ସ୍ନେହରେ ବନ୍ଧା ଏ ଜୀବନ
ସ୍ନେହରେ ବନ୍ଧା ଏ ଜୀବନ


ଗ୍ରାମ ଠାରୁ ଅନତି ଦୂରରେ ଥିବା ଏକ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମକୁ ଜଣେ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ସହିତ ବୁଲିବାକୁ ଯାଇଥିଲି । କଟକ ବଡ ମେଡିକାଲକୁ ବୋଉକୁ ନେଇ ଯେତେବେଳେ ବଡ ଭାଇର ମୋର ଯାଇଥିଲୁ ସେଠାକାର ଦୃଶ୍ୟକୁ ଦେଖି ମୋର ମନଟି ଆନ୍ଦୋଳିତ ହୋଇଥିଲା - କିଏ ହାତରେ ସାଲାଇନ୍ ବୋତଲ ଧରି ଚାଲିଛି ତ କିଏ ମୁତ୍ର ଥଳିକୁ ଧରି ଚାଲିଛି ଆଉ କିଏ ଚାଲି ପାରୁନାହିଁ ବୋଲି ତାଙ୍କର ସମ୍ପର୍କୀୟ ଉଠାଇ ନେଉଛନ୍ତି । ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ସେହି ଭଳି କେତେ ଗୁଡ଼ିଏ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖିଲି ।
- ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ଜଣେ ବୃଦ୍ଧା ମାଉସୀ ଏକୁଟିଆ ବସିଥିବାର ଦେଖି ପଚାରିଲି - ମାଉସୀ ତୁମକୁ ତୁମର ଘର କଥା କିଛି ମନେ ପଡୁନି ? ? ?
- ମାଉସୀ କହିଲେ - ହଁ ରେ ବାପ ମନେ ତ ବହୁତ ପଡୁଛି...
- ପୁଣି ପଚାରିଲି - ମାଉସୀ ତୁମକୁ ଦୁଃଖ ଲାଗୁନି....
- ମାଉସୀ କହିଲେ - ନା ନା ଦୁଃଖ କାହିଁକି ଲାଗିବ ! ! !
- ମୁଁ ପରା ମାଆ - ପୁଅର ସୁଖରେ ମାଆ ସୁଖୀ....
ଆଉ ପୁଅର ଦୁଃଖରେ ମାଆ ଦୁଃଖୀ....
- ବୁଝିପାରିଲିନି ପୁଣି କହିଲି ମାଉସୀ - ଟିକେ ବୁଝାଇ କୁହନ୍ତୁ...
- ମାଉସୀ କହିଲେ - ଶୁଣେ ବାପ ! ମୋ ପୁଅକୁ ମୁଁ କେବେ ପିଲାଟି ଦିନରୁ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଦେଇନି କି ପିଲାର ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଦେଖିନି...
- ସିଏ ଯାହା ଚାହିଁଛି ତାହା ଯଥାସମ୍ଭବ ପୂରଣ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଛି...
ସେ ଯେଉଁଥିରେ ଖୁସି ମୁଁ ସେହି କାମ କରିଛି । କାରଣ ମୁଁ ମାଆ ପରା..
- ଏବେ ମୁଁ ବୁଢୀ ହୋଇଗଲି । ବୁଢା ଚାଲିଗଲେ.... ମୋ ପୁଅ ଚାହିଁଲା ମୋତେ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ରଖିବାକୁ.... ଆଉ ସେଥିରେ ସେ ଖୁସି ... ଏଣୁ ମୋ ପୁଅର ଖୁସି କାହିଁକି ଭାଙ୍ଗିବି କହୁନୁ...
- ସିଏ ଖୁସିରେ ରହୁ....
- ପୁଣି ପଚାରିଲି - ମାଉସୀ ସତରେ ତୁମକୁ ଦୁଃଖ ଲାଗୁନି...
- ମାଉସୀ କହିଲେ - ହଁ ଦୁଃଖ ତ ନିଶ୍ଚୟ ଲାଗୁଛି ଏବଂ ଯେ କେହି ହେଉନା କାହିଁକି ଲାଗିବ ? ? ?
- କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖ କୁ ମୁଁ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଗ୍ରହଣ କରୁଛି...
- ମୁଁ ପଚାରିଲି ମାଉସୀ - କାହିଁକି ଦୁଃଖକୁ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଗ୍ରହଣ କରୁଛନ୍ତି ? ?
- ମାଉସୀ କହିଲେ - ବାପରେ ଏତିକି ବୁଝିପାରୁନି... ମୁଁ ପରା ମାଆ
ମୁଁ ଦୁଖଃକଲେ ପୁଅର ଅନିଷ୍ଟ ହେବନି...
- ମୁଁ ନିରୁତ୍ତର ! ! !
- ଆଖିରୁ ଅଜାଣତରେ ଦୁଇ ଟୋପା ଲୁହ ଝରି ଆସିଲା...
- ମନେ ମନେ କହିଲି ଧନ୍ୟ ସେଇ ମାଆ... ଯିଏ କି ପୁଅ ପାଇଁ ବିଷ ବି ପାନ କରିପାରେ....
- ପୁତ୍ର ଅନ୍ଧରେ ମୋହିତ ହୋଇ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ଜୀବନ ବିତାଉଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଜନ୍ମ କରିଥିବା ପୁତ୍ରର ଅମଙ୍ଗଳ କାମନା କରୁନାହାଁନ୍ତି...... ଆଉ ଆମେ ସେମାନଙ୍କର ସନ୍ତାନ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ଛାଡିବାକୁ ପଶ୍ଚାତାପ କରୁନାହେଁ.....