ଓଡିଶା ମାଟିର ନାରୀ

ମୁହଁ ତୁମ ଚିହ୍ନା ଚିହ୍ନା,

କଥା ତୁମ ଜଣା ଶୁଣା

ଆଖି ତୁମ ନିଆରା ନିଆରା ।

ଓଠ ତୁମ ପାରିଜାତ,

ପରୀର ମିତାଳି ମିତ

କପୋଳରେ ଜହ୍ନର ଇସାରା ।

ହସ ତୁମ ଖିଲି ଖିଲି

ଅଧର ଗୋଲାପ କଳି

ଚାଲି ତୁମ ସୁର ରୁଣୁ ଝୁଣୁ ।

ମନ ତୁମ ନିରୀମାଖୀ

କଥା କୁହା ପୁଣ୍ୟ ପକ୍ଷୀ

ଗାଉଥାଏ ଗୀତ ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ।

ଗୀତ ତୁମ ଗୀତା ପରି

ସାତ ସୁରେ ସୁର ଭରି

ଆକାଶ ସାଗର ଛୁଇଁ ଯାଏ ।

କଥା ତୁମ କୋଇଲିକୁ

କରିଦିଏ କୁହୁ କୁ

ମୋ'ଅଗଣା ଗୁଣ ଗାଉଥାଏ ।

ଚାଲି ତୁମ ଥିରି ଥିରି

ଶିଥିଳ କାକର ପରି

ଶବଦ ବିହୀନ ଧୀର ଧୀର ।

ଚାହାଣୀ ଚାତକ ପରି

ନିରୀହତା ଅସୁମାରୀ

ପଲକଇ ହୋଇ ସୁମଧୁର ।

ଫୁଲ ପରି ତୁମ ପ୍ରୀତି,

ଗାଏ ସେ ବସନ୍ତ ଗୀତି

ମମତାର ମଧୁ ଝରି ଯାଏ ।

କୋଇଲିର କଣ୍ଠ ନେଇ

ମଧୁଝରା ମିଠା ଦେଇ

ପରକୁ ଆପଣା କରିଥାଏ ।

ଲାବଣ୍ୟେ ଲାବଣ୍ୟବତୀ

ଲାଜକୁଳୀ, ଗୁଣବତୀ

ମାନରେ ମାନିନୀ,ମାନମୟୀ ।

ବାପ ଘର,ଶାଶୁ କୁଳ

ଉଭୟକୁ ଗଙ୍ଗା ଜଳ

ସର୍ବଗୁଣ ସଂପନ୍ନା, ତନୟୀ ।

ସୀତାଙ୍କ ସୁଗୁଣ ନେଇ

ପଦ୍ମର ପରଶ ପାଇ

ଶ୍ୱେତପଦ୍ମା,ପୁଣି ମଧୁଛନ୍ଦା ।

ଏତେ ସବୁ ଗୁଣ ଥାଇ,

ତୁମେ ପୁଣି ଆଶାମୟୀ

ନିପୁଣ ସ୍ନେହରେ ଅଛ ବନ୍ଧା ।

ସୁଗୁଣ ସଂପନ୍ନା ତୁମେ

ଧୀର ସ୍ଥିର ଅଭିମାନେ

ଓଡିଶା ମାଟିର ଗଉରବ ।

ଓଡିଶା ମାଟିର ନାରୀ,

ସରଳ ଓ ସୁକୁମାରୀ

ଓଡ଼ିଆ କୁଳର ବଇଭବ ।

କାହା ପାଇଁ ତୁମେ ମାଆ,

କାହାର ଭଗିନୀ,ଜାୟା

ସବୁ ରୂପେ ତୁମେ ମହୀୟାନ ।

ଧନ୍ୟ ଏ ଓଡିଶା ମାଟି,

ଗଉରବ ଫୁଲେ ଫୁଟି

ତୁମ ଗାରିମାରେ ଗରିୟାନ ।