आईपण आणि आई पण

"आई। माझे केस बांध ना ग." तिने अस्ताव्यस्त पसरलेले आपले केस बेजुला करून, आपल्या डोळ्यावरचा चष्मा नीट करत विजूकडे पहिले. 

"हो." सदा चा डब्बा भरून विजू त्याचा नाश्त्याची तयारी करू लागली. 

"आई भावे काकांना सांग ना, 'मला गार्डन मध्ये घेऊन जायला.' " कपाटातली लाल बाहुली, थोडी तुटकी-मुटकी खेळणी आणि आपल्या मेकपचा छोटा किट घेऊन, ती आता भातुकली खेळायला बसली होती. 

 विजू वरती न पाहताच "हो " म्हणाली . 

 "सदा तू नाश्ता करून घे, आठवणीने डबा देखील बॅग मध्ये भर रे . मी तिला भरवून घेते. "

 पोह्यांच्या दोन प्लेट्स भरून विजूने त्यावर कोथिंबीर आणि ओल्या खोबऱ्याचा यथेच्छ शिडकारा केला. थोडीशी बारीक शेव आणि खारे शेंगदाणे पसरून प्लेट्स घेऊन ती भातुकलीच्या खेळात सामील झाली. 

"चला नाश्ता करा, नंतर खेळ हा दिवसभर."

"नाही आई. मला पोहे नकोत. दूध बिस्कीट पाहिजे. दूध बिस्कीट... " ती नाक ओढत विजूशी हट्ट करू लागली होती. 

"माऊ, रोज दूध-बिस्कीट नाही खायचं, पोहे खाऊन घे, मग ग्लासभर दूध घे."

"नाही. मी नाही, जा। पाय आपटत ती जाऊन भिंतीला टेकून बसून राहिली."

"माऊ, डॉक्टरांनी काय सांगितल, ' रोज बोस्कीट चालणार नाही. नाहीतर तू मोठी कशी होणार? आणि परत आजारी पडलीस तर, ते पुन्हा तुला मोठ्ठ इंजक्शन देणार. "

"डॉक्टर, नको ना ग आई. मी खाते हे पोहे."

इंजक्शनच्या भीतीने ती पटकन येऊन बसली, आणि पोह्याने बकाने भरू लागली. आर्धी डिश पोहे तर अंगावरील कपड्यांवर सांडले होते. तिचा गुढग्यापर्यंत आलेला गाऊन सरळ करून विजूने गोळ्यांची पाकीट उघडली. एव्हाना सदा तयार होऊन ऑफिसला जाण्यासाठी बाहेर आला होता.

"कशी आहे आई, तिच्या तब्येतीत काही सुधारणा होते का? " विजूच्या कानात हळूच पुटपुटत त्यांना विचारले. 

"जैसे थे" विजूही हळू आवाजात उत्तरली. 

Advertisement