କବିତା ଗୋ,ନିଶିଗନ୍ଧା

କବିତାରେ ଝୁମି ଝୁମି

  କବିତାକୁ ଚୁମି ଚୁମି

   କବିତା କୋଳରେ ଯାଉ ଦିନ ।

କବିତାର ସୁଷମାରେ

  ତାରା ଫୁଲ ଉଙ୍କି ମାରେ

   ମୁକୁତା ମୁଗଧେ ହୁଏ ଲୀନ ।।

କବିତା ଯେ ସୁକୁମାରୀ

 ରୂପ ତା'ର ଅସୁମାରୀ

  ରଙ୍ଗ ତା'ର ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ପରି ।

ଭାବ ତା'ର କାଳଜୟୀ

 ହାସ୍ୟମୟୀ,ଲାସ୍ୟମୟୀ

  କଥା ତା'ର କାହାଣୀ ଶର୍ବରୀ ।।

କବିତା ମନର କଥା

 ଲାଜରେ ନୁଆଇଁ ମଥା

  ଗାଇଯାଏ ରାଗର ରାଗିଣୀ ।

ସେ ରଙ୍ଗରେ ଭରି ଥାଏ

  ଅମାପ ଅସରା କଥା

  କହିଯାଏ ହିତ ହିତ ବାଣୀ ।।

ମାଆ ତା'ର ବୀଣାପାଣି

  ସାରସ୍ୱତ ଶିରୋମଣି

  ବାଣୀରେ ତା'ବୀଣାର ଝଙ୍କାର ।

ସେ ଝଙ୍କାରେ ଝରୁଥାଏ

  ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ସଂସ୍କାର ପୁଳାଏ

   ସ୍ୱର ତା'ର ଅଜର ଅମର ।।

କବିତା କୋମଳ ଲତା

  କବି ତା' ପରମ ପିତା

   କବିର ସେ ମାନସୀ ସୁକନ୍ୟା ।

କବି ଓ କବିତା ମିଶି

  ତାରା ମେଳେ ନିଶି ଶଶୀ

   ସ୍ନେହ ସରାଗର ଶୁଭ୍ର ବନ୍ୟା ।।

କବିତା ଗୋ, ନିଶିଗନ୍ଧା

  ସ୍ନେହରେ ସ୍ନେହରେ ବନ୍ଧା

   ରୂପ ତୁମ ମୁକୁଳ ବଉଳ ।

ବଉଳ ବାସନା ନେଇ

  ମିଠା ମିଠା କଥା ଦେଇ

   ବାଣ୍ଟିଦିଅ ସ୍ନେହ ଅନାବିଳ ।।

ସେ ସ୍ନେହରେ ଭରିଯାଉ

  ସମାଜ ସଂସ୍କାର ଢେଉ

   ଭିଜିଯାଉ ମାଟିର ମହକ ।

ଆବାଳ ବୃଦ୍ଧ ବନିତା

  କହିବେ ଜଗତ ଜିତା

   ଶାନ୍ତି,ପ୍ରୀତି, ସତ୍ୟ ଆବାହକ ।।