மாயக் கண்ணாடி

 

ஒரு சிறிய கிராமத்தில், வயதான பாட்டி ஒருவர் தனியாக வசித்து வந்தார். அவர் பெயர் சாவித்திரி. அவர் வீட்டில் ஒரு பழைய மரப்பெட்டி இருந்தது, அதில் ஒரு மாயக் கண்ணாடி மறைந்திருந்தது. அந்தக் கண்ணாடியைப் பார்க்கும் எவரும் தங்கள் எதிர்காலத்தை ஒரு கணம் பார்க்க முடியும் என்று கிராமத்தில் புரளி பரவியிருந்தது.

ஒரு நாள், சிறுவன் கண்ணன் அந்த வீட்டிற்கு சென்றான். அவன் ஆர்வமாக பாட்டியிடம், "அந்த மாயக் கண்ணாடியைப் பார்க்கலாமா?" என்று கேட்டான். சாவித்திரி சிரித்து, "பார்க்கலாம், ஆனால் அதன் பின்னால் உள்ள உண்மையை ஏற்க தைரியம் வேண்டும்," என்று கூறி கண்ணாடியை எடுத்து வந்தார்.

கண்ணன் அதைப் பார்த்தான். முதலில் ஒரு பெரிய நகரம், பளபளக்கும் விளக்குகள், பின்னர் அவன் ஒரு பெரிய மேடையில் பேசுவது தெரிந்தது. ஆனால் திடீரென படம் மாறியது—அவன் தனியாக, வறுமையில் இருப்பது போல் காட்சி தோன்றியது. அதிர்ச்சியடைந்த கண்ணன், "இது உண்மையா?" என்று கேட்டான்.

பாட்டி புன்னகைத்து, "கண்ணாடி உனக்கு சாத்தியங்களைக் காட்டுகிறது, ஆனால் உன் எதிர்காலத்தை நீயே உருவாக்க வேண்டும்," என்றார். கண்ணன் சிந்தித்தான். அவன் கனவுகளை நோக்கி உழைக்க முடிவு செய்தான், மாயக் கண்ணாடியின் பாடத்தை மறக்காமல்.

---

இது ஒரு சிறிய கற்பனைக் கதை.