आनंदवारी

जुने फोटो चाळता चाळता

नकळत डोळे ओले झाले

दुरावलेले वैभव जेव्हा 

कागदाच्या तुकड्यावर दिसले

जीर्ण कागदी चिंध्यांमधून

आठवणी डोकावूं लागल्या

अवखळ पोराच्या पायाने

चौफेर धावू लागल्या

त्यांचा माग काढत काढत

मीही भूतकाळात पोहोचले

ओळखीच्या चेहऱ्यांना बघून

लहान बाळागत हसले

सुरकुतल्या हातांनी मला 

मायेने कुशीत ओढले

सवंगड्यांच्या कळपात मग 

सहजपणे शिरले

फुलझाडांच्या ताटव्यांनी

मागचे अंगण होते फुलले

इथेच तर कधीतरी मी

यथेच्छ होते हुंदडले

जांभळाच्या झाडाखाली होता

अजून टपोरा सडा

कौलावरच्या मनीनेसुद्धा

चुकवला पुन्हा खडा

खोलवर रुतलेली दगडी विहीर

आ वासून पाहत होती

धावत जाईन म्हणून परत

बागुलबुवाची घातली गेली भीती

आनंदमेळा हा सगळा आठवत

मन फिरून आले अलगद

फोटो मधले डोळेही तेव्हा

ओले झाले असतील नकळत