सचिनचा फॅन

सदू देवळात प्रदक्षिणा मारत होता. दहा प्रदक्षिणा मारली तरी सदू थांबला नाही. देवळातले भटजी सगळे पाहत होते पण त्याने त्याच्या प्रदक्षिणांत खंड पडू दिला नाही. अखेर १०० वी प्रदक्षिणा मारून तो बसला. 

"काय रे परीक्षा आहे वाटतं अरे देवाला फेऱ्या मारल्या म्हूणन तू पास होणार का अभ्यास करा तरच देव पावेल."

"अहो भटजी काका ना माझी परीक्षा आहे आणि नाही मी त्यातला जो अभ्यास सोडून फक्त फेऱ्या मारीन."

"मग एवढ्या प्रदक्षिणा कशासाठी" 

"अहो भटजी काका आज सचिन तेंडुलकर चा वाढदिवस ना"

"हो मग"

"त्याच्या दीर्घायुष्यासाठी मी प्रदक्षिणा मारत होतो."

"काय तुला तो ओळखतही नाही आणि तू त्याच्यासाठी एवढे करतोस."

"काका तो मला ओळख नसेल पण मी मात्र त्याचा मोठा फॅन आहे."

"बरं बरं"

सदूची खोली पूर्ण सचिनमय झाली होती. सचिनचा वेडा मित्र म्हूणन त्याला सगळे हिणवत होते. मे महिन्याच्या सुटीत त्याने आईला सांगून मामाकडे मुंबईला जाण्याची रट लावली आणि तो मुंबईत पोहोचला. 

"मामा मला सचिन तेंडुलकरला भेटायचं आहे."

"काय अरे आपण कुठे भेटू शकतो त्याला."

"मामा प्लीज मला भेटू दे."

"अरे पण माझे कोणीही ओळखीचे नाही तर एवढ्या मोठ्या व्यक्तीशी आपल्या कोण भेटू देणार."

"मामा मला भेटायचं आहे."

"सदूने रट लावली."

अखेर मामाने सदूला सचिनच्या बंगल्याबाहेर आणून उभं केलं. 

"हे बघ हा सचिनचा बंगला मी इथपर्यंत तुला आणू शकलो आत मात्र नेता येणार नाही."

"पण मामा..."

"ते बघ सिक्युरिटीवाले आपल्याला आत जाता येणार नाही."

"मग मी कसा भेटेन."

"ते मला माहित नाही."

सदूने डोळे भरून बंगला पाहिला मग मनात तो म्हणाला,

"मी तुला भेटू शकत नाही पण तुझा बंगला पाहून तरी माझं मन शांत करतो. पण स्वप्नात मात्र नक्की भेट."

सदू घरी आला आणि निर्धास्त पहुडला...