ଋତୁଚକ୍ର ବନାମ ଜୀବନ

ତେଜି ପ୍ରାଚୀ-ପୁର ସଞ୍ଜିବନୀ ପୁରେ

   ପ୍ରବେଶିଲେ ଦିନମଣୀ

ପ୍ରଭାତେ ଶିଶିର ସିକ୍ତ ବସ୍ତ୍ରେ ତାର

    ଆବୃତ କଲା ଧରଣୀ ।

ନବ କାକରକୁ ସୁ-ସ୍ବାଗତ କଲେ

   କାନନେ ମଲ୍ଲୀ ମାଳତୀ

ଅଳସୀ ଶେଫାଳୀ ହସ୍ତେ ଅର୍ଘ୍ଯଥାଳୀ-

   ଘେନି ସଜାଡେ ଆଳତୀ ।

ଅଳ୍ପାୟୂ ଶେଫାଳୀ ହସେ ଖିଲି ଖିଲି 

   କାକରର ଆଗମନେ

ମୃଦୁ ମନ୍ଦେ ହସି ସୁବାସ ପରଶି

    କୋଟି ଜନ ମନ କିଣେ ।

ରବି କାନ୍ତି ଛବି ଯାଇଅଛି ଲିଭି

   ଶିଶିର ଆଗତ ଜାଣି

ଦୁଃଖେ ବିରହିଣୀ ଦୁଃଖିନୀ ପଦ୍ମିନୀ

  ବେନି ନେତ୍ରୁ ଢାଳେ ପାଣି ।

ଦକ୍ଷିଣାଭିମୁଖି କାନ୍ତ ପଥ ଦେଖି-

  ଦେଖି ପଦ୍ମିନୀ ସୁନ୍ଦରୀ

ବିଷ୍ଣୁ ପଦଶ୍ରୁତ ଜଳେ ଦେଇ ଝାସ

   ତେଜିଲା ମରତ ପୁରୀ ।

ଚତୁର୍ମାସ୍ଯା ବ୍ରତେ ବ୍ରତୀ ଥିଲା ସତୀ

   ଯମାଳୟେ ଯାନ୍ତେ କାନ୍ତ

ତା' ଦାର୍ଢ୍ଯତା ଭକ୍ତି ଦେଖି ପଶୁପତି

   ଦୁଃଖ ଦିନ କଲେ ଅନ୍ତ ।

 ସ୍ବ-ପ୍ରାଣ-ବଲ୍ଲଭ ସାନ୍ନିଧ୍ଯ ବିଭବ

   ଲଭି ତୋଷ କଲା ପ୍ରାଣ

କାହାଭାଗ୍ଯେ ସୁଖ କାହାଭାଗ୍ଯେ ଦୁଃଖ

   ବିଧି କରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ ।

ଋତୁ ବିବର୍ତ୍ତନ ଏକ ପରେ ଏକ

  ଛନ୍ଦି ହାତେ ଅନ୍ଯ ହାତ

ଚିରସ୍ଥାୟୀ ହୋଇ କେହି ରହି ନାହିଁ

   ସ୍ବର୍ଗଦ୍ବାର ଚିର ସତ୍ଯ ।

କେବେ ଝଡ ଝଞ୍ଜା ଘାତ ପ୍ରତିଘାତ

   କେବେ ଉତ୍ଥାନ ପତନ

ଜୀବନ ମରଣ  ଘୁରେ ପ୍ରତିକ୍ଷଣ

    ଯଥା ଋତୁର ଚଳନ ।