ઔર નહીં અબ ઔર નહીં

શું વીતે એ પિતા ઉપર જેની અત્યંત વહાલી દીકરી, પ્રાણથીયે પ્યારી રાજકુમારી લાખ ટકાની કાળજાના કટકા સમી લાડકી ઘર છોડીને ભાગી જાય? દગાબાજી રમી જાય? અને બાપની આબરુની મજાક ઉડાવવાનો મોકો સમાજ આખાને આપતી જાય? જોકે મનુભાઈની મજાક કોઈએ ન ઉડાવી. બલ્કે સહાનુભૂતિપુર્વક સૌ એની હાલત પર મનમાં ને મનમાં રડી રહ્યાં. સરકારી શાળામાં પટાવાળો હતો મનુ. ઉંમર બેતાલીસની, વાન કાળો અને બાંધો એકવડો. 

અર્ધી રાત્રે મનુની પત્ની ચંદને તેને હલબલાવીને જગાડ્યો હતો. “જાગો તો, કુસી ક્યાં?” કુસી એટલે કુસુમ. એક્વીસ વર્ષની, રુપાળી દીકરી કુસુમને સૌ વહાલથી કુસી કહેતાં. થોડી જ મિનિટોમાં ચંદન આખું ઘર ફરી વળી. કબાટ ઉપર રાખેલો પ્લાસ્ટીક્નો થેલોય ગાયબ હતો. કબાટમાંથી કુસુમના ચાર-પાંચ કપડાંય ગાયબ હતાં. અને કુસુમના સેંડલય ગાયબ હતાં. શું પારવતી ડોશીએ પોતાને સાબદા રહેવાની ચેતવણી આપેલી એ આજે સાચી પડી? ચંદન નું મોં કાળું થઈ ગયું. પગ ઢીલા પડી ગયાં. જાગેલો મનુ શેરીમાં દોડી ગયો. રિક્શાવાળા મિત્ર જગુને જગાડ્યો. બસ સ્ટેંડ, રેલ્વે સ્ટેશન ..જ્યાં જવાયું ત્યાં ગયા. પણ સરીઆમ નિષ્ફળતા.

રજળપાટમાં રાત વીતી ગઈ અને દિવસ પણ ચડી ગયો. ઘર પાસે ટોળું જમા થયું હતું. મનુ બેઈજ્જત થયો હતો. ભીતરથી એના સ્વાભિમાનના લીરે લીરા ઉડી ગયા હતાં. કોઈ કંઈ પૂછતું નહોતું છતાં મનુના પ્રાણ પીંખાઈ ગયા હતાં. શંકા હતી પાછલી શેરીમાં રહેતાં નીલીયા વાળંદ ઉપર. જગુ રિક્શાવાળાએ બેક સાગરિતોને ભેળા લીધા. મનુને સાથે લીધો ને પહોંચ્યા નીલીયાને ઘેર. તોડફોડ મચાવી બધો ગુસ્સો ઠાલવી નાખ્યો પણ વ્યર્થ. શું કરે એ છોકરાનો બાપ? શું કરે એ લાચાર મા? પણ ગાયબ દીકરાના કરતૂતો ભોગવ્યે જ છૂટકો. 

આમાં ને આમાં બપોરેય વીતી ગઈ. હવે જગુ લઈ ગયો મનુને પોલીસ સ્ટેશને. એ લોકોએ એક રાત વાટ જોવા કહ્યું. ચંદને માતાજીની છબી આગળ અખંડ દીવડોય પ્રગટાવ્યો ને માનતાય લીધી. જગુ રિક્શાવાળો આખી રાત રખડ્યો પણ કોઈ સગડ ન મળ્યાં. મનુની દશા બગડતી જતી હતી. એ લાંબો સમય ગાળાગાળી કરી લીધા પછી દીકરી-દીકરીના ગાણાં ગાવા મંડ્યો હતો. આ શું કમત સુજી તને કુસી? તે બાપનો વચાર ન કરીયો? માની મમતાય તને આડી ના આવી? હવે અમે ક્યે મોઢે જીવશું મારી મા?

જગુ માંડ માંડ મનુને શાંત પાડ્તો હતો. પણ વીતતો સમય મનુને વધુ ને વધુ વકરાવતો હતો. મોડે મોડે થાકેલા પાકેલા મનુને થોડી વાર પથારીમાં પછાડીને જગુય લાંબો થૈને પડ્યો. ડેલો ખોલતી કુસુમને જોતાં જ મનુભાઈના ચહેરા પર રોનક આવી ગઈ. “લે કુસલી આવી ગઈ? ક્યાં ચાલી ગઈ હતી આમ કોઈને પણ કીધા કારવ્યા વિના?” પણ ખીલ ખીલ કરતી કુસુમ તો એની જ ધૂનમાં મનુભાઇની નજીક આવી અને હાથમાં પકડેલા પ્રસાદના પડીયામાંથી કેળાનો ટુકડો બાપુના મોંમાં મુકતા બોલી “જય શિવ પાર્વતી”. હરખાતા મનુભાઈ કોળિયો ગળતા હતા ત્યારે જ દ્રશ્ય ધ્રૂજવા માંડ્યું. 

“અરે ક્હું છું જાગો” ચંદન ઢંઢોળી રહી હતી. મનુભાઈએ ફાટી, પલળેલી આંખો ચોળતા પૂછ્યું, “ક્યાં કુસી?” અને એમને ભાન થયું કે આ તો સ્વપ્ન હતું. દીકરી પાછી ફરી નથી અને ઘડીભર પહેલાંનું હળવાશભર્યુ વાતાવરણ ફરી ભારેખમ્મ બની ગયુ. ચંદનના હાથમાંથી કળશિયો લઈ મોં પર છાલક મારી ત્યાં જગુ ડેલીમાં પ્રવેશ્યો. ચાની અડારી ચંદને ભરી આપી. કોઈ ક્શું બોલતું નહોતું. બહાર આવતાં જતાં જાણીતાં અજાણ્યાઓ ડેલી બાજુ નજર નાખી લેતા, પણ એ નજર અસહ્ય હતી. 

પોલીસ સ્ટેશને જતાં પહેલાં જગુએ રિક્શાને મનુની નિશાળે લેવી પડી. સૌ જાણે શંકિત નજરે જોઈ રહ્યા હોય એવું લાગ્યુ મનુને. સમજદાર આચાર્ય ઓઝા સાહેબે પાંચ્સો પાંચ્સો વાળી બે નોટ મનુભાઈના ખિસ્સામાં મુકી, ધરપત આપવા ઈશ્વરને પ્રાર્થના કરવા જણાવ્યું અને જરુર પડે તો પોલીસ સ્ટેશને સાથે આવવાની તૈયારી બતાવી. આ બધી કાર્યવાહી મનુ હતાશાપૂર્વક કરી રહ્યો હતો. જગુ મનુની હાલત સમજતો હતો. જીગરી ભાઈબંધ પર તૂટી પડેલા આભની એને ખબર હતી. એટલે જ એ દિવસરાત મંડી પડ્યો હતો, પણ મનુ ધીમે ધીમે નિષ્ક્રિય થઈ રહ્યો હતો. જાણે કાર્યવાહીમાંથી અલિપ્ત થઈ રહ્યો હતો. ફજેતો થઈ ગયો. આવડી મોટી જીંદગીમાં પહેલી વાર જીવતર ઝેર થઈ ગયું. ગલીએ ગલીએ ચર્ચાઈ ગઈ મનુની આબરુ. 

એ જેમ બને તેમ નજર ચોરી રહ્યો હતો. પોલીસવાળાના એ પ્રશ્નો મનુના લાગણીશીલ હ્રદયને હચમચાવી ગયા. “કોઈએ કંઈ ઠપકો આપ્યો હતો છોકરીને?” મનુ વીંધાઈ ગયો. “ઠપકો? મારો વહાલનો દરિયો હતી કુસી. મારો જીવ હતી. એને ઠપકો?” પોલીસસ્ટેશનેથી ઘરે આવ્યા બાદ મનુ ઓશીકામાં મોં દાબી નાના બાળકની જેમ પોક મૂકીને રડ્યો હતો. ચંદન ડઘાઈ ગઈ. જગુ વિહ્વળ બની ગયો. ડેલી બહાર બે-પાંચ માણસો આ નાટ્યાત્મક ઘટનાને જોતાં ઊભા રહી ગયાં. 

વીતતો સમય આ હ્રદયદ્રાવક ઘટનાને ઠંડી પાડવા મથી રહ્યો. બપોર વીતી. સાંજ પડી. જગુ એના ઘરેથી ખીચડી શાક લઈ આવ્યો. તે ખૂબ કરગર્યો ત્યારે માંડ બે કોળિયા ધણી-ધણિયાણીના ગળે ઉતર્યા. આગ્રહ કરતાં જગુએ કહ્યું “મનુ તું ખાઈશ નહીંતો જીવીશ કેમ?” ત્યારે મનુ “આવું ઝેરીલું જીવવા કરતાં તો મારે મરી જ જાવું છે જગા.” એવું બોલ્યો ત્યારે જગુ ડઘાઈ ગયો. હવે મનુની હાલત એને વધુ ગંભીર લાગી. 

હવે મનુ ખાટલીમાં પડ્યો પડ્યો પલળેલી આંખે વિષાદના ઊંડા કૂવામાં મોતને ઝંખતો મહાપરાણે શ્વાસ લઈ રહ્યો હતો. “શું કામની આ આબરુ વિનાની જીંદગી હવે? ના ગામમાં આબરુ રહી કે ન નાતમાં. મારું લોહી વગોવાઈ ગયું. ભલે મારી સામે કોઈ કાઈ ન બોલે પણ હું મારી દીકરીમાં સંસ્કારનો છાંટો નાખતા ભૂલી ગયો. એ મારો અપરાધ જગા આખામાં જાહેર થઈ ગયો. ઊણો ઊતર્યો હું અને નબળી પડી ચંદન.” મનુનું મનોમંથન કાળજાને કોતરી રહ્યુ હતું. પાંચ વરસની હતી કુસી ત્યારથી દર મહિને એના નામના બસ્સો રુપિયા બચાવવાનું ધણી-ધણીયાણીએ શરુ કરી દીધું હતું. વચ્ચે વચ્ચે ચંદન કુસુમ માટે ઝીણો ઝીણો દાગીનોય બનાવવા માંડી હતી. 

આંસુનું એક પછી એક બુંદ મનુની આંખમાંથી સરકતું ઓશીકાને ભીનું કર્યે જતું હતું. જોશથી ડેલી ખખડતા મનુ સફાળો બેઠો થઈ ગયો. “મનુ જલદી ચાલ. કુસીનો પત્તો મળી ગયો છે.” કહેતો જગુ દાખલ થયો અને મનુ પૂછે કે “ક્યાં છે? શું છે?” ત્યાં તો જગુએ એને “જલદી નીકળ ઘરની બહાર, રિક્શામાં બેસ.” એવો કડક હુકમ છોડ્યો. ચંદનને પણ રિક્શામાં બેસાડી. ડેલી વાસી અને રિક્શા દોડાવી મૂકી. રસ્તામાં જગુએ વાત કરી કે એ અમથો તપાસ કરવા ગયેલો પોલીસસ્ટેશને તો સમાચાર મળ્યા કે બાજુના શહેરના પોલીસ સ્ટેશને એક યુવક અને યુવતીએ લગ્ન કરી લીધા હોવાનું અને એના નામ કુસુમ અને નિલેશ હોવાનું જણાવ્યું છે. અને તેઓનો જીવ જોખમમાં હોઈ પોલીસ પ્રોટેક્શન માગ્યું છે. 

લિસોટો પડી ગયો મનુના જીગરમાં. ... પણ... જગુ બોલ્યે જતો હતો. ચંદન હિબકા ભરતી હતી. રિક્શા દોડ્યે જતી હતી. હા એ કુસુમ જ હતી, હા એ નિલેશ જ હતો, હા એમણે મંદિરમાં વિવાહ પણ કરી લીધા હતાં. હા પોલીસ વિભાગે એમના રક્ષણની બાંહેધરી આપી હતી. બધી જ પ્રક્રિયાઓ થઈ. મનુએ કુસુમને જોઈ પણ અજાણ્યાની માફક. નિલેશ પણ અજાણ્યો. જાણે બધું સંભળાવાનું બંધ થઈ ગયું. એના ચહેરાની રેખાઓ, એની આંખો, બધું જ જાણે સંવેદનશૂન્ય બની ગયું. 

એ દિવસથી મનુ મૌન થઈ ગયો. હણાઈ ગયો. ખલ્લાસ થઈ ગયો. બધુ થાળે પડવા માંડ્યું. કાગળિયા ચિતરાવા માંડ્યાં. દિવસો વહેવા માંડ્યાં. પણ મનુ... મનુ તો ત્યાં નો ત્યાં જ. 

સાત વર્ષ વીતી ગયા. મનુ જીવતું જાગતું યંત્ર બની ગયો. હવે એને ખરેખર કાનમાં બહેરાશ આવી ગઈ હતી. એની બુદ્ધિ પણ બુઠ્ઠી થઈ ગઈ હતી. નિશાળે જાય. ચૂપચાપ કચરા વાળે, સાહેબોને પાણી પાય, ડંકા પાડે, પણ હોય હંમેશા અન્યમનસ્ક. હવે મનુ માટે આ દુનિયા કે આ મહેફિલ કંઈ જ કામની ન હતી. બેક વાર તો ખુદ કુસુમેય ઘરે આવી ગઈ. પણ મનુને કશું જ સ્પર્શતું નહોતું. કુસુમ પણ પસ્તાઈ, કેટ્લું રડી, કરગરી... પણ મનુ અન્યત્ર. ન ક્રોધ વ્યક્ત કર્યો કે ન હર્ષ. બસ કેવળ અપરિચિતતા. કુસુમ અને નિલેશે શહેર છોડી દીધું. 

જગુ પણ થાકી ગયો. વૈદ, હકીમ, ડોક્ટરથી શરુ કરી દોર, ધાગા, ભુવા, ભરાડા.. બધુ એણે પોતાના જીગરી યાર માટે કરી જોયું. પણ પથ્થર પર પાણી. મનુ તો શૂન્ય બની થંભી ગયો. પણ કુસુમ અને નિલેશને ત્યાં જન્મેલી નાનકડી સુમન હવે પાંચ વર્ષની થઈ હતી. મંદિરમાં લગ્ન કરી લીધાં, પોલીસમાં નોંધ કરાવી લીધી અને બંનેના પરિવારજનોના હથિયાર હેઠા મૂકાવી દીધા પછીના લગ્નજીવનના શરુઆતના દિવસો નિલેશ અને કુસુમ બંને માટે કસોટીરુપ હતાં. પોતે ભરેલું પગલું સમાજમાન્ય નહોતું, એની પરવાહ તો તેઓને નહોતી પરંતુ મા-બાપની લાગણીઓ અંગે બંને પૂરા ચિંતિત અને સભાન હતાં. 

એક દિવસ સુમનને તેડીને, નિલેશના હીરો હોન્ડામાં આગળ ઊભી રાખી, અને સુમને નિલેશના ગળા ફરતે હાથ વીંટાળ્યા ત્યારે ધ્રુજી ગઈ કુસુમ.. બાપ-દીકરીની એ સ્નેહ નીતરતી આંખો, કુસુમ બસ તાક્તી જ રહી. નિલેશ કે સુમનની સ્નેહાળ આંખોમાં ક્યાંય કશુંય અજુગતું દેખાય છે ખરું? ડેલી બંધ કરી દોડતી કુસુમ રુમમાં આવી, ઓશીકામાં મોં દબાવી ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડી પડી. નિલેશ સુમનને તેડીને અંદર આવ્યો અને પૂછ્યું “શું થયું કુસી?” પતિ સામે જોઈ તેણે સ્થિર ભાવે પૂછ્યું. “નિલુ મારા એક પ્રશ્નનો જવાબ આપશો?” “પૂછ ને ડાર્લિંગ.. “ નિલેશે વહાલથી કુસુમની આંખ લૂછતાં કહ્યું. 

“તમારા મનના એકેય ખૂણે આપણી સુમી માટે કડ્વો, નબળો, દૂબળો વિચાર રજ માત્ર પણ છે ખરો?” કુસુમે નિલેશની આંખમાં આંખ પરોવી પૂછ્યું. આવું જ ત્રાટક રચેલું રાખી નિલેશ બોલ્યો, “આ તું શું પૂછી રહી છે કુસી?” “હું એમ જ પૂછું છું કે તું કે હું આપણે બેમાંથી એકેય ક્યારેય આપણી સુમનનું ખરાબ થાય એવું કલ્પી શકીએ પણ ખરા?” “બિલ્કુલ નહીં, કુસી, બિલ્કુલ નહીં. આજેય નહીં અને આવતી કાલેય નહીં. હું શું દુનિયાનો કોઈ પિતા કે કોઈ માતા પોતાની વહાલી સુમી માટે ક્યારેય નબળું ન વિચારી શકે... પણ તું કહેવા શું માંગે છે?” કુસુમને આરામથી બેસાડ્તાં નિલેશ એની સામે બેઠો. 

“બહુ મોટી ભૂલ કરી ગયા આપણે.. આપણે બહુ મોટું પાપ કરી ગયાં. એ બેક્સૂર, વિવશ આત્માઓના લાડ-પ્યાર, સ્નેહ-વ્હાલની કિંમત તરીકે આપણે એમના કુમળા માનસ પર અણીદાર નખથી વિખોંળીયા ભરી લીધાં - ઉજરડા પાડી દીધાં, એ પણ એમના કશાં જવાંક ગુના વિના. બસ ધારી લીધું કે એ લોકો આપણું સારું નહીં કરી શકે. એથીયે વધુ ગહેરુ કારણ તો હતું આપણી મનમાની કરી લેવાની આપણી ઉતાવળ.” નિલેશને વાતની ગહેરઈઇ સમજાતી હતી. તેણે કુસુમને બોલવા દીધી. “ઉંમરના આવેગમાં, યુવાનીના આવેશમાં આપણે કમજોર મનોબળના હતા એટલે ઘસડાઈગયાં. ફિલ્મી દુનિયાના પોઇઝનીયસ વિચારો પી-પીને માત્રુત્વભર્યા હ્રદયના વાત્સલ્ય ભરેલા અમરુતને ઢોળી, પિતાનો વર્ષોથી માથા પર ફરતો પ્રેમાળ હાથ લોહી લુહાણ કરી, કેવળ અને કેવળ મનમાની કરવાએ નિર્દોષ સ્નેહ મૂર્તિઓને, એ કુમળા કુટુંબ માળાને પીંખી નાખ્યો.”

“આપણી જુવાનીમાં એમણે આપણા કમજોર, નાસમજ બાળપણને સાચવ્યું, સીચ્યું, ઉછેર્યુ.. અને આપણે? આપણે આપણી જુવાનીના જોશમાં તણાઇને એમના બુઢાપાને, સંવેદનાઓને, સમજણને, અરે એમની આબરુને કચડી નાખી. શું આ જ આપણો પ્રેમ હતો? લવ મેરેજ? કે પછી મનમાની મેરેજ? ક્યા પરાક્રમબદલ આપણે ઉન્નત મસ્તકે ફરીએ છીએ? નિલેશ... બહુ મોટો અપરાધ કરી ગયા આપણે. કોઈ મંદિર, કોઇ ભગવાન આપણને આ અપરાધમાંથી મુક્તિ નહીં અપાવી શકે.” 

સન્નાટો છવાઈ ગયો રુમમાં... કેટલીયેવારે નિલેશે ચુપકીદી તોડી. “છે એક મંદિર, છે એક ભગવાન.. કુસુમ જે આપણને પાપમુક્ત કરી શકશે. ચાલ અત્યારે જ એના ચરણોમાં પડી માફી માંગીએ. એ જ્યાં સુધી નહીં રીઝે ત્યાં સુધી આપણને કોઈ હક્ક નથી આપણી સુમીને રમાડવાનો કે એના પર સ્નેહ-લાગણી વર્ષાવવાનો.” અને પતિ-પત્ની નીકળી પડ્યાં સુમનને લઈ ગામે પરત આવવાં, મનુ ચંદનના ચરણો ચૂમવા, નિલેશના માતા-પિતાની માફી માંગવા. વાર તો લાગી.. પણ કુસુમ-નિલેશના ખરા અંત:કરણની સેવા ચાકરીએ અમુક અંશે મનુમાં ચૈતન્ય સંચાર કર્યો. સમય જતાં સુમીના કિલકિલાટ્માં મનુને કુસુમની છબી દેખાવા માંડી. 

એક દિવસ સુમનને સાયકલના આગલા દાંડાપર ઊભી રાખી મનુ સીટ પર બેઠો અને સુમને અસ્સલ કુસુમની જેમ જ નાનાની ગરદન ફરતે પોતાનો નાનક્ડો હાથ વીંટાળ્યો ત્યારે એક અલગ ખુમારી મનુની આંખમાં છલ્કાતી હતી. અને આખું ગામ, આખો સમાજ, આ નવા પરિવર્તનને માનપૂર્વક વંદન કરી રહ્યો.