ଦରିଦ୍ର

ହଁ, ମୁଁ ଦରିଦ୍ର

ମୁଠାଏ ଭାତ ପାଇଁ

ଖଣ୍ଡିଏ ରୁଟି ପାଇଁ

ଅନ୍ୟ ଆଗେ

ପତାଏ ମୁଁ ହାତ ।

ଆଉ କ'ଣ କରନ୍ତି ଯେ

କାହାକୁ ବା ଦେବି ଦୋଷ

ଏ ସମାଜକୁ ନା

ସେଇ ସୃଷ୍ଟି କର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ

ଯିଏ ମୋତେ ଜନ୍ମରୁ

କରିଦେଲେ ବିକଲାଙ୍ଗ ।

ଅପଦାର୍ଥ ପଙ୍ଗୁ ବୋଲି ସିନା

ମାଗୁଛି ମୁଁ ଭିକ

କେବେ ତ ମୁଁ କାହାଠାରୁ

ନେଇନି ଉଧାର ।

ଯିଏ ଦେଲେ ଭଲ

ନ ଦେଲେ ବି ଭଲ

ବାଧ୍ୟ ତ ମୁଁ କେବେ

କରେନି କାହାକୁ

ଯାହା ମିଳେ

ସେତିକି ତ ଯଥେଷ୍ଟ ।

ବେଶିି କିଛି ପାଇବାର

ତିଳେ ହେଲେ

ନାହିଁ ମନେ ଲୋଭ

ଏଇ ପେଟଟା ପାଇଁ

ସହିଛି କେତେଯେ

ଅପମାନ ସମାଜର ।

ଆକାଶ ମୋ ଛାତ ହେଲେ

ପୃଥିବୀ ମୋ ଘର

କେବେ କେଉଁ ରାସ୍ତା କଡରେ

ତ ଆଉ କେବେ ଗଛ ମୂଳେ

ନିଶଙ୍କା ରେ କାଟିଯାଏ

ଜୀବନ୍ତଟି ମୋର ।

ନା ଥାଏ ମରିବାର ଭୟ

ନା ବଂଚିବାର ଖୁସି

ଅପେକ୍ଷା ତ ମୃତ୍ୟୁକୁ

କେବେସେ ଆସିବ

ମରି ମରି ବଂଚିବାଠୁ

ମରିବାକୁ ମଣେ ଶ୍ରେୟସ୍କର ।

ନା ଥିବ ଅନୁତାପ ମୋ ମୃତ୍ୟୁର

ନା ଥିବ କିଛି ଚିନ୍ତା

ନା ଥିବ କାହାରିକୁ

ମୋ ମୃତ୍ୟୁର ଦୁଃଖ

କାନ୍ଦିବାକୁ ନ ଥିବେତ

ଦୁନିଆରେ ମୋର କେ ନିଜର ।

ପଙ୍ଗୁ ବୋଲି ସିନା

ମାଗୁଛି ମୁଁ ଭିକ

ମୋ ମଥାରେ ଦିଅନା

ଅକର୍ମଣ୍ୟ କଳଙ୍କର ଦାଗ

ହଁ ,ମୁଁ ଦରିଦ୍ର

ହଁ ,ମୁଁ ଦରିଦ୍ର।