ମଧୁର ମିଥ୍ୟା

          ଝିଅ ଜୟନ୍ତୀ ପୂରାପୂରି ଦୁଇ ବର୍ଷ ପରେ ବାପ ଘରକୁ ଆସିଥିଲା ।ବାହାଘର ପରେ ପରେ ଶାଶୁଘରେ ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏ ଘଟଣା –ଅଘଟଣା ସୁବିଧା –ଅସୁବିଧା ଏମିତି ଲାଗିରହିଲା ଯେ ପିମ୍ପୁଡି ସୂରା ଭଳିଆ ନ କହିଲେ ଭଲ ।

              କିନ୍ତୁ ଘରେ ପାଦ ନ ଦେଉଣୁ ସ୍ନେହମୟୀ ମମତାମୟୀ ମା’ ଉଷା ଦେବୀଙ୍କୁ ଲୋଟଣି ପାରା ଭଳିଆ ବ୍ୟସ୍ତ ବିବ୍ରତ ସବୁବେଳେ ହେବାର ଦେଖି ଝିଅ ଜୟନ୍ତୀ ଏକେବାର ଅବାକ-ହତବାକ । ମା’ କ’ଣ ଟେନ୍ସନିଆ ରହୁଛି । ଖାଲି ଘର ବାହାର ହେଉଛି । କିଛି ବୁଝି ପାରୁ ନଥିଲା । କିଛି କୂଳ କିନାରା ପାଉ ନଥିଲା ।

 ମନରେ ଥିବା ଆଶା କି ବହେ ଶୋଇବି ମା’ କୋଳରେ ,ମେଞ୍ଚେ ହାତ ରନ୍ଧା ଖାଇବି ତା’ ସାଥିରେ,କଠେ ଗପିବି ଶାଶୁଘର ବଡ ଗୁମର କଥା ପାଖରେ ଶୋଇକରି ,କିଛି ସିନେମା ଦେଖିନେବି ଏକା ଏକା –ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ ଗାୟବ ।

      କ’ଣ ଚାଲିଛି ? ଧୀରେ ଧୀରେ ସବୁ ଦେଖିଲା । ମା’ ବହୁତ ମନ-ଧ୍ୟାନ ଦେଇ ଖବର କାଗଜ ଉପରେ ଦ୍ଵିପହର ପାଇଁ ତିଆରି ଖାଦ୍ୟ ସବୁକୁ ଭଲ ଭାବରେ ସଜଉଥିଲା ।ଉଷୁନା ଭାତ-ବାଡି ମୁଗ ଡାଲି-ଲେଉଟିଆ ଶାଗଭଜା-ପୋଟଳ ଆଳୁ କଷା –ଛୁନାମାଛ ଭଜା –ବାଲିଆ ମାଛ ଝୋଳ-ଆମ୍ବ ଆଚାର ଖଣ୍ଡେ –ପିଆଜ ଟୁକୁଡ଼େ ସହିତ କଞ୍ଚା ଲଙ୍କା ଗୋଟେ । ଲୁଣ ଡବା ସହିତ ଗ୍ଲାସେ ପାଣି ପାଖରେ । ହଠାତ ମୋବାଇଲରେ ଫୋଟୋ ଉଠେଇଲା ---କ୍ଲିକ –କ୍ଲିକ-- ୱ୍ହାତ୍ସଆପ ରେ ମ୍ୟାସେଜ ବି ପଠେଇଦେଲା ।

ଝିଅ ଜୟନ୍ତୀ ଦିନେ ଦୁଇ ଦିନ ଏମିତି ମା’ର ପାଗଳ ପଣ ଦେଖି ଆଉ ରହି ପାରିଲା ନାହିଁ । ମନରେ ଉଠୁଥିବା କିଂଭୂତ କିମ୍ଭାକାର ପ୍ରଶ୍ନଜାଲରେ ନିଜକୁ ଆୟତ୍ତରେ ବାନ୍ଧି ରଖିବା ସମ୍ଭବ ହେଉ ନ ଥିଲା । ମା’ର ଏ ଅଜବ ସଉକ ଏ ବୟସରେ ଦେଖି କ’ଣ ବା କରନ୍ତା ? ପ୍ରାଣ ଠାରୁ ଅଧିକା ଭଲ ପାଉଥିବା ମା’ କୁ ପଛପଟୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକେଇ କହିଲା ---

“ସାବାସ ମା’ ! ଯାହା ନ ହେଲା ବାଲ୍ୟକାଳେ ତାହା ତୁ କଲୁ ପାଚିଲା ବାଳେ । ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗିଲା ମା’ ।

 ତୁ ଏ ଭିତରେ ପୂରା ଟେକ୍ନୋ ସେଭି ହୋଇଯାଇଛୁ । ଯିଏ ଦିନେ ନୋକିଆ ଛୋଟିଆ ଫୋନରୁ କଲ ଡାଏଲ କରିପାରୁନଥିଲା ସେ ଆଜି ସାମସଙ୍ଗ ଯେ-ସିରିଜ ଲେଟେଷ୍ଟ ମଡେଲର ଆଣ୍ଡ୍ରାଏଡ ଫୋନରେ ୱ୍ହାତ୍ସଆପ ଫେସବୁକ ଇତ୍ୟାଦି କରୁଛି । ଫାଣ୍ଟାଷ୍ଟିକ ---ସୁପର –ଡୁପର –ମା’ ।

ଯୁଗ ସହିତ ତାଳ ଦେଇ ଚାଲିପାରିଛୁ । ତୋ ଫ୍ରେଣ୍ଡ ସର୍କଲରେ ୱ୍ହାତ୍ସଆପ ଗ୍ରୁପରେ ଆଜିର କୁଳିନାରୀ ମେନୁ ସେୟାର କରୁଛୁ ବୋଧେ ।ସାଧୁ ସାଧୁ ---- ।

“ଛେନା ଗୁଡ !କେତେ ହଇରାଣ ହେଉଛି ଦିଶୁନି ? ଧଇଁସଇଁ ହେଇ ଯାଇଛି । ବାତ ପେଳୁଛି । ହାଇଁ ପାଇଁ ହେଉଛି । ତା’କୁ ଦିଶୁନି ।କହିଲା କ’ଣ ନା’ ସୁପର –ଡୁପର---ତୋ ମୋଟି ଶାଶୁ ---ତୋ ଭୁର୍କୁଣ୍ଡିଆ ଶ୍ଵଶୁର ।---“-ଖେନ୍ତେଇ ହେଇ ଓଷା ଦେବୀ ଲଥ କରି ସୋଫାରେ ବସୁ ବସୁ ଉତ୍ତର ଦେଲେ ।

ପାଣି ଗିଲାସେ ଢକ ଢକ ପିଇ ଦେଲେ । ପୁଣି କହିଚାଲିଲେ ଯେଉଁଠି ଛାଡିଥିଲେ ---“ କ’ଣ କହୁଛୁ ଟେକ୍ନୋସେବୀ ମୁଁ ନା ଫେକ୍ନୋସେବୀ ମୁଁ ? ମୁଁ ସେ ସବୁର ଧାର-ଉଧାର ଧରେନି ।”

ଖାଲି ପୁଅ ସୁମୁ( ସୌମ୍ୟ ) ପାଇଁ ନା ! ସେ କହୁଥିଲା ଭୁବନେଶ୍ଵରରେ ଯେଉଁ ଆକାଶ କୋଚିଙ୍ଗ ଡାକ୍ତରୀ ହଷ୍ଟେଲରେ ଖାଇବା କୁଆଡେ ତାକୁ ରୁଚୂନି –କଣ୍ଠା ତଳକୁ ଗଳୁନି –ବାନ୍ତି ବାନ୍ତି ଲାଗୁଛି । ଏକେବାରେ ବେକାର ଖାଇବା । ସେହି ପାଣିଆ ଡାଲି ସହିତ ଚିରାଚରିତ ଆଳୁ-କୋବି ଆଳୁ-ସୋୟାବିନ ଆଳୁ-ପକୋଡି ଆଳୁ-ପୋଟଳ ଇତ୍ୟାଦି ଖାଇବାକୁ ମନ କରୁନି  ।ଆଇଁଷ କହିଲେ ଦିନେ ଅଧେ ମାର୍ବଲ-କେଟାସ ସାଇଜର ଗୋଟିଏ ଅଣ୍ଡା ବା ଚିକେନ ଦୁଇ ପିସ ।ଭିଡରୁ ଯାହା ଚାମଚ ରେ ଉଠିବ । ପଇସା ବାଲା ପିଲେ ପାର୍ସଲ ମଗଉଛନ୍ତି ରେଷ୍ଟୁରାଣ୍ଟରୁ । ଏତେ ପଇସା କାହିଁ ଏତେ ସପନକୁ ?

“ତୁ ତ ଜାଣୁ ଆମ ସୁମୁ ତ ପେଟୁ । ଆସିଥିଲା ହୋଲି ବେଳକୁ । ହାଲି କି କଣ୍ଟା ।କଙ୍କାଳ ସାର ।ତୁ ଦେଖିଲେ ନା କାନ୍ଦି ପକେଇବୁ ।”

“ ତା’ର ସଜଳ ଅନୁରୋଧ ଥିଲା କି ମୁଁ ତ ସବୁଦିନ ନିଜ ହାତରେ ସୁଆଦିଆ ଜଳଖିଆ-ଲଞ୍ଚ –ଡ଼ିନର ଘରେ ରାନ୍ଧୁଛି । କିନ୍ତୁ ଯଦି ମୁଁ ସେହି ଖାଦ୍ୟ ଦ୍ରବ୍ୟକୁ ୱ୍ହାତ୍ସଆପରେ ଫୋଟୋ ଉଠେଇ ସୁମୁ ପାଖକୁ ପଠେଇ ଦିଏ –ସେ ସେଠାରେ ହଷ୍ଟେଲରେ ଫୋଟୋ ଦେଖି ମୋ’ ହାତରନ୍ଧା ସୁଆଦିଆ ମହମହ ସୁବାସକୁ ଶୁଙ୍ଘି ନେବ କଳ୍ପନାରେ ମନେ ମନେ । ଭାବିନେବ ହଷ୍ଟେଲ ଖାଦ୍ୟ ସୁଆଦିଆ ଆଉ ଚୋବେଇବାରେ ଦାନ୍ତଲଗେଇବାରେ ତାକୁ ଏତେ କଷ୍ଟ ହେବନି ଗଳା ତଳକୁ ଠେଲିବାକୁ ।”—କହୁ କହୁ ଉଷା ଦେବୀଙ୍କ ଗଳା କୋହରେ ରୁନ୍ଧି ଆସୁଥିଲା ।

ଚିହିଙ୍କି ଆସିଲା ଝିଅ ଜୟନ୍ତୀ ---“ ଏତେ ଗେଲ –ବସର ଭଲ ନୁହଁ ମା’ ? ସୁମୁକୁ ତୁ ପୂରା ବିଗାଡି ଦେଲୁଣି ।ହଷ୍ଟେଲ ରେ ସେ କଣ ଏକା ଅଲିଅଳି ଗେହ୍ଲ୍ଲା ପୁଅ । ସେ ସେଠି କୋଚିଙ୍ଗ ପାଇଁ ଯାଇଛି ନା ପେଟ ବଢେଇବାକୁ ।

କେବେ ସେ ବଡ ହେବ ମା’ ।ତା’ର ଏମିତି ଫାଲତୁ ବେକାରିଆ ଜିଦ ଆଗରେ ତୁ ତୋର ମାତୃ ସୁଲଭ ପ୍ରେମ-ସ୍ନେହର ଫଲ୍ଗୁ ଧାରା ବୁହେଇ ଚାଲିଥିବୁ କେତେଦିନ ? ସେ କ’ଣ କେବେ କିଛି ଗୁରୁ ଦାୟିତ୍ଵ ତା’ ନିଜ କାନ୍ଧରେ ବହନ କରିବା ଶିଖିବନି ?ତୁ କ’ଣ ପଣତ କାନୀରେ ସବୁଦିନ ତା’କୁ ବାନ୍ଧି ରଖିବୁ ? ତୋ ଅନ୍ତେ ତୋ ପରେ କି’ଏ ତା’ର ଏହି ଗଣ୍ଡିହୀନ ବେତୁକୀ ଅଳି-ଜିଦକୁ ମଥାପାତି ସହିନେବ ?

ଧେତ --- ଧେତ –ତୋତେ କହି ବା କି ଲାଭ ?

ଭାତ ବାଢ ମା’ । ମୋତେ ବହୁତ ଭୋକ ହେଲାଣି ।

ଭାତ ଖାଇ ସାରିଲା ପରେ ଜୟନ୍ତୀ ପଲଙ୍କ ଉପରେ ଗଡି ପଡିଲା । ଝରକା ପଟେ ଦେଖିଲା ନହନହକା ଗଛ ଲତା ଦୋଳି ଖେଳରେ ବ୍ୟସ୍ତ । ମା’ ବି ତ ଦୋଳି ଖେଳୁଛି ରୋଷେଇ ଘରେ । କିନ୍ତୁ ସେହି ସାନ ଭାଇ ସୁମୁ ର ଅଜବ ସଉକ ପାଇଁ ମା’ କେମିତି ଧନ୍ଦି ହେଉଛି –ଏହାର ଗୋଟେ ସମାଧାନ ଦରକାର ।ମା’ ମୋ ସହିତ ପଦେ ଅଧେ ହେବ କେତେବେଳେ ।

ଫୋନ ଲଗେଇଲା ସାନ ଭାଇ ସୁମୁ କୁ --- ।

“ ହ୍ୟାଲୋ ! ହ୍ୟାଲୋ ! ସୁମୁ ...କେମିତି ଅଛୁ –ଦେହ ଭଲ ଥିବ ।

ସୁମୁ-- ଆରେ ଅପା ।ଜୁହାର ।

ହଁ ଶୁଣ ! ତୁ ଏଠି ଘରେ ମା’ର ଗୋଟେ ନୂଆ କାମ-ଧନ୍ଦା ମୁଣ୍ଡବିନ୍ଧା ଲଗେଇ ଦେଇଛୁ । ବହୁତ ବଢିଆ କରିଛୁ । ବୁଢୀ ବୟସରେ ଏକା ଥିବାବେଳେ ବଢିଆ ପୁରସ୍କାର ଦେଇଛୁ ମା’ କୁ । ଗଧ କଉଁଠିକାର ।

ଏତେ ଦୂରରେ ରହି କି ବି ମା’ କୁ ଟିକେ ଶାନ୍ତିରେ ନିଶ୍ଵାସ-ପ୍ରଶ୍ଵାସ ମାରିବାକୁ ଦେଉନୁ । ମା’କୁ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ କରିବାକୁ ନୂଆ ରାସ୍ତା ପନ୍ଥା ବାହାର କରିଥିବାରୁ ଅନେକ ଅନେକ ବନ୍ଦନ ଚନ୍ଦନ ଅଭିନନ୍ଦନ ଅଭିବନ୍ଦନ ।

ବୁଦ୍ଧି-ଶୁଦ୍ଧି ଅଛି ନା ନାହିଁ ।ମତି-ଗତି ସହରୀ ଚାକଚକ୍ୟରେ ବାଟ ହୁଡିଲେ କି ? ଏ ବୟସରେ କମର ନଇଁ ଗଲାଣି । ଆଖିରେ ପରଳ କି ମୋତିଆ ବିନ୍ଦୁ । ଝାପସା ଝାପସା ଦିଶୁଛି ।ଘରେ ଏଣେ ଅଣଗିନତ କାମ । ତୋ ମୁଣ୍ଡରେ ମଗଜରେ କିଛି ପଶୁଛି କି ନାହିଁ ?--- ଏକା ନିଶ୍ଵାସରେ ନନ ଷ୍ଟପ ବକି ଦେଇ ଗଲା । ନା ଦେଖିଲା ଡାହାଣ ନା ଦେଖିଲା ବାମ । ଝିଅ ପରା ।ମା’ର ଦୁଃଖରେ-ସୁଖରେ ସଖୀ ପରା ।

ସୁମୁ -----ରହ ଅପା –ଟିକେ ରହି ଜା –ବ୍ରେକ ଦେ...ଥମି ଜା । ଏମିତି କାହିଁକି ଭାବୁଛୁ ?ମୁଁ ବା କାହିଁକି ମା’ କୁ ହଇରାଣ –ହରକତ କରିବି ?

ଜୟନ୍ତୀ ଅପା – ତାହାଲେ --- ଲଞ୍ଚ –ଡିନର ୱ୍ହାତ୍ସଆପ କ’ଣ ? ଠିଆ ପାଲା ଲଗେଇଛୁ ।ଆଉ ପଚାରିଲେ କହୁଛୁ କ’ଣ ନା ମୁଁ ଜାଣିନି ?ଚାଲି ନ ଜାଣି ବାଟର ଦୋଷ ।

ବଡ ଭଉଣୀ ଜୟନ୍ତୀ ଅପାର ସ୍ନେହଭାରା ଗାଳି-ତର୍କ ଶୁଣି ସୁମୁ ହସି ପକେଇଲା । ପୁଣି ଗମ୍ଭୀର ମୁଦ୍ରାରେ କିଛି ଏମିତି କହିଚାଲିଲା ---

ଅପା ଶୁଣ ! ତୁ ଜାଣିଛୁ ---ବାପା ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଯିବା ପରେ –ତୋ ବାହାଘର ହୋଇଯିବା ପରେ ଆଉ ଶେଷରେ ମୁଁ ଆକାଶ କୋଚିଙ୍ଗ ପାଇଁ ଭୁବନେଶ୍ବର ଆସିଯିବାପରେ ମା’ ଗାଁରେ ପୁରା ଏକା-ଏକେଲା-ଏକାନ୍ତ ହୋଇଗଲା । ଏକୁଟିଆ ରହିଲା ।

ଗତ ହୋଲି ଛୁଟିରେ ଯେଉଁ ଯାଇଥିଲି ---ଜାଣିଲି –ଦେଖିଲି –ଯେ ମା’ ଦୁଇ ଚାରି ଦିନ କିଛି ବି ରାନ୍ଧେନା । ଦିନେ ଅଧେ ଦେଖି ରାନ୍ଧିଦିଏ ଆଉ ଫ୍ରିଜରେ ପୁରେଇ ଦିଏ । ଗରମ କରି ଖାଇନିଏ । ଗାଁ ରେ ତ ବିଜୁଳିର ସମସ୍ୟା ତୁ ତ ଜାଣୁ । କେ ଦିନ ଚୂଡା –ମୁଢି କେ ଦିନ ପଖାଳ-ତୋରାଣି । ନୋହିଲେ କେବେ କେବେ ଖଲିପେଟରେ ଶୋଇପଡେ ।ଟିଭି ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଶୋଇଯାଇଛି ।ଉଠିଲା ବେଳକୁ ସକାଳ । ଖାଇବାକୁ ଭୁଲି ଯାଇଛି ।

ସାରା ଦିନ ପୁରା ଦିନ ସକାଳୁ ସଞ୍ଜ ଏକା ଏକା ଉଦାସି ମୁଦ୍ରାରେ ବସି ଥାଏ ।ବାପା କଥା – ତୋ ଶାଶୁଘର କଥା -ମୋ ହଷ୍ଟେଲ – ଏମିତି ଅନେକ ଅସରନ୍ତି ଆଖାଡୁଆ ଅସମାହିତ ଚିନ୍ତା –କଥା-ନଥାକୁ ଅଡୁଆ ସୂତାକୁ ଭାବି ଭାବି ଥକକା ହେଇଯାଏ ।ଚୁପ ଚାପ ଶୋଇପଡେ ।

ତେଣୁ ମା’ ଯେ ରୁଗୁଣ –ତା'ର ଶିରାଳ ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଶୀର୍ଣ୍ଣ ଚେହେରା ଦେଖୁଛୁ ---ଏ ସବୁ ନ ଖାଇବାର କରୁଣ ପରିଣତି । କୌଣସି ରୋଗ-ବିମାରୀରୁ ନୁହଁ ।

ଆଉ ରହିଲା ୱ୍ହାତ୍ସଆପ ଫୋଟୋ କଥା – ମୋତେ ଲାଗିଲା ଏହି ଉପାୟରେ ମା’ ସବୁଦିନ ତିନିଥର ଭଲ ଭଲ ସୁଆଦିଆ ରୋଷେଇ କରିବ –ମୋତେ ଦୈନିକ ଫୋଟୋ ପଠେଇବ ---ଶେଷରେ ନିଜେ ବି ଖାଇବ । ବ୍ୟସ୍ତତା ତ ବଢିଥିବ ---- କିନ୍ତୁ ମା’ ଆଉ ଉଦାସ ରହିବନି ଅପା ! ମୋର ମଧୁର ମିଥ୍ୟାଟି ପ୍ୟାନକିଲର ଭଳିଆ କାମ ଦେଇଛି ଅପା !

ସାନ ଭାଇ ସୁମୁର ଉତ୍ତର ଶୁଣି ଜୟନ୍ତୀ ଅପାର ନଈ ବଢି ପରି ବର୍ଦ୍ଧିତ ରାଗ ବାଷ୍ପରୁଦ୍ଧ ହୋଇଗଲା ।ଆଖି କୋଣକୁ ଛଳ ଛଳ କଳ କଳ ମୁଦ୍ରାରେ କିଛି ଅଶ୍ରୁ ବିନ୍ଦୁ ଝପଟି ଆସିଲେ ---କିନ୍ତୁ ସେ କୋହ ଭରା କଣ୍ଠରେ ଅଧିକ କିଛି କହି ପାରିଲାନି ---

“ବଡ ହୋଇଗଲୁଣି ରେ ।ଖୁସିରେ ଥା ।ଖୁସି ବାଣ୍ଟୁଥା ।”