ప్రేమ, ఒక నిశ్శబ్దం, ఒక నిత్య జ్ఞాపకం**

నిజం ఎదురెక్కడమే పెద్ద ధైర్యం

సమయం గతించింది… మూడు నెలలు కాదు, ఒక్కో రోజు కూడా ప్రాణం తీస్తున్న మూడు యుగాల్లా అనిపించింది.
ప్రీతి వెళ్లిపోయిన తర్వాత, సంతోష్ లోపల బాధ పెరిగింది —
అది మాటలతో నింపలేనిది, కన్నీళ్లతో తుడవలేనిది, కాలంతో మార్చలేనిది.

-🕯️ మౌనం కూడా మాట్లాడే రోజులు…

ఒకరోజు రాత్రి ఇంట్లో అందరూ నిద్రపోయినప్పుడు, సంతోష్ బెడ్ మీద పడి పైకప్పు చూస్తూ ఉన్నాడు.
అక్కడ కేవలం నిశ్శబ్దం మాత్రమే ఉంది…
కానీ ఆ నిశ్శబ్దం *"నీ తప్పు కాదు"* అని చెప్పాలన్నట్టు వినిపించేది.

తన ఫోన్ తీసుకుని ప్రీతి నంబర్ ఓపెన్ చేశాడు.
నంబర్ సేవ్ అయి లేదు…
ఎందుకంటే ఎప్పుడో ఒక రోజు తను తిరిగి ఫోన్ చేస్తుందేమో అన్న ఆశతో డిలీట్ చేశాడు.
కానీ చివరికి కాల్ కూడా చేయలేని నంబర్ గా మిగిలిపోయింది.

అప్పుడు తనకు ఒక realization…
“ప్రీతి పోయింది అని ఒప్పుకోవడం కూడా జీవితంలోని ఒక పాఠమే.”

---

🌧️ కన్నీళ్లు అడ్డుకోలేనివి అయిన రాత్రి

అర్ధరాత్రి, వర్షం మొదలైంది.
తన గదిలోని కిటికీ తీయగా ఆ చల్లని గాలి లోపలికి వచ్చింది —
ప్రీతి చివర సారి తీసుకున్న ఆ నిశ్వాసలా.
సంతోష్ ఒక్కసారిగా ఛాతీ పట్టుకుని ఓ భారం లాగా ఏడ్చేశాడు.

తన కన్నీళ్లలో మాటల్లేవు…
భావాలే మాట్లాడాయి:

“నువ్వు నాకు చెప్పిన చివరి మాట…
ప్రాణం పోతున్నా నన్ను బాధ పడనివ్వకు అని…
నేను మాట వినలేకపోయాను ప్రీతి…”

ఆ రాత్రి అతను మునిగిపోయాడు…
గతంలో…
స్మృతుల్లో…
తనల్ని కోల్పోయిన బాధలో.

---

💔 కలిసే అవకాశం వచ్చినా, అదృష్టం రాలేద

అతను చాలా రోజుల నుంచి ఒక డైరీ రాస్తున్నాడు —
అందులో ప్రీతి గురించి, తన కలల గురించి, కోల్పోయిన క్షణాల గురించి…

ఒక రోజు, రాసిపోతూ అకస్మాత్తుగా రాసిన వాక్యం చూసి తనే షాక్ అయ్యాడు:

“ఆమె నాకు గుర్తుగా కాదు…
నేను ఆమెకు ఇచ్చిన ప్రేమే నా గుర్తు.”

ఆ మాట అతని మనసును పగలగొట్టింది…
ఎందుకంటే ఒకప్పటి రెండు ప్రాణాలు…
ఇప్పుడు ఒక్క హృదయంలోనే బతుకుతున్నాయి.

---

🌙 కలల్లో మాత్రమే కలుసుకునే రోజు

ఆ రాత్రి కూడా అతనికి కల వచ్చింది —
అదే ప్రదేశం, అదే వెన్నెల, అదే గాలి…
అక్కడ మళ్ళీ ప్రీతి నిలబడి ఉంది.

ఈసారి ఆమె నవ్వలేదు, ఏడవలేదు…
కేవలం ప్రశాంతంగా చెప్పింది:

“సంతోష్… నేను వెళ్లిపోయాను.
కానీ నువ్వు బ్రతకాలి…
నా కోసం కాదు…
నీ కోసం.”

సంతోష్ ఆమెవైపు నడవగా, ప్రీతి మెల్లగా fade అయ్యింది.
కల క్రమంగా చీకటిలో కరిగిపోయింది…
ప్రీతి వెళ్లినట్టే.

అతను ఒక్కసారిగా మెలకువ వచ్చింది.
కల…
కానీ నిజం కంటే గాటుగా తగిలింది.

---

 — ఆ రాత్రి అంతా మారింది…

స్మశానంనుంచి వచ్చిన తరువాత వర్ధన్ గది మూసుకుని కూర్చున్నాడు.
బయట ప్రపంచం ఆగిపోయినట్టు కనిపించింది…
కానీ లోపల మాత్రం
ఒక వర్షం, ఒక తుఫాను, ఒక నిశ్శబ్దం
మూడూ కలిసి నాశనం చేస్తున్నాయి.

ఆ రోజు రాత్రి, 11:47 PM.
గదిలో లైట్ ఆఫ్.
 గాలి గట్టిగా వీచింది.
కిటికీ ప్యానెల్స్ ఒక్కోసారి ఢమార్… ఢమార్…

అలా కూర్చుని ఉండగా,
ప్రీతి స్కార్ఫ్ పై పడిన వెన్నెల
సంతోష్ దృష్టిలో పడింది.
ఆమె చివరి మిగిల్చిన వస్తువు…
ఆమె శ్వాస, ఆమె వాసన, ఆమె నిశ్శబ్దం అన్నీ అందులోనే దాక్కొన్నట్టు అనిపించింది.

అతను నెమ్మదిగా దాన్ని ఎత్తుకున్నాడు.
ఒక క్షణం…
హృదయం ఊపిరి ఆడలేదు.

ఆ వెంటనే—
**ఆమె స్వరం… చాలా దూరంనుంచి వచ్చినట్టు, కానీ స్పష్టం.**

“సంతోష్…”

అతను శాక్ అయ్యి లేచాడు.
కనులు పెద్దవయ్యాయి.
వెంటనే చుట్టూ చూసాడు —
ఎవరూ లేరు.
గది ఖాళీ…
కానీ ఆమె స్వరం మాత్రం స్పష్టంగా వినిపించింది.

“అన్నీ నా వల్ల కాదు సంతోష్…
నిన్ను వదిలి వెళ్లినందుకు క్షమించు.”

అతను తన చెవుల్ని పట్టుకున్నాడు.
“ఇది నిజమేనా? లేక నా మనసు కల్పిస్తున్నదా?”

కానీ ఆ స్వరం మళ్లీ వచ్చింది —
ముందుకన్నా దగ్గరగా… వేడిగా.

“నువ్వు నన్ను వెతకలేదు కాదు సంతోష్…
నువ్వు నన్ను ప్రేమించలేదు కాదు…
కానీ సమయం…
సమయం మనిద్దరినీ తప్పు దారిలో నెట్టేసింది.”**

సంతోష్ కన్నీళ్లు ఆగలేదు.
అతను మెల్లిగా నేలపై కూర్చుని
స్కార్ఫ్ ని ఛాతీకి హత్తుకున్నాడు.

ఆమె స్వరం స్వల్పంగా నవ్వింది—
“ నా కోసం నిన్ను నువ్వు శిక్షించకు…”

అతనికి ఇక తట్టుకోలేకపోయాడు.

“ప్రీతి… నువ్వు ఎందుకు వెళ్లిపోయావ్?
ఒక్క మెసేజ్.
ఒక్క ఫోన్‌కాల్.
ఒక్కసారి నన్ను చూసి వెళ్లిపోయి ఉండి ఉండేవి.
నువ్వు పోయాక నేనేం చేయాలి?”

కొన్ని క్షణాలు నిశ్శబ్దం…

ఆ నిశ్శబ్దమే అతని గుండెను ముక్కలు చేసింది.

తర్వాత వచ్చిన ఒకే ఒక్క వాక్యం…
అతన్ని పూర్తిగా కూలదోసింది.

“నువ్వు బ్రతకాలి సంతోష్…
అది నా ప్రేమకు ఇచ్చే పెద్ద గౌరవం.”**

సంతోష్ రోదించాడు —
స్వరం పగిలిపోయేంతగా, ఛాతీ లోపల నొప్పి భరించలేనంతగా.

ఆమె స్వరం చివరిసారి పలికింది:

“ఇప్పుడు నేను నిన్ను విడిచి వెళ్లాలి…
కానీ నువ్వు నన్ను విడువకుండా బ్రతుకితే చాలు.”

అంతే…
వెంటనే నిశ్శబ్దం.

గాలి కూడా ఆగిపోయింది.
గది అలా చల్లగా, ఖాళీగా మారిపోయింది.
స్కార్ఫ్ మాత్రం అతని చేతుల్లోనే ఉంది—
కానీ ఆ వాసన…
ఆ ఉష్ణం…
అన్నీ ఒక్కసారిగా మాయమయ్యాయి.

అతను అర్థం చేసుకున్నాడు—

కొన్ని ప్రేమలు మన చేతుల్లో ఉండవు.
కానీ ఆ ప్రేమ వల్ల మనం ఎవరో అవుతాం.

ఆ రాత్రి—
వర్ధన్ ఏడ్చాడు…
కూలిపోయాడు…
కానీ అదే రాత్రి
అతను మళ్లీ నిలబడేందుకు కారణమైంది.

ఇది ముగింపు కాదు.
ఇది అతని మార్పు మొదలు.

చివరి పేజీ… ముగింపు కాదు***

సంతోష్ ఆ రాత్రి ప్రీతి స్వరాన్ని విన్న తరువాత,
అతని లోపల ఏదో మారిపోయింది.
అతని కళ్ళలో ఇంకా కన్నీళ్లు ఉన్నాయి…
కానీ నిశ్శబ్దంలో ఒక కొత్త ధైర్యం కూడా ఉంది.

 రోజు ఉదయం,
ప్రీతి ఇచ్చిన డైరీని మళ్లీ తెరిచాడు.
పేజీ చివర ఒక చిన్న మడత.
ఎప్పుడూ చూడని, ఆ రాత్రి వరకూ తెరవని పేజీ.

అందులో చాలా బలహీనంగా రాసిన కొన్ని లైన్లు—

“సంతోష్…
ఎప్పుడైనా ఈ పేజీ నీ చేతుల్లోకి వస్తే,
ఇది ఒక అభ్యర్థన కాదు… ఒక కోరిక.

నా కోసం కాదు…
నీ కోసం బ్రతుకు.

నీ ప్రపంచం విరిగిపోయినా,
ఎవరికి కనపడకపోయినా,
ఒకసారి నువ్వు నవ్వితే చాలు.

నేను బ్రతికినంతకాలం
అది చూడాలని కలగన్నాను.”

సంతోష్ ఆ లైన్స్ చదివేలోపే
అతని చెంపను మళ్లీ కన్నీటి చుక్కలు తడిపాయి.
కానీ ఈ సారి ఏదో మారింది…
ఈ సారి ఆ కన్నీళ్లు ఒంటరితనపు కాదు —
విడిచి పెట్టిన ప్రేమ యొక్కవి.

---

ఆమె చివరి బహుమతి

డైరీ వెనుక కవర్ లో
ఒక చిన్న ఫోటో చిక్కుకుపోయింది.
ప్రీతి నవ్వుతూ నిలబడి ఉన్న ఫోటో.
అదే చివరి సారి చూసినట్టు.

ఆ ఫోటో వెనుక రాసి ఉంది—

“నిన్ను చూస్తూ నవ్వడం నాకు ఇష్టం.
ఏదో రోజు నువ్వూ నిన్ను చూస్తూ నవ్వుతావు.
ఆ రోజు… నేను ఎక్కడ ఉన్నా,
అక్కడి నుంచి కూడా నవ్వుతా.”

అతను ఆ ఫోటోను చేతిలో పట్టుకుని
ప్రీతి చివరిసారిగా ఉన్న సముద్రతీరానికి వెళ్లాడు.

సముద్రం ఎప్పటిలాగే నిశ్శబ్దంగా ఉంది.
అలలు నెమ్మదిగా ముందుకు వచ్చి
అతని కాళ్లను తాకుతూ తిరిగి వెళ్తున్నాయి—
ఎవరైనా పిలుస్తున్నట్టు,
ఎవరైనా ముద్దాడుతున్నట్టు.

సంతోష్ మెల్లిగా సముద్రాన్ని చూస్తూ అన్నాడు—

“నేను బ్రతికేస్తా ప్రీతి…
నా కోసం కాదు…
నీవు నన్ను నమ్మినందుకు.”

చల్లని గాలి అతని ముఖాన్ని తాకింది.
ఆ క్షణం అతనికి అనిపించింది—
“ప్రీతి ఇక్కడే ఉంది…
వెళ్లిపోలేదు…
రూపమే మారింది.”

---

అది ముగింపు కాదు… ప్రారంభం

ఒక సంవత్సరం తరువాత—

సంతోష్ తన మీద ఉన్న బాధనూ,
పాపాన్నీ వదిలాడు.

చిన్న పిల్లలకి స్కూల్లో డ్రాయింగ్ నేర్పే టీచర్ అయ్యాడు.
ఆ పిల్లల నవ్వు అతని లోపలి అంధకారాన్ని కొంచెం కొంచెంగా వెలుగునిచ్చింది.

ప్రతి సంవత్సరం
ప్రీతి వెళ్లిపోయిన రోజు
అతను సముద్రతీరానికి వెళ్లి
ఆమెకు ఇష్టమైన లావెండర్ పూలను అలలలో వదులుతాడు.

ప్రీతి ఫోటోను తన మనసులో దాచుకున్నాడు.
కానీ ఆమెను కోల్పోయిన బాధతో కాదు—
ఆమె ఇచ్చిన బలం,
ఆమె చివరి మాటతో —
“బ్రతుకు సంతోష్… ఆనందంగా బ్రతుకు.”

---

❤️THE END🖤

 Part 2 RK yevaru