ସ୍ନେହରେ ବନ୍ଧା ଏ ଜୀବନ

ଗ୍ରାମ ଠାରୁ ଅନତି ଦୂରରେ ଥିବା ଏକ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମକୁ ଜଣେ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ସହିତ ବୁଲିବାକୁ ଯାଇଥିଲି । କଟକ ବଡ ମେଡିକାଲକୁ ବୋଉକୁ ନେଇ ଯେତେବେଳେ ବଡ ଭାଇର ମୋର ଯାଇଥିଲୁ ସେଠାକାର ଦୃଶ୍ୟକୁ ଦେଖି ମୋର ମନଟି ଆନ୍ଦୋଳିତ ହୋଇଥିଲା - କିଏ ହାତରେ ସାଲାଇନ୍ ବୋତଲ ଧରି ଚାଲିଛି ତ କିଏ ମୁତ୍ର ଥଳିକୁ ଧରି ଚାଲିଛି ଆଉ କିଏ ଚାଲି ପାରୁନାହିଁ ବୋଲି ତାଙ୍କର ସମ୍ପର୍କୀୟ ଉଠାଇ ନେଉଛନ୍ତି । ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ସେହି ଭଳି କେତେ ଗୁଡ଼ିଏ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖିଲି ।

- ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ଜଣେ ବୃଦ୍ଧା ମାଉସୀ ଏକୁଟିଆ ବସିଥିବାର ଦେଖି ପଚାରିଲି - ମାଉସୀ ତୁମକୁ ତୁମର ଘର କଥା କିଛି ମନେ ପଡୁନି ? ? ?

- ମାଉସୀ କହିଲେ - ହଁ ରେ ବାପ ମନେ ତ ବହୁତ ପଡୁଛି...

- ପୁଣି ପଚାରିଲି - ମାଉସୀ ତୁମକୁ ଦୁଃଖ ଲାଗୁନି....

- ମାଉସୀ କହିଲେ - ନା ନା ଦୁଃଖ କାହିଁକି ଲାଗିବ ! ! !

- ମୁଁ ପରା ମାଆ - ପୁଅର ସୁଖରେ ମାଆ ସୁଖୀ....

 ଆଉ ପୁଅର ଦୁଃଖରେ ମାଆ ଦୁଃଖୀ....

- ବୁଝିପାରିଲିନି ପୁଣି କହିଲି ମାଉସୀ - ଟିକେ ବୁଝାଇ କୁହନ୍ତୁ...

- ମାଉସୀ କହିଲେ - ଶୁଣେ ବାପ ! ମୋ ପୁଅକୁ ମୁଁ କେବେ ପିଲାଟି ଦିନରୁ  ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଦେଇନି କି ପିଲାର ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଦେଖିନି...

 - ସିଏ ଯାହା ଚାହିଁଛି ତାହା ଯଥାସମ୍ଭବ ପୂରଣ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଛି... 

  ସେ ଯେଉଁଥିରେ ଖୁସି ମୁଁ ସେହି କାମ କରିଛି । କାରଣ ମୁଁ ମାଆ ପରା..

- ଏବେ ମୁଁ ବୁଢୀ ହୋଇଗଲି । ବୁଢା ଚାଲିଗଲେ.... ମୋ ପୁଅ ଚାହିଁଲା ମୋତେ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ରଖିବାକୁ.... ଆଉ ସେଥିରେ ସେ ଖୁସି ... ଏଣୁ ମୋ ପୁଅର ଖୁସି କାହିଁକି ଭାଙ୍ଗିବି କହୁନୁ...

- ସିଏ ଖୁସିରେ ରହୁ....

- ପୁଣି ପଚାରିଲି - ମାଉସୀ ସତରେ ତୁମକୁ ଦୁଃଖ ଲାଗୁନି...

- ମାଉସୀ କହିଲେ - ହଁ ଦୁଃଖ ତ ନିଶ୍ଚୟ ଲାଗୁଛି ଏବଂ ଯେ କେହି ହେଉନା କାହିଁକି ଲାଗିବ ? ? ?

 - କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖ କୁ ମୁଁ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଗ୍ରହଣ କରୁଛି... 

- ମୁଁ ପଚାରିଲି ମାଉସୀ - କାହିଁକି ଦୁଃଖକୁ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଗ୍ରହଣ କରୁଛନ୍ତି ? ?

- ମାଉସୀ କହିଲେ - ବାପରେ ଏତିକି ବୁଝିପାରୁନି... ମୁଁ ପରା ମାଆ

ମୁଁ ଦୁଖଃକଲେ ପୁଅର ଅନିଷ୍ଟ ହେବନି...

- ମୁଁ ନିରୁତ୍ତର ! ! ! 

- ଆଖିରୁ ଅଜାଣତରେ ଦୁଇ ଟୋପା ଲୁହ ଝରି ଆସିଲା...

- ମନେ ମନେ କହିଲି ଧନ୍ୟ ସେଇ ମାଆ... ଯିଏ କି ପୁଅ ପାଇଁ ବିଷ ବି ପାନ କରିପାରେ....

- ପୁତ୍ର ଅନ୍ଧରେ ମୋହିତ ହୋଇ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ଜୀବନ ବିତାଉଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଜନ୍ମ କରିଥିବା ପୁତ୍ରର ଅମଙ୍ଗଳ କାମନା କରୁନାହାଁନ୍ତି...... ଆଉ ଆମେ ସେମାନଙ୍କର ସନ୍ତାନ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ଛାଡିବାକୁ ପଶ୍ଚାତାପ କରୁନାହେଁ.....