କହିବ କାହାକୁ କିଏ

ବରଷା ସଭିଙ୍କ ଭରସା ବୋଲି ତ

     ସରସା ଜମି ହୁଅଇ,

ବଇରୀ ସାଜିଛି ଏ ମଣିଷ ପାଇ

    ଚଷାପୁଅ ଦୁଃଖ କରଇ,

   ବୃକ୍ଷ ଲତା ପଦା ହୁଅଇ

ଘନାରଣ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ କଂକ୍ରିଟ ଜଙ୍ଗଲେ

    ସବୁଠି ରହୁଛି ସଜାଇ ।

ଜୀବନ ହତାଶ ଜଗତେ ବତାଶ

     କୁଳ କି କିନାରା ନାହିଁ,

ନାହିଁ ନାହିଁର ଏ ବଜାରେ କେବଳ

    ଅଶାନ୍ତିର ଅଗ୍ନି ଜଳଇ,

   କିଏ ବା ପାରିବ ଲିଭାଇ

ଗୁରୁ ଯେ ଅନେକ ଶିଷ୍ୟ ନାହିଁ ଏକ

    ପଥ ବା କେ ଦେବ ବତାଇ ।

କୁଢ଼ କୁଢ଼ ଥାକ ଥାକର ସମସ୍ୟା

    ପାହାଚ ଶୋଭା ଦିଶଇ,

ନାହିଁ ସମାଧାନ ମରୁଭୂମି ପରେ

     ଡ଼ହଡ଼ହ ତାତି ଲାଗଇ,

    ଶୀତଳ କ୍ଷୀଣ ଯେ ଥାଇ

ନିଜକୁ ଦେଖିଣ ଆନ କଥା ଭୁଲି

     ଭାଗ୍ୟକୁ ଖାଲି ନିନ୍ଦଇ ।