ହୋଇ ପାରେନି ସେ କାହାଠି ଋଣୀ

ଆଜୀବନ ସିଏ ଖାଲି ଦେଇଥାଏ

କେତେ ଦିଏ କେବେ ନଥାଏ ଗଣି

ପାଇବାର ଆଶା ରଖେ ନାହିଁ ବୋଲି 

ହୋଇ ପାରେନି ସେ କାହାଠି ଋଣୀ ।

ଅସୀମ ତ୍ୟାଗର ଅଧିକାରୀ ସିଏ

ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର ସେବାରେ ଧ୍ୟାନ

ତାହା ପରି କିଏ ନାହିଁ ସଂସାରରେ

ସକଳ ଜୀବର ପ୍ରତିପୋଷଣ ।

ରୂପଛଟା ମେଲି ହସାଏ ପ୍ରକୃତି

ହରଇ ମନକୁ ଶୀତଳ ବାତ

ଦେହ ବାସ ଫୁଲ ବିଞ୍ଚଇ ମହକ

କୀଟଠୁ ମାନବ ଆକରଷିତ ।

ବାସ ବାସ ଖାଦ୍ୟ ନାନାଦି ଔଷଧ

ଜାଳେଣି ଯୋଗାଇଥାଏ ମାନବ

ଜୀବ ଥିବାଯାଏ ଅମ୍ଳଜାନ ଦିଏ

ବିଷାକ୍ତ ବାଷ୍ପର ଶୋଷଣେ ଶୁଭ ।

ରଖିପାରେ ପରିବେଶ ଭାରସାମ୍ୟ 

ସେହି ଏକା ଜୀବଜଗତ ମଧ୍ୟେ

ତା' ପାଇଁ ବରଷା ଆସଇ ଅବନୀ

ପ୍ରତି ଜୀବ ନିଜ କରମ ସାଧେ ।

ଏତେ ଉପକାର କରେ ଯେ ଧରାର

ସିଏ ଦେବତାଙ୍କ ସହ ସମାନ 

ରହି ଆମ ସାଥେ ଆଶୀର୍ବାଦ ହାତେ

କରୁଥାଏ ସର୍ବଦା ବରଦାନ ।

ସିନ୍ଦୂରା ଫାଟିଲେ ଆଖି ମେଲିଦେଲେ

ତା' ସାଥେ ଆମର ମହାମିଳନ

ବନ୍ଧୁଟିଏ ଭାବି ଯେବେ ତୋଷୁଥିବା

ସୁଖ ସମ୍ପଦରେ କଟିବ ଦିନ ।

ଖୁସିକୁ କୋଳେଇ ଥିବା ଆମେ ମହୀ

ଲାଗିବା ଯେବେ ତା' ବଂଶ ବିସ୍ତାରେ

କଲେ ତାକୁ ଧ୍ବଂସ ଯିବା ଆମେ ନାଶ

ସକଳେ ଏକଥା ରଖ ମନରେ ।