ବାପା

ମା ଠାରୁ କିଛି କମ ନୁହଁଇ

ଯିଏ ଇଶ୍ୱରଙ୍କ ଆଉ ଏକ ରୂପ

ମେରୁ ପରି ଅଚଳ ଅଟଳ, ସିଏ ବାପା ।

ହୃଦୟର ବେଦନାରେ ସ୍ନେହ ଥାଏ

କିନ୍ତୁ ଉପରେ ଏକ ଗମ୍ଭୀରତାର ଝଲକ ଦିଶୁଥାଏ, ସିଏ ବାପା । 

ସବୁ ଲୁହ ପି ହସିବା ଶିଖାନ୍ତି

କେତେ ଯେ କସଣେ ନ ଯାଇ ଡରି, ସିଏ ବାପା । 

ଏବେ ମୋର ଆସିଛି ବେଳ, ବୁଝିଛି ଏହା ନୁହଁ ଏକ ପିଲାର ଖେଳ

ଦିନେ ଏକ କୁଆଁ କୁଆଁ ଡାକ ମୁଁ ଭି ଶୁଣିଲି 

ବାପା ହେବାର ଅନୁଭୂତି ସେବେଠୁ ବୁଝିଲି ।

ଜୀବନ ଆରମ୍ଭ ଯାହାଙ୍କ ପାଇଁ କେବଳ ପିତୃ ଦିବସ ରେ ନୁହେଁ 

ବରଂ ସଦା ସର୍ବଦା ମଥା ନୁଆଇଁ ଥାଏ ।

ତୁମ ଗାରିମାର ବର୍ଣ୍ଣନା ପାଇଁ ମୋ ଲେଖନୀରେ ନାହିଁ ଶକତି 

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ତୁମ କୋଳେ ମୁଁ ଜନମେ, ମିନତୀ ଏତିକି ।