तुझ्यातली तू

दुःखाच्या छटा काजळाच्या कडांनी भरुन काढ प्रिये 

ओसरू देऊ नको ओठांचे रंगबेरंगी धबधबे

कंठाला करून टाक सतत मोकळं स्वरांतून

वक्षस्थळावर नको घालू पडदा नजरेचा

आणि कंबरेवर नाचू दे मनसोक्त मोरपिसारा

कुणाच्या ही हातुन

प्रिये यौनीच्या प्रवासाला कधी निघते तू 

का तिथे ही आहे अजुन पडद्याच्या रांगा

प्रिये सुंदर आहे शरीर तुझं आणि मनाला किती हे पापुद्रे दुःखाचे 

एकांत शोध आता मोडकळीस आलेला

क्षणभर थांब तिथे विसाव्याला प्रिये शांत कर मनाला 

न्याहाळत राहा सुंदर कुरूप देहाला