ଅରଣ୍ୟ ଓ ଜୀବନ

ଅରଣ୍ୟ ମୁଁ ଏକ ସବୁଜିମା ଭରା           

     ପରଶେ ଝୁମଇ ଧରଣୀ           

କେତେ ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ପାଳି ଅଛି କୋଳେ  

     ସତେ କି ତାଙ୍କର ଜନନୀ    ।

ହସୁଛନ୍ତି ଫୁଲ ଗାଆନ୍ତି ବିହଙ୍ଗ

      ନାଚଇ ଝରଣା ତାଳେ

ମନ ହୃଦୟ ମୋ ଆନନ୍ଦିତ ହୁଏ

      ଏହି ଖରା ଛାଇ ମେଳେ    ।

ହେଲେରେ ମଣିଷ ମୋର ସୁଷମା

      ସହି ନ ପାରିଲୁ ସତେ

ପ୍ରଗତି ଆଳରେ ଗୁଳ୍ମ ଲତା ବୃକ୍ଷ

      ଲୋପ କରି ଦେଲୁ କେତେ  ।

ତଥାପି ଲାଳସା ହେଲାନି ତୋ ଶାନ୍ତ

      ମୋ ଦେହେ ଲଗାଇଲୁ ନିଆଁ

କୋଣ କୋଣ ମୋର ଜଳଇ କିନ୍ତୁ ତୁ

       ଗାଉ ବିକାଶ ଗୀତ ନୂଆ   ।

ତୋର ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ଜଳୁ ଅଛି ମୁହିଁ

       ତୋ ଲୋଭର ଦିଶୁନି ଅନ୍ତ

ଶ୍ଵାସ ରୁଦ୍ଧ ହୋଇ ମରୁଛନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ

      ତଥାପି ମନ ତୋ ଅଶାନ୍ତ    ।

ଜଳୁଛି ଜଳିବି ଜଳିଜଳି ଯିବି

      ରହିବନି କିଛି ବାକି

ସୁନ୍ଦର ଶରୀର ରହିବନି ମୋର

       ଭବିଷ୍ୟତ ହେବ ସାକ୍ଷୀ      ।

ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସୃଷ୍ଟି ବୋଲାଉଛୁ

       ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ତୁ ବିଶେଷ

ତଥାପି ମଣିଷ ପ୍ରଗତି ଆଳରେ

      କରୁ ଅଛୁ ନିଜ ନାଶ          ।

ମୁହିଁ ନ ରହିଲେ ହେବ ନାହିଁ ବର୍ଷା

      ବହିବନି ଆଉ ପବନ

ଶୁଦ୍ଧ ବାୟୁ ପାଇଁ ହନ୍ତସନ୍ତ ହେବେ

       ଯେତେ ସବୁ ଜନ ଜୀବନ   ।

ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠର ବଢିବ ଉତ୍ତାପ

       ଧରା ହେବ ଜଳ ଶୂନ୍ୟ

ଚେତରେ ମଣିଷ ଆଶ୍ରା ଦେବା ପାଇଁ

       ତୋ ପାଖେ ନଥିବ ଅରଣ୍ୟ   ।