" ନିଜକୁ ନିଜର ପ୍ରଶ୍ନ "

ଆମେ କେବେ ଆମ ହୃଦୟକୁ ଝୁଙ୍କି ଦେଖିଛେ କି_

ଯେଉଁ ମାନେ ନିଜକୁ ତଳି ତଳାନ୍ତ କରି

ଆମକୁ ଠିଆ କରାଇଲେ

ତାଙ୍କ ହୃଦୟରେ

ଯାଗା ଟିକେ ଅଛି କି ?

ମାଟି , ପାଣି, ବୃକ୍ଷରାଜି ଆଉ

ଆମ ଧରିତ୍ରୀ ମାଆ

ଆମକୁ ଯାହା ଦେଇଛି

ତାକୁ ସୁଝିବାର ସମ୍ବଳ

ଆମ ପାଖେ ଅଛି କି ?

ଏ ସବୁର ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ

ହୃଦୟର ଛୋଟ ଯାଗା ଟିଏ ଅଛି କି ?

ଆମେ ଆମ ହକ୍ ର ବାନା

ଫର ଫର ଉଡ଼ାଇଛେ

ହେଲେ,

ଯେଉଁମାନଙ୍କ ଦାନରେ ଆମେ 

ଜୀଇଁଛେ

ତାଙ୍କ ହକ୍ କୁଆଡ଼େ ଗଲା ?

ଆମେ କି ଭୁଲିଗଲେ ନିଃଶ୍ୱାସ -ପ୍ରଶ୍ୱାସ, ଅୟେସ-ଆରାମ,

ଆଉ ଏ ଦେହର ପ୍ରତିଟି ରକ୍ତବିନ୍ଦୁ

ଆଉ କାହା ଦାନରେ ତିଆରି _

ହୃଦୟକୁ ଝୁଙ୍କି କେବେ ଦେଖିଛେ କି 

ଅଛି କି ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଯାଗାଟିଏ ?

ବସ୍ତୁ ସର୍ବସ୍ୱତାର ଚକା ଭଉଁରୀରେ

ମୁଠା ମୁଠା ସ୍ଵାର୍ଥର ଡଅଁର

ଆମକୁ ଟାଣି ନେଉଛି

କେଉଁ ଏକ ଅନ୍ଧାରି ଇଲାକାକୁ _

ଯାହା ଆମ ମନ ମସ୍ତିସ୍କରେ ନାହିଁ ।

କିନ୍ତୁ , 

ଆମେ ସେଠୁ ବାହାରି ଆସିବାର

ପ୍ରୟାସ ତ କରି ପାରିବା !!

ଯେଉଁ ପ୍ରୟାସରେ ମଖା ଥିବ

ସତ୍ୟକୁ ଅନ୍ୟଭବ କରିବାର

ଅନନ୍ୟ ମହକ ।

ତେଣୁ,

ଚାଲ ଆମେ -

ଆମ ହୃଦୟରେ

ଅନ୍ୟ ପାଇଁ

ସୁନ୍ଦର ଯାଗା ଟିଏ ସୃଷ୍ଟି କରିବା_

ଯେଉଁଠି ପ୍ରେମ - ଭଲ ପାଇବାର

ଦିଆନିଆ ଚାଲିଥିବ-

ଯାହାର ଗଭୀରତା 

ଏତେ ଥିବ ଯେ -

ତାହା ଆମ ସଭ୍ୟତାକୁ ଆଗେଇ ନେବାର

ମୂଳମନ୍ତ୍ର ହେବ -

ହଁ, ଚାଲ ଆମେ ହୃଦୟକୁ ଟିକେ ଝୁଙ୍କି

ନିଜକୁ ନିଜେ ପ୍ରଶ୍ନ କରିବା -

ନିଜକୁ ନିଜେ ପ୍ରଶ୍ନ କରି

ନିଜକୁ ସଜାଡ଼ିବା ।