राजहंस

कशी दाखवू मी आस

तव प्रितीच खास

आठवूनी फुलास, भुंगा मदांध

कासाविस हे हृदय, स्पर्शीन्या तव कोमल अंग

थांबवी न मन, धडधडती हृदय...

सूर्य ही धुंद, भेटण्या धरतीस

उधळूनी गुलाल-क्षितीजापाशी...

पाहता तव श्रृंगार, दाटूनी आली रात

घेता हात हातात

टेकवूनी ओठ तव अधरास

धुंद मी प्राशिन्यात श्रृंगार मदिरेस...

हरपुनी देहभान, विसरलो काळास...

कैद मी कोमल बाहूपाशात, अर्पूणी स्वत:स

हलकासा मोरपिशी स्पर्श

भूल 'स्व'त्वास, ना मृत्यूचे भान

शापित मी 'पंडू' करी मृत्यूस आवाहन

या श्रृंगारपुरात 'बंदिस्त' मी 'राजहंस'!