ତୁମେ ଗଲାପରେ

ବୈଶାଖୀର ମଧ୍ୟରାତ୍ରରେ

ପୋସେ ମେଘହୋଇ ଝପଟି ଆସ ଯେ

ଭିଜିଯାଏ ମୁଁ, ଭିଜିଯାଏ ମନ ।

ଜ୍ୟୈଷ୍ଠର ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ 

କୋଇଲି ହୋଇ ଗଜଲ ଗାଅ ଯେ

ଭାବୁକ ଭୋଇଯାଏ ନୀରସ ପ୍ରାଣ ।

ବିଷାଦର ଝଡି ବର୍ଷାରେ

କୁଆପଥର ହୋଇ ଆସ ଯେ

ଫୁଲପରି ଲାଗେ ସେ ସ୍ପର୍ଶ ।

ଆଞ୍ଜୁଳେ ଭାବନାର କୁହୁଡି ପାଗରେ

ହଠାତ୍ ବିଦ୍ୟୁତ ଚାଲିଯାଏ ଯେବେ

ମୁଁ ଭାବେ ଆଖିଏ ସ୍ବପ୍ନ ନେଇ

ତମେ ହିଁ ଆସୁଛ ।

ତମେ ଗଲାପରେ

ରୁଗ୍‌ଣ ହୋଇଯାଏ ଆନନ୍ଦର କ୍ଷେତ

ଶୁଷ୍କ ହୋଇଯାଏ ଶ୍ରାବଣର ସ୍ବର ॥