ताज्या

 आमरो घर मोरो आत्या को टुरा रव्हत होतो म्हणजे आपलो मामा घर इश्कुल शीकत होतो.आम्ही तब बहुत लहान होता.मोरो भाऊ जेमतेम एक साल को होतो अना मी चार साल की होती.आत्या को टुरा को नाव राजू होतो पर वोला सब राज्या कवत होता.राजूभाऊ बडो हुशार अना मेहनती होतो.घर सबजन को लाडलो.

   

एक दिवस असोच ऊ बाहेर गयेव अना एक नवजात कुत्रा खो पील्ला आनीस.कुत्रा को पीला दुय च्यार दिवस कोच होतो.सबको मर्जीलका वन कुत्रा ला पालन को निर्णय लेयेव गयेव.पर कुत्रा को पील्ला आनीस राज्या न म्हणून वन पील्ला को नाव ताज्या ठेईन.

  धीरू धीरू ऊ पील्ला मोठो होन लगेव.आई मोरो भाऊ ला जसो गाय को दुध दे तसोच वोन कुत्रा लाबी देत होती.काहीच दिवस मा कुत्रा सबको लाडलो भय गयो.घर ओळखीका पाहुना आया म्हणजे उनगो मंगमंग जाय.जबवरी वय वोला खाजो नही देत होता तबवरी.पर रांधनखोली मा कभी जात नोहोतो अना वसरी पर भी जात नोहोतो.मोठांग रव्ह. वोला लहानांग जानो रहेव त सांदोळी मा लका जाय.

  

अनोळखी पाहूणा घर आया त उनला घरमा आवनच देत नोहोतो.जब आमी वोला सांगजन कि,ताज्या आवन दे घरमा वय पाहुणा आत.तबच घरमा आवन दे.जसो जसो मोठो भयेव तसो उ अजीसंगमा खेतमा जान लगेव.खेतमा चना ,तोर,बटरा,लाखोरी जब लगावजन तब उ खेतमा अजीसंगच रव्ह अना खेत की रखवाली कर.खेतमा कोनीला भटकन बी देत नोहोतो.पक्षी बी नही आवन देत होतो.

 

एकबार की बात असी भयी सकाळी चाय पाणी करके ताज्या अना अजी झुंझुरकाच खेतमा गया.खेतमा पाणी पलावनो होतो.खेतमा जायके अजीन पाणी पलाईस अना देखरेख करत होतो कि,कोनतो बांधी मा पाणी भयेव.यन गळबळीमा अजी को पाय धुरोपरलका घसरेव अना लचक गयेव .अजी को उठनो मुश्किल होतो.बहुत कोशीश करीन फर ऊठच नही सकत होता.आता का करु येन बिचारमा अजी पड गया.पाय को दुख भी सहन होत नोहोतो.ताज्या मनमानीभुकत होतो पर काही कर नही सकत होतो.पर वोला का सुचेव पता नही.ताज्या नघर कर कुच करीस अना घर जायके मायजवळ मनमानी भुकन बसेव.माय वोला खबर ले कि,ताज्या कायला भूक रही सेस .अना चील्लान बसी फर बिचारो सांगु जाय ना मांगु जाय.माय ताज्या ला कवन बसी तू एकटोच आयेस अना तोरो अजी कहा से.ताज्या ला आमी जो काही कवज सब समज.तसो वोन माय को सेव ला तोंड मा धरीस .माय वोला चील्लान बसी तरी सोडनला खाली नही.अना खेत कोबाट ला लगेव.मंग माय बी खेतमा वोको संग संग गयी.

  

खेतमा पोहोची अना देखसे त वा दंगच भय गयी अजी आबबी बांधीमा बसेव होता.उठ सकत नोहोता.माय न मंग अजी ला वाहान ल धुरो परा बसाईस आना पाणी पीवन देईस .अजी को पाय बहुत लचक गयेव होतो.मंग उनला डॉक्टर कर लीजाईन.पर अज ताज्या को कारण अजी को जीव बचेव होतो.नही त भूक तहान ल अजी बेजार भय गया रव्हता.

   

तब पासना ताज्या को आमरो घरमा लाड जास्तच होन बसेव. जब वोकी उमर भयी तब ऊ जास्त बाहेर जातच नोहोतो पर आपलो जागा पर बसके सबला सतर्क कर.

 जब ऊ मरेव तब घरका सबझन बहुत रोया होता.अना घास भर भात बी आयी नोहोतीन.आमरी माम खूद उपाशी रह्य जाय पर ताज्या ला कभी काही कमी नही होन देईन.

  आबबी कभी ताज्या की यादद आवसे त डोरा मा पाणी आय जासे

बोधः प्राणी परा अगर तुम्ही प्रेम करो त वय भी कभी उपकार भूलत नही.अना कुत्रा पक्षा वफादार.ईमानदार कोणीच नही रव्ह.

🙏🙏