ଧନ୍ୟ ପ୍ରଭୁ

ଧନ୍ୟ ଆହେ ପ୍ରଭୁ     ଅନନ୍ତ ସୃଷ୍ଟିରେ     ଭରା ଅନ୍ତହୀନ ଶୋଭା ସ୍ଥାପତ୍ୟ;  ଅବିଶ୍ଵସନୀୟ   ସୂକ୍ଷ୍ମ ଶିଳା ରେଣୁ    ସାଜେ ମୁକ୍ତା ବିନ୍ଦୁ ଏ କି ବୈଚିତ୍ର୍ୟ ।୧।

ଯେତେ ଦୂର ଦେଖି    ପାରେ ଏହି ଆଖି     ତୁମରି ଶୋଭାର ଆଦର;କବି ଲେଖନୀର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ କେହି  ବୁଝିବାକୁ କିନ୍ତୁ ନୁହେଁ ତତ୍ପର ।୨।

ଅଳୀକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରିୟ ଏ ମାନବ ଶାଶ୍ଵତ ସତ୍ୟ କୁ ମଣେ ନୀରସ;ବିଳାସର ଉଚ୍ଚ ସୌଧ ଗଢି ଉଠେ ଆଦର ନ ପାଏ ଦରିଦ୍ର ବାସ ।୩।

ଶାନ୍ତି ମୈତ୍ରୀ ଭିତ୍ତି  ଦୋହଲି ଯାଇଛି   ସ୍ବାର୍ଥ ଲାଗି ନର ଧାଉଁଛି ସଦା;ଗାନ୍ଧୀ ଗୋପବନ୍ଧୁ     ସେବାର ଆଦର୍ଶ  ପୋଡ଼ିକି ହେଲାଣି ପାଉଁଶ ଗଦା ।୪।

ବେଳ ହୁଁ ସତର୍କ  ହୁଅ ହିଂସା ଈର୍ଷା   ତେଜି ଚାଲ ଆଗେ କରି ସାହସ;ସତ୍ୟ ଧର୍ମପଥେ  ଥିଲେ ଭବିଷ୍ୟତ  ସ୍ବର୍ଣ୍ଣାକ୍ଷରେ ଲେଖିବ ଇତିହାସ ।୫।