"आली लहर..."
"आली लहर..."
ती बिचारी सारखी ह्या कुशीवरून त्या कुशीवर पडून झोपण्याचा प्रयत्न करत होती. पण छे! निद्रादेवी प्रसन्न होण्याचे काही नावच घेत नव्हती. अंथरुणावर पडल्या पडल्याच तिने आवाज दिला - "अहो, तुमची ती कवितांची वही देता का मला जरा इकडे. मला मेलीला झोपच येईना किती वेळ झालं!"
तो खूश झाला आणि स्वत:शीच पुटपुटला - "आपली कवितेची वही सत्कारणी लागणार तर आता एकदाची!"
त्याने आपले लेखन मध्येच थांबवून, कवितेची वही तिच्या हातात दिली. त्याने हळुवारपणे विचारले- "एकदम कशी काय लहर आली ग इतक्या रात्री, माझ्या कविता वाचायचीची?"
ती उत्तरली- "तुमच्या कविता वाचता वाचता तरी, मेली झोप येतेय का नाही, बघते आता मी - शेवटचा उपाय म्हणून!"