બાપુનો બરડો

–અંજનિ–

આ માણસને બોખે મુખડે

માંડ્યા છે લાખો મૂરખડે

કેમેરા ; ને કૈં કૈં રખડે

પેન્સીલ-કાગળ લૈ.

એ લાખોમાં એક જ ડાહ્યો,

ચહેરાની છબીઓથી કાયો,

મુખ મેલીને જઈ મંડાયો

ઘરડે આ બરડે.

લાગણીઓ લહેરાય કલેજે,

બુદ્ધિખેલ રમાતા ભેજે,

પણ ઓ ભાઈ કલાધર ! કે'જે

શીદ મોહ્યો બરડે ?

બરડામાં બંકી ન છટા છે,

માંસલતા કેરી ન ઘટા છે,

ગડગૂમડ ભાઠાં ચાઠાં છે

ઝરડાયલ બરડે.

નહોતું જે મુખને મરકલડે

એવું શું દીઠું તે બરડે

કે બીજા પણ કાંડાં કરડે

ચીતરવા બરડો !

મારી એ સમસ્યાનો ખાસો

આાજ અચાનક જડે ખુલાસો,

વણજીભે બોલન્તો વાંસો

સમસ્યા સમજાવે.

ક્હે બરડો, “બાપુની લૂલી !

લોકપ્રશંસાએ મત્યભૂલી !

વિશ્વવશીકર ઓ વાંસલડી !

થાકી જીભલડી !

ને ગાંધીના મુખ-મરકલડા !

અસંખ્ય ઉપમાના લાડકડા !

તારાં નખરાં થૈ ગ્યાં ઠરડાં,

વખાણ-બગડેલી !

સંકેલી લો કળા તમારી,

વારી આવી પહોંચી મારી,

હું કાળો કુબડો, પણ કારી

ફાવે બસ મારી.

કાકલુદી ને કાલાવાલા

તમે કરી રહિયાં નખરાળાં !

હું નવ જાણું એ કૈં ચાળા,

હું રીઢો બરડો.

આવડતો એક જ એકડલો,

આખર ક્યમ થઈ જવું ઠરડો,

નિર્મમ, નિશ્ચલ, કાળો, કરડો

હું નાનો બરડો.'