ଏକାକୀ ପଥିକ

ପିଲାଦିନ ଥିଲା ସୁନା ପରି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ,

ସଙ୍ଗରେ ଥିଲା ନିଆଁ ପରି ତାପ ।

ମାତା, ପିତାର ଛାଇରେ ଥିଲି ନିରାପଦ,

ସେଇ ସମୟ ଥିଲା ମୋ ଜୀବନର ଏକ ସୁରଭି ଅଂଶ ll 

ବଢ଼ିଲି ମୁଁ, ବଢ଼ିଲା ମୋ ଦୁଃଖ ଭାଜି, 

ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷାର ରାସ୍ତା ହେଲା କଣ୍ଟକିତ । 

ପଢ଼ିଲି ରାତି, ପଢ଼ିଲି ଦିନ, 

ଶିକ୍ଷା ହେଲା ମୋ ବନ୍ଧନ ଅଭିନ୍ନ ll 

ସାଙ୍ଗ ମାନେ କେଉଁଠି ଗଲେ ଛାଡ଼ି ମୁଠି?

 ମେଘ ବର୍ଷା ପରେ ନଦୀ ଶୁଖାଇ ଯାଏ ଯେମିତି । 

ପୁରାଣି ଫଟୋ ଦେଖି ଆଖି ଭରେ ପାଣି,

 ସ୍ମୃତି ରେ ରହିଗଲେ ସେମାନେ ଅଜଣା ପ୍ରାଣୀ ll 

ସରକାରୀ ଚାକିରି ଏକ ଦୁର୍ଗ ପରାୟେ, 

ଭିତରେ ପଶିବାକୁ ବହୁତ ଯୁଦ୍ଧ କରେ । 

ଚାହିଁଲି ଅସଂଖ୍ୟ ଦ୍ୱାର, ଖୋଲିଲା କେବଳ କିଛି, 

ପ୍ରତ୍ୟେକ ବନ୍ଦ କବାଟେ ମୋ ଆତ୍ମା ଗଲା ଭାଙ୍ଗି ll 

ଏବେ ବସିଛି ମୁଁ ଏଇ ଜୀବନ ରଥରେ, 

ଯନ୍ତ୍ରଣା କାନ୍ଦେ ମୋ ହୃଦୟ ଅନ୍ତରାଳେ । 

କହିବାକୁ କିଏ ଅଛି ମୋ ଦୁଃଖ କାହାଣୀ? 

ଶୁଣିବାକୁ କିଏ ଅଛି ମୋ ଭଙ୍ଗା ଭବିଷ୍ୟତ ବାଣୀ? ll 

ଏ ଘନ ଅନ୍ଧାରେ ଏକା ଯାତ୍ରୀ ପରା, 

ମରୁଭୂମିରେ ଏକ ଗଛଟିଏ ପରି । 

ଦୁଃଖ ମୋର ସାଥୀ, ଯନ୍ତ୍ରଣା ମୋର ବାନ୍ଧବ, 

ଏ ଏକାକୀ ଯାତ୍ରାରେ କେବଳ ଏମାନେ ସବୁ ମୋ ନିଜର ll 

ପିଲାଦିନ ଫେରିଆସ ମୋ ଆତ୍ମାରେ ପଡ଼, 

ସାଙ୍ଗ ମାନେ ଫେରିଆସ ମୋ ନିଃସଙ୍ଗତା ଛାଡ଼ । 

କିନ୍ତୁ ଜାଣିଛି ମୁଁ ଏ ସ୍ୱପ୍ନ ଅସାର, 

ଏ ଯାତ୍ରା ମୋର କେବଳ ଏକା, ଅନ୍ତହୀନ ପାର ll