गाई राखतां दिससी

गाई राखतां दिससी साना । तैं म्हणों यशादेचा कान्हा ॥

आतां न मानिसी अवघ्या गगना ।तुं ना कळसी ध्यानामना रे कान्होबा ॥१॥

कान्होबा आमुचा सखा होसी । शेखीं नीच नवा दिससा रे कान्होबा ॥धृ॥

गाई राखितां लागली संवे । तैं जेऊं आम्हीं तुजसवें ।

तुं मिटक्या मारिसी लाघवें । तुझीं करणी ऐशी होये ॥२॥

धांगडतुतु खेळुं सुरक्या । डायीं आलीया मारुं बुक्या ।

आतां महिमा ये देख्या । काय कीर्ति वर्णावी सख्या ॥३॥

तूं ठायींचा खादाड होसी । तुं शोकिली बा मावसी ।

आतां माया गिळुं पाहासी । उबगलों तुझ्या बा पोटासी ॥४॥

तुज लक्षिता पारुषे ध्यान । ध्यातां ध्येय हारपलं मन ।

एका अवलोकीं जनार्दन । तुझें हुंबलीनें समाधान रे कान्होबा ॥५॥