ତମେ ସେଇ ମଣିଷ କି

ମୁହଁ ଚାହୁଁଛି କାନ୍ଧ –କାନ୍ଦିବାକୁ

ଆଖି ଚାହୁଁଛି ପାପୁଲି –ଲୁହ ପୋଛିବାକୁ

କୋହ ଚାହୁଁଛି ଛାତି-ଆଲିଙ୍ଗନକୁ ।

ସେ କାନ୍ଧ

ସେ ପାପୁଲି

ସେ ଛାତି

ଚାଲିଛି ଖୋଜା

ତମ ପାଖରେ ଅଛି କି

ମାନବୀୟ ସମବେଦନାର ମଣିଷଟିଏ କି ତମେ ॥

ମନ ଚାହୁଁଛି ଇଚ୍ଛା –ବ୍ୟାପିଯିବାକୁ

ହୃଦୟ ଚାହୁଁଛି ଭାବ –ବାଣ୍ଟିହେବାକୁ

ଦେହ ଚାହୁଁଛି ପ୍ରେମ –ଜନ୍ମି ଯିବାକୁ ।

ସେ ଇଚ୍ଛା

ସେ ଭାବ

ସେ ପ୍ରେମ

ତମ ପାଖରେ ଅଛି କି

କରୁଣାସିକ୍ତ ଭଲପାଇବାର ମଣିଷ ଟିଏ କି ତମେ ॥

ମୁଁ ଖୋଜୁଛି ତମକୁ

ଆମେ ଖୋଜୁଛୁ ତମକୁ

ସମସ୍ତେ ଖୋଜୁଛନ୍ତି ତମକୁ

ତମେ କେଉଁଠି ସେ ପ୍ରକାର ମଣିଷ ।

ଗାଁରେ

ନା ସହରରେ

ନା କେଉଁ ଅଜ୍ଞାତବାସରେ ॥

ଇଏ କେମିତିକା ପାହାଡ ଖୋଳୁଛ ତମେ

ଯେଉଁଠି କୋଟି କୋଟି ଟଙ୍କାର ବାହାରୁଛି ଲୁହା ପଥର

ସେଠୁ ଝରି ପାରୁନି ପାଣିର ଧାର ଶ୍ରମିକର କୁଟୀରକୁ ।

ତମେ ସେ ପାହାଡି ମଣିଷ କି ।

ଇଏ କେମିତିକା ଗଣତନ୍ତ୍ରରେ କରୁଛ ବିଶ୍ଵାସ

ଯେଉଁଠି ସୃଷ୍ଟି ହେଉଛି

ଉନାଉ , କୁନ୍ଦୁଲି କି ଦାନା ମାଝିର ଗାଁ

ତମେ ସେ ଅଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ମଣିଷ କି ?

ତମେ ଯିଏ ବି ହୁଅ

ଯେଉଁଠି ବି ଥାଅ

ମଣିଷ ପଣିଆ ନେଇ ଆସ

ହସର ମୁହଁଟିଏ ହେଇ ଆସ

ଝାଟି ମାଟିର ସୁଖ ଦେଇ ଆସ

ପାପୁଲିର ପାପୁଲିୟେ ବିଶ୍ଵାସ ହେଇ ଆସ

ସମ୍ପର୍କର ପୁଳାଏ ନିଃଶ୍ଵାସ ନେଇ ଆସ

ଏ ରୁଗଣ ସମାଜକୁ ॥

ନିଜକୁ ନିଜେ ପଚାର

ତମେ ସେଇ ସମାଜର ମଣିଷ କି ?