ଆଦିମ ମଣିଷ

ଧର୍ମଛଡା ଛାର ମଣିଷ ଏଠାର

କହେ ବଡ ବୋଲି କର୍ମ

ସଭ୍ୟତା ନାଆଁରେ ନଗରେ ଗାଆଁରେ

ଛାଡିଲାଣି ଲାଜଶର୍ମ ।

ଦେହରେ ଲେଖାଇ ଗୁପ୍ତାଙ୍ଗ ଦେଖାଇ

ସ୍ବାଧୀନତା ବୋଲି ଭାବି

ବାଢିଲେଣି ଯୁକ୍ତି ଆଦରିଲେ ଭୁକ୍ତି

ଆଧୁନିକତାର ଚାବି ।

ରକ୍ଷଣଶୀଳତା ଆଉ କି ମିଳନ୍ତା

ଭଲ ଲାଗେ ଅର୍ଦ୍ଧନଗ୍ନ

ଲଜ୍ଜାହୀନ ହୋଇ ଭୋଗବାଦ ଥୋଇ

ବିଳାସରେ ଯେବେ ମଗ୍ନ ।

ଆଖିରୁ ତ କାହିଁ ଆଉ ଝରୁ ନାହିଁ

ପ୍ରେମ ପ୍ରତାରଣା ଅଶ୍ରୁ

ବାସନାରେ ମାତି ପୁହାଉଛି ରାତି

କିଶୋର ଅଜାତଶ୍ମଶ୍ରୁ ।

ସ୍ବୀକୃତିର ଭୟ ଛାଡି ପରିଚୟ

ଖୋଜୁନି ଜାରଜ ଶିଶୁ

ଅନ୍ଧାରୁଆ ପାପ ଦେଉନାହିଁ ତାପ

ଯାହା ସଙ୍ଗେ ଯିଏ ମିଶୁ ।

ମୈଥୁନ ରୋପଣ ପାଇଁ କି ଗୋପନ

ପିଆସୀ ମନର କଥା

ନ ଭାବିଲେ ମନେ ଭରା ଯଉବନେ

ଲୁଚାଇବ କିଏ ମଥା ?

ଜୀବନର ଯୁଦ୍ଧ କ୍ଷେତ୍ରେ ଅବରୁଦ୍ଧ

ଦ୍ବାର ସବୁ ଯାଏ ଖୋଲି

ସଙ୍କୋଚର ବିନା ରହିଯିବ ସିନା

ଆଦିମ ମଣିଷ ବୋଲି ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା