ପାପୀର ପାପ

ସମୟ କୋଳରେ ନିରବୀ ଯାଏ ମୁଁ

ନାହିଁ ଆଉ ଲୋଭ ମୋହ

ସମ୍ପର୍କ ର ମୋହ ତୁଟାଇ ଦେଇଛି

ଛାତିରେ ଭରି ମୁଁ କୋହ ।

ଆଖିର ଲୁହରେ ଧୋଇ ପାରେ ନାହିଁ

ଜୀବନରେ କରିଥିବା ଯେତେ ପାପ

ଗୁରୁ ଜନ ପାଶେ ମଥା ନ ନୁଆଇଁ

ଭୁଲିଛି ମୁଁ ଜପ ତପ ।

ସଂସ୍କାର , ପରମ୍ପରା ଆଉ ନୀତି ଧର୍ମ

ସବୁ ମୁଁ ଯାଇଛି ଭୁଲି

ଆଧୁନିକତା ର ପରିଚୟ ଦେଇ

ନିଜେ ଆଜି ଦୋଷୀ ମୁଁ ହେଲି ।

ଗୁରୁ ବାଣୀ ବିନା କର୍ଣ୍ଣ ହୁଏନି ପବିତ୍ର

ବାପା ମାଆ ଆଶୀର୍ବାଦ ବିନା ଜୀବନ ହୁଏ ନାହିଁ ସାର୍ଥକ ।

ପରିବାରେ ଆଜି ଅରାଜକ ମୁଁ ଖେଳେଇ

କାହିଁକି କରୁଛି ମୁଁ , ମୋ ସର୍ଵନାଶ ।

ପ୍ରେମ , ପ୍ରତାରଣା , ବିଶ୍ୱାସ ଆଉ ଅବିଶ୍ୱାସର

ଖେଳ ମୁଁ ଖେଳୁଛି ନୀତି

ମିଛ କହି ମତେ ଯଦି ସ୍ୱର୍ଗ ମିଳି ବନି

ତେବେ ସତ ମୁଁ କାହିଁକି କହି ନ ପାରୁଛି ।

କିଏ ମୁଁ ,ଆଉ କଣ ମୋର ପରିଚୟ

ସବୁ କିଛି ଯାଇଛି ଭୁଲି

ଅର୍ଥ ବଳେ ଆଜି ବଳିୟାନ ହୋଇ

ଭୁଲିଛି ମୁଁ ରାବଣ ର ଲଙ୍କା ଯାଇଥିଲା ଧ୍ୱଂସ ହୋଇ ।

ସାହାଯ୍ୟ ଆଳରେ ପେଟ ମୁଁ କାଟୁଛି

ଅପମିଶ୍ରଣ କରି ଜହର ଦେଉଛି

କେଡେ ମୁଁ ଅଟେ ଅଧର୍ମୀ

ଆସ୍ଥା ନାଁ ରେ ମୁଁ ଶୋଷଣ କରୁଛି

ଧର୍ମ ନାମେ ମୁଁ ହିଂସା ଘଟାଉଛି

ମୁଁ ବଡ଼ ଜଘନ୍ୟ ପାପୀ ।