्यात." बर्वेकाका म्हणाले.

        "हूं, भाग्यशाली आहात म्हणे. अश्वत्थामयासारखं जगणं आलंय नशिबी आणि भाग्यवान म्हणे." जोशीकाकांनी मॅनेजरच्या भाषणावर अभिप्राय दिला.

        "अरे जोशी, ते जाऊ दे. तो काय म्हणाला ते ऐकलं का? सुधा कदम." बर्वेकाका जोशींचं बोलणं तोडत म्हणाले.

        "हो. मग काय झालं त्यात. ती तर आपल्या इथली पद्धतच आहे ना, कुणीही नवीन आलं की त्याचा परिचय करून देण्याची. तपशिलात न बोलता." जोशींना काही समजलं नाही.

        "अरे, सुधा, सुधा कदम. सकाळी महाजन बोलला नाही का आपल्याला. त्याच आहेत वाटतं ह्या." बर्वेनी जोशींच्या डोक्यात प्रकाश पाडण्याचा प्रयत्न केला.

        "अरे हो की. माझ्या लक्षातच नाही आलं ते. महाजन कुठाय?" जोशी उत्साहाच्या भारत जोरात बोलले.   

        महाजन काका मंदिरातल्या कृष्णाची मूर्ती न्याहाळत बसले होते. कितीतरी वेळं ते एकटक मूर्ती बघत बसले होते. त्यांच्या मनात विचार येत होते, हा परमात्मा किती शिकवून गेला. पाच हजार वर्ष झाली या माणसाला अवतार समाप्त करून. तरीही त्याचंच चिंतन करावंस का वाटतं? तितक्यात जोशींच्या आरोळीने महाजन काका भानावर आले. त्यांची विचार समाधी भंग पावली. महाजन काका मागे वळत म्हणाले, "काय म्हणताय जोशी?"  

        "कुठं हरवलात महाजन? केव्हाच्या हाका मारतोय? जरा इकडे येता का? थोडं बसू बाहेर." जोशींनी महाजनांना बोलावलं.

        "चला, आलोच. हं देवा, तूच रे बाबा." असं म्हणत महाजन काका बसल्या जागेवरून उठत म्हणाले.

        तिघं हळूहळू मंदिराच्या बाहेर आले. तिथल्या त्यांच्या नेहमीच्या बाकावर बसले. तितक्यात तिथं बर्वे काकू आल्या. "आज तुमची तिघांची मदत लागणार आहे. गप्पा वगैरे झाल्या असतील तर या किचनमध्ये." असं सांगून निघूनसुद्धा गेल्या. बर्वेकाका त्यांच्या पाठमोर्‍या आकृतीकडे बघतच राहिले.