କାଉ ଓ ଲିପି

ଲିପି - କାଉରେ କାଉ ଉଡି ତୁ ଯାଉ

ଟିକିଏ ଶୁଣିଯା କଥା ,

ତୋ ରଂଗ କାହିଁ ଏତେ ଯେ କଳା

କହ ଯାଉ ମୋ ବ୍ୟଥା ।

କାଉ - ମୁଁ ଜାଣି ନାହିଁ ରଂଗ କିମ୍ପାଇଁ

କଳା ହୋଇଅଛି ମୋର ,

ଏତିକି ଜାଣେ ରଂଗ ଦେଇଛି

ଜଣେ କିଏ ରଂଗାକାର ।

ଲିପି - କହ କିମ୍ପାଇଁ ପକ୍ଷୀଟେ ହେଲୁ

ଗୋଡରେ ତ ଧାଉଁ ନାହୁଁ ,

ଉଡି ତୁ ଯାଉ ଆକାଶ ପଥେ

ଟିକିଏ ହାଲିଆ ନୋହୁ ।

କାଉ - ଆଲୋ ଚଗଲି କାହାକୁ କ'ଣ

ଗଢିଛି ପରା ବିଧାତା ,

ସଭିଏଁ ଯଦି ସମାନ ହେବା

କେମିତି ରହିବ ସତ୍ତା ।

କାହାକୁ ପଶୁ କାହାକୁ ପକ୍ଷୀ

ମଣିଷ କରିଛି ସେହି

ଗଛ ପତର ପାହାଡ ବଣ

ସବୁ ଅଟଇ ତା 'ପାଇଁ ।

ଲିପି - ହଉ କହି ଯା କେମିତି ଉଠୁ

ଏତେ ସକାଳରୁ ତୁହି

ଉଠି ନଥିବେ ଜଣେ କେ ହେଲେ

ତୋ ପାଶେ ଅଳସ ନାହିଁ ।

କାଉ - ସମୟ ଦେଖି କାମ କରେ ମୁଁ

ଅଳସ ତେଜଇ ଧୀରେ

ସୁଗୁଣ ସବୁ ବିତରି ଦିଏ

ଆମ ଏଇ ସମାଜରେ ।

ଲିପି - ହେଲାରେ ବାବା କହିଯା ଟିକେ

ମଇଳା ଜିନିଷ ସବୁ

କେମିତି ଖାଉ ଭଲ କି ଲାଗେ

ଖାଲି ହେଉ ରାଉ ରାଉ ।

କାଉ - ଏଡେ ତୁ ବୋକି ଶୁଣୁ ଲୋ ଲିପି

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଆଗ ଯେ ମୋର

ପରୋପକାରେ ରାସ୍ତାଘାଟରୁ

ମଇଳା କରଇ ଦୂର ।

ଲିପି - ଟିକିଏ କହ ବିପଦ ବେଳେ

ଜାତି ଭାଇଙ୍କୁରେ ତୋର

କାହିଁକି ଡାକୁ ରାବି ଦେଲେ ତୁ

ହୋଇ ଯାଉଥାନ୍ତି ମେଳ ।

କାଉ - ହସ ଲାଗୁଛି ତୋ କଥା ଶୁଣି

ଏକତା ପରା ଲୋ ବଳ

ସୁଖ ପଡୁ ବା ଦୁଃଖ ବି ପଡୁ

ସଭିଏଁ ହେଉଛୁ ମେଳ ।

ଲିପି - ଆଉ ନକହ କିଛିରେ ମୋତେ

ଦେଲୁ କେତେ ମହାଶିକ୍ଷା

ରଂଗ ତୋ କଳା ତୁ ପକ୍ଷୀଟିଏ

ଚତୁର ଜୀବରେ ଗଣା ।

ମହାନ ସେବା ପର ପାଇଁକି

ଦିନରାତି ଉଡି କରୁ

ତୋ ପରି କିଏ ସେ ହେବ କହରେ

ତୋତେ ଦେଖି ଦିନ ସରୁ ।