ଛନ୍ଦ

ଛନ୍ଦ ଜୀବନର ତୋଳେ ମନ୍ଦଗତି

ଭରିଦିଏ ଦୁଃଖ ଶୋକ

ଏ ମଣିଷ ସବୁ ଜାଣିଶୁଣି ପୁଣି

ମାଗଇ ସେ ଛନ୍ଦ ଭିକ

ନବୁଝି ଜୀବନଯାକ

ଲୋଭ ମୋହେ ଭ୍ରମି ଆନ ତଣ୍ଟି

କାଟେ ଭୁଲି ସେ ପଥ ଆଲୋକ ।

ଆନେ ଦେଇ କଷ୍ଟ ନିଜେ ସିନା

ହସେ ସେ ହସ କି ପଥେ ସଖା

ନିରର୍ଥକ ହୁଏ ଜନମ ଜୀବନ

ଖୁସିର ନ ମିଳେ ଦେଖା

ଜଳଇ ଜୀବନ ଶିଖା

ନିଜ ଅରଜିଲା କର୍ମ ତା' ବୃକ୍ଷରେ

ମେଲି ଦିଏ କେତେ ଶାଖା ।

ଯାହାର ଜୀବନ ଏ ଛନ୍ଦ ବିହୀନ

ଜୀବନ ବୀଣାଟି ତା'ର

ତୋଳୁଥାଏ ସଦା ମଧୁର ରାଗିଣୀ

ପୁଲକି ନିଜ ଅନ୍ତର

ଛୁଟଇ ପ୍ରୀତି ଜୁଆର

ଛୁଇଁ ଛୁଇଁ ଯାଏ ଅପରର

ହୃଦ ମଧୁ ଛନ୍ଦେ ନିରନ୍ତର ।