રહસ્યમય આગમન

“શું કામ એને હેરાન કરે છે ? એમાં સ્વરાનો શું વાંક ? આજ પછી સ્વરાને હેરાન ના કરતી, હું સ્વરાની રક્ષા કરીશ હવે.” કાળમીંઢ રાત્રિએ અગાશી પર સંવાદો આકાર લઈ રહ્યા હતા.   

આજે તો સ્વરા એ નક્કી જ કરી લીધું હતું, કે હવે રાત્રે જે પણ આવીને બારણે ટકોરા મારે છે એને બારણું ખોલી ને પકડી જ પાડવું. આ શું ? રોજ રોજ રાત થઈ નથી કે બારણે ટકોરા ? આખો દિવસ સ્વરા ઉચાટમાં રહ્યો અને કાળમીંઢ રાત્રિ આવી ગઈ. રાત્રિની નીરવ શાંતિમાં ખલેલ પહોંચાડતો તમરાનો અને દૂરથી કૂતરાના ભસવાનો અવાજ રાત્રિને વધુ બિહામણી બનાવી રહ્યો હતો.

ફરી પાછી એ જ ક્ષણ આવી ગઈ જેનો સ્વરાને ડર લાગતો અને જ્યારે રાત્રે બારણે ટકોરા પડતાં, પણ આજે તો મનમાં રહેલી બધી જ હિંમત જ એકઠી કરી લીધી હતી. રાત્રિના બે વાગી ચૂક્યા હતા, હજુ સુધી કોઈ બારણે આવ્યું નહોતું, હવે આંખો ઘેરાઈ રહી હતી ને ઘેરાયેલી આંખ ને ક્યારે નિંદર લાગી ગઈ એની સ્વરાને ખબર જ ના રહી !

અચાનક બારણે ટકોરા પડ્યા અને ઝડપથી કોઈ અગાશીમાં જઈ રહ્યું હોય એવું લાગ્યું. એક પણનો પળ વિલંબ કર્યા વગર સ્વરાએ બારણું ખોલ્યું, પણ બારણે કોઈ જ નહોતું. આટલી ભેંકાર રાત્રે અગાશીમાં એ પગલાંની પાછળ પાછળ એકલા જવાની સ્વરામાં હવે હિંમત નહોતી, આમેય પોતાના ફ્લેટના પાંચમા અને છેલ્લાં મજલાના બીજા 3 ઘર સદાય બંધ રહેતાં, એમાંય સ્વરાની સામેવાળો ફ્લેટનો દરવાજો અજીબ રીતે બંધ કરેલો હતો, લાલ દોરા ધાગા અને કંકુથી ખરડાયેલો હતો. રૂમ નંબર 501 માં એકલી જ રહેતી સ્વરા હજુ બારણું બંધ કરીને બેડરૂમમાં આવી જ હતી કે રસોડામાંથી કોઈ વાસણ નીચે પાડવાનો અવાજ ! હાંફળી ફાંફળી થતી સ્વરાએ રસોડામાં આવીને જોયું તો બધુ એમ નું એમ જ હતું, સ્વરા મનનો વહેમ માનીને પોતાની જ જાતને દિલાસો આપી રહી હતી.   

રોજનો આ ક્રમ હતો, બીજા દિવસે પણ હજુ સ્વરાની આંખ મીંચાઇ જ હતી કે ફરી પાછા એ જ ટકોરા.

“ કોણ ?” આટલી રાત્રે કોણ હશે ? સ્વરા મનોમન બબડી. મનમાં થયું કે નીચે રહેતા કમળા બા ને ઉઠાડું પણ આટલી રાત્રે સ્વરાને એ મુનાસિબ ના લાગ્યું.

હજુ ફરી જરા આંખ મીંચાઇ કે ફરી બારણે ટકોરા. ને સાથે સાથે રસોડામાંથી વાસણ પાડવાનો અવાજ ! ગભરાયેલી સ્વરા ઊભી થઈ ને દબાતાં પગલે રસોડામાં આવી, જોયું તો રસોડાની બારી પવન ના લીધે ખુલી ગયેલી હતી જેને વાસીને ફરી આવી આંખ મીંચવા મથામણ કરી રહી હતી પણ આજે ઊંઘ નહોતી આવી રહી, હજુ સહેજ આંખ મીંચાઇ કે જોયું તો કોઈ કાળો પડછાયો તેની સામેની દિવાલ પર ફરી રહ્યો હોય એવું લાગ્યું. સ્વરાને છાતી પર ભાર લાગ્યો, હ્રદયના ધબકારાનો સ્પષ્ટ આવાજ સાંભળી રહી હતી, પલંગમાંથી બેઠી થવા પ્રયત્ન કરી રહી હતી પણ કોણ જાણે આજે પોતાના શરીર ને હલાવવા પળ વાર માટે અસક્ષમ બની ગઈ હતી, બળ કરીને જેવી ઊભી થઈને લાઇટ ચાલુ કરી કે રૂમમાં કોઈ નહીં. ભ્રમ થયો કે સાચે એવું થયું ? સ્વરા કળી ના શકી. હજુ આંખ સહેજ ઘેરાઈ કે જાણે પથારીમાંથી કોઈ એને ઉપર ખેંચી રહ્યું છે એવું લાગ્યું. અચાનક આંખો ખોલી તો જોરથી પથારીમાં પોતે પછડાઇ હોય એવો ભાસ થયો. પોતે સપનું જોઈ રહી હતી કે એવી ઘટનાએ આકાર લીધો ? શરીર ધ્રુજી રહ્યું હતું. ખુલી આંખો એ જેમ તેમ સ્વરા એ રાત વિતાવી અને રાતે જ નક્કી કરી લીધું કે હવે આ ઘરમાં નથી રહેવું. પણ ત્યાં જ પોતાના ઘરની પાતળી પરિસ્થિતિનો વિચાર આવી ગયો.

ઘરે મમ્મીની આંગણવાડીની નોકરી અને પપ્પા ની છૂટક મજૂરી કરતાં હતા. ઘરની સઘળી જવાબદારી સ્વરાની મમ્મી નિભાવી રહી હતી. જેમતેમ કરી ને નર્સિંગનો કોર્સ પૂરો થઈ ગયેલો એટલે ઘરની પાતળી પરિસ્થિતિમાં થોડી મદદ મળી રહે એ હેતુ સ્વરા શહેરમાં સરકારી હોસ્પિટલમાં હંગામી સ્ટાફ નર્સ જોડાઈ હતી અને કાયમી સ્ટાફનર્સની સરકારી નોકરી માટે તૈયારીઓ કરી રહી હતી. હવે જો ફરી ઘર બદલવાનું થાય તો ફરી પાછું એડવાન્સ ભાડું કે ડિપોઝિટની વ્યવસ્થા થાય તેમ નહોતી, જેમ તેમ કરી ને થોડા મહિનાઓ તો આ જ ઘરમાં રહેવા મન મક્કમ કરી લીધું.

જ્યારે પણ મન ઉદાસ હોતું, સ્વરા નીચે રહેતા કમળા બા ને મળી આવતી. કમળા બા માં પોતાની મમ્મી જેવો સ્નેહ અનુભવતી. કમળા બા હંમેશા હિંમત આપતાં. પહેલા રહેતા અર્ચનાબેનની વાતો કરતાં, અર્ચનાબેન પણ સ્વરાની જેમ કમળા બા જોડે ભળી ગયા હતા.

જ્યારે પણ સ્વરા ફ્લેટમાં આવતી ત્યારે નીચે રહેલા લોકો વિચિત્ર નજરે સ્વરાને જોઈ રહેતા. ટોળે વળેલી મહિલાઓની ત્રુટક ત્રુટક વાતો પણ સ્વરાના કાને પડતી.

“ અરે આ , ત્રીજી છોકરી પાંચમા માળે ફ્લેટ નંબર 501 માં રહેવા આવી, જો જો આ પણ ભાગી જ જશે.”

“ અરે આ 503 ના માલિકનો સ્વભાવ જ ક્યા સારો હતો ? જોયું નહોતું પેલીએ ભાડું નહોતું આપ્યું તો એને પરીક્ષાના આગલા દિવસે જ ઘર ખાલી કરવાનું કહ્યું હતું.”

“ અરે એ તો સારું છે કે એ છોકરી એ પોતાના ઘરે જઈને આત્મહત્યા કરી. જો અહીંં કરી હોત તો

 503 ના માલિકનું આવી જ બન્યું હોત.”

“ લાગે એ છોકરી જ હવે પાંચમા માળે કોઈને રહેવા નથી દેતી.”

રાત્રિના બે વાગ્યા હતા. સ્વરાએ ઝડપથી દરવાજો ખોલ્યો અને રાતની નીરવ શાંતિ વચ્ચે ધીમા પગલે અગાશીમાં જઈ રહી હતી, ધીમે ધીમે એ આગળ વધી રહી હતી, અચાનક જાણે આંખ ખૂલી હોય એમ ભાનમાં આવી જોયું તો પોતે આગાશીની પાળી પર ચઢીને ધાર પર ઊભી હતી, એક જ ડગલું અને સ્વરા નીચે જ પડવાની હતી. સ્વરા હેબતાઈ ગઈ. ક્યારે પોતે અગાશીમાં આવી એનો સ્વરાને ખ્યાલ જ ના રહ્યો, જાણે કોઈ અદ્રશ્ય શક્તિ સ્વરાને ખેંચી રહી હતી. ગભરાયેલી સ્વરા ઝડપથી પોતાના ફ્લેટમાં આવી બેડમાં લપાઈ ગઈ. સ્વરાને આજે લાગ્યું કે સામે રહેલું ઘર શ્રાપિત છે તેના લીધે જ આવું થઈ રહ્યું છે. પરસેવાથી રેબઝેબ સ્વરાના પગ ધ્રુજી રહ્યા હતા. પહેલી સેલરી આવતા જ કોઈ પણ ભોગે હવે આ ઘર ખાલી કરી ને હોસ્ટેલમાં જતાં રહેવાનું સ્વરા એ મનોમન નક્કી કરી લીધું.

સ્વરાની રાત્રિ હમેશા ભયમાં પસાર થતી. રાત્રિના બાર વાગ્યા હતા, રૂમની તમામ લાઇટ ચાલુ રાખી ને સ્વરા બેડમાં લપાઈ ગઈ હતી, કોઈ પણ અવાજ પ્રત્યે દુર્લક્ષ સેવવાનું હવે સ્વરાએ નક્કી કરી લીધું હતું, પણ ત્યાં જ બારણે ટકોરા પડ્યા. રોજ રાત્રે 2 વાગ્યા પછી આવતો આવાજ આજે જરા વહેલો આવી રહ્યો હતો, પહેલાં તો સ્વરા એ ધ્યાન ના આપ્યું પણ કોઈ બારણાં પાછળથી એને બોલાવી રહ્યું હોય એવું લાગ્યું. સ્વરા એ બારણું ખોલ્યું.

“ સોરી, તમને ડિસ્ટર્બ કર્યા, પણ ફ્લેટની લાઇટ જોઈ તો ઘર જોવાનું મન થઈ ગયું, હું પહેલાં અહીં જ રહેતી હતી. “

“ પણ તમે ?” સ્વરા આટલી રાત્રે આવેલા મહેમાનને નવાઈપૂર્વક જોઈ રહી હતી.

“ હું અર્ચના, અહીં થી પસાર થઈ હતી તો વિચાર્યું કે ઘરમાં એક નજર મારી ને જાઉં. ઘણી યાદો મારી આ ઘર સાથે જોડાયેલી છે. જ્યારે પણ અહીંથી પસાર થાઉં છું ત્યારે ત્યારે મને અહીં આવાનું મન થાય છે, ફ્લેટની લાઇટ ચાલુ જોઈ તો આજે આવી ગઈ. મારી ફ્લાઇટ થોડી લેટ હતી, બસ આ એરપોર્ટથી ગામડે જઈ રહી હતી, એટલે આટલું મોડુ થયું.”

“ અરે અરે, અર્ચના બહેન આવો આવો ! આજે જ આવ્યા અમેરિકાથી ? બહુ વાતો સાંભળી તમારી કમળાબાના મોઢે. તમારું જ ઘર સમજો. બેસો હું ચા બનાવું આપણાં બંને માટે.”

અર્ચના બહેન આવતાં જ આખા ઘરમાં ફરી વળ્યા. એક એક રૂમમાં જાણે પોતાની યાદોને ફરી જીવી રહ્યા હતા. અમેરિકા જતાં પહેલા આ ઘરને વેચવું નહોતું પણ હવે બહુ આવવાનું નહીં થાય એ વિચારે અને ભારે હૃદયે આ ઘરને વેચ્યું હતું. 

“ અહીં ગેલેરીમાં કબૂતર આવતાં હશે, હું એમને રોજ ચણ આપતી, તમે આપજો.” અર્ચનાબેન એ ગૅલૅરીમાં ઊભા ઊભા વાતો કરી રહ્યા હતા.

“ હા અર્ચનાબેન, રોજ એમને ચણ આપું છું ને જુઓ આ તમારી આપેલી તુલસી અહીં રસોડાની ગૅલૅરીમાં છે એને રોજ હું પાણી આપું છું, કમળાબા આપી ગયા હતા.” સ્વરા રસોડામાં ચા બનાવતાં બનાવતાં અર્ચનાબેન સાથે સંવાદ સાધી રહી હતી.

“લો અર્ચનાબેન આ ચા તૈયાર !” સ્વરા જોયું તો અર્ચનાબેન અગાશીમાંથી ઉતરી રહ્યાં હતા.

અર્ચનાબેન એ આવતાં જ સ્વરાને પૂછી લીધું,

“તમને અહીં કોઈ તકલીફ તો નથી ને ? સાચું બોલજો કોઈ હેરાન કરે છે તમને ?”

“ શું કહું અર્ચનાબેન ?” સ્વરાનો સ્વર ખચકાટભર્યો હતો હજુ એ આગળ એ સંવાદ પૂરો જ કરવા જતી હતી કે અર્ચનાબેને અટકાવી.

“ ચિંતા ના કરો, હવે કોઈ તમને હેરાન નહીં કરે. હવે કોઈ તકલીફ નહીં પડે.” અર્ચનાબેન આશ્વાસન આપી રહ્યાં હતા.

વાતો વાતોમાં ક્યાં સમય ગયો એનો સ્વરાને ખ્યાલ ના રહ્યો. જેવી એ અર્ચનાબેનને વળાવીને આવીને જોયું તો આર્ચનાબેનની ચા એમની એમ રહી હતી. વાતો વાતોમાં અર્ચનાબેન ચા પીવાનું જ ભૂલી ગયા !

સ્વરા હવે ખુશ હતી, હવે કોઈ રાતે હેરાન નહોતું કરતું. જેવી પોતાના ફ્લેટની સીડીઓ ચડી રહી હતી કે કમળા બા નો ભેટો થઈ ગયો.

“ અરે કમળાબા, અર્ચનાબેન આવીને ગ્યાં, એમની ફ્લાઇટ લેટ હતી તો રાત્રે આવ્યા હતાં. બહુ વાતો કરી એ રાતે અમે. તમને પણ બહુ યાદ કર્યા એ દિવસે !”

કમળાબા સીડીઓ ચડીને જતી સ્વરાને ફાટી આંખે ને મૂક મને જોઈ રહ્યાં. એમની નજર સામે અર્ચનાબેનનો એમના બેસણાના દિવસે હાર ચઢાવેલો ફોટો નજર સમક્ષ તરવરી રહ્યો હતો.

અર્ચનાબેનનું તે દિવસે રાત્રે અમેરિકાથી પાછાં આવીને એરપોર્ટથી ઘરે જતાં એક ગોઝારા કાર અકસ્માતમાં મૃત્યુ થયું હતું.