ସିଂହ ଏବଂ ବିଲୁଆ

ଗୋଟିଏ ଜଙ୍ଗଲରେ ସିଂହଟିଏ ସିଂହୀଟିଏ ବାସ କରୁଥାନ୍ତି । ଦିନେ ସିଂହୀଟି ଦୁଇଟି ସୁନ୍ଦର ଛୁଆ ଜନ୍ମ ଦେଲା । ତେଣୁ ସିଂହ ପ୍ରତିଦିନ ଯାଇ ବଣରୁ ଶିକାର ସଂଗ୍ରହ କରି ଆଣି ସିଂହୀକୁ ଦିଏ । ସମସ୍ତେ ମିଳିମିଶି ଖାଆନ୍ତି । ଦିନକର କଥା, ସିଂହ ଜଙ୍ଗଲ ସାରା ବୁଲିଲେ ମଧ୍ୟ ତାକୁ କୌଣସି ଖାଦ୍ୟ ମିଳିଲା ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେ ମନ ଦୁଃଖରେ ଘରକୁ ଫେରୁଥାଏ । ଫେରିବା ବାଟରେ ଏକ ବିଲୁଆ ଛୁଆ ପଡିଥିବାର ଦେଖିଲା । ଛୁଆଟିକୁ ଦେଖି ଯତ୍ନ ସହକାରେ ନିଜ ଦାନ୍ତ ସନ୍ଧିରେ ଧରି ବସାକୁ ନେଇ ଆସିଲା । ସିଂହୀକୁ କହିଲା, ‘ଦେଖ! ମୁଁ ଆଜି ତୁମ ପାଇଁ କ’ଣ ଆଣିଛି?’ ଜଙ୍ଗଲ ସାରା ବୁଲି ବୁଲି କିଛି ପାଇଲି ନାହିଁ । ବସାକୁ ଫେରୁଥିବା ବାଟରେ ଏହି ବିଲୁଆ ଛୁଆଟିକୁ ଦେଖିଲି । ଏହାକୁ ପାଇ ଜୀଅନ୍ତା ତୁମ ପାଇଁ ନେଇ ଆସିଛି । ପଣ୍ଡିତ ମାନେ କହିଛନ୍ତି ପରା, ସନ୍ନ୍ୟାସୀ, ବ୍ରାହ୍ମଣ, ଶିଶୁ ଏବଂ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକମାନଙ୍କୁ କଦାପି ମାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହି ଛୁଆଟିକୁ ମୁଁ ନମାରି ଜୀଅନ୍ତା ନେଇ ଆସିଛି । ତୁମେ ଏହାକୁ ମାରିପାର ।

ସିଂହର କଥା ଶୁଣି ସିଂହୀ କହିଲା, “ତୁମେ ଏହି ଛୁଆଟିକୁ ନମାରି ଜୀଅନ୍ତା ଆଣିଛ । ମୁଁ କ’ଣ କେବେ ଏହାକୁ ମାରି ପାରିବି?” ପ୍ରାଚୀନ ଧର୍ମଗ୍ରନ୍ଥରେ କୁହାଯାଇଛି, ‘ଜୀବନ ପ୍ରତି ବିପଦ ଆସିଲେ, ଯେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ଦରକାର, ତାହା କରିବା ଉଚିତ୍ । ତେଣୁ ଆମେ ଏହି ଶିଶୁଟିକୁ ନମାରି ପାଳି ପୋଷି ବଡ କରିବା’ । ଆଜିଠାରୁ ସେ ଆମର ତୃତୀୟ ପୁତ୍ର । ଏହା କହି ସିଂହୀଟି ଛୁଆଟିକୁ ନିଜର କ୍ଷୀର ପିଆଇଲା । ସିଂହୀର କ୍ଷୀର ପାଇ ଛୁଆଟି ଧୀରେ ଧୀରେ ବେଶ୍ ମୋଟା ହୋଇଗଲା । ଏହିପରି ତିନିଜଣଯାକ ଶିଶୁ ଏକାଠି ବଢୁଥାଆନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ମନରେ କୌଣସି ଭେଦଭାବ ନଥାଏ । ସବୁସମୟରେ ଏକାଠି ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଖେଳନ୍ତି । ଦିନେ ତିନିଜଣଯାକ ଶିଶୁ ବଣରେ ଖେଳୁଥିବା ସମୟରେ ଏକ ଦୁଷ୍ଟ ହାତୀ ସେମାନଙ୍କ ଆଡକୁ ମାଡି ଆସିଲା । ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ହାତୀକୁ ଦେଖିଲେ, ସିଂହ ଛୁଆ ଦୁଇଟି ଗର୍ଜନ କରି ତାକୁ ଆକ୍ରମଣ କରିବାକୁ ଉଦ୍ୟତ ହେଲେ । କିନ୍ତୁ ବିଲୁଆ ଛୁଆଟି କହିଲା, ‘ଭାଇମାନେ’! ତୁମେ ଏପରି କର ନାହିଁ । ତୁମ୍ଭେମାନେ ତା’ର ସାମ୍ନାକୁ ଯାଅନାହିଁ । ଏହା କହି ସେ ଏକା ଡିଆଁକେ ଘରକୁ ଦୌଡିଲା ।

ବିଲୁଆଟି ଡରିଯାଇ ପ୍ରଥମେ ଦୌଡି ପଳାଇଥିବାରୁ ସିଂହ ଛୁଆଦୁଇଟି ମଧ୍ୟ ଭୟଭୀତ ହୋଇଗଲେ । ଘରେ ପହଁଚିବା ପରେ ବାପା, ମା’ଙ୍କ ନିକଟରେ ବଡଭାଇ କିପରି ଭୟରେ ଡିଆଁ ମାରି ପଳାଇ ଆସିଲା, ସେ ସଂପର୍କରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କଲେ । ଭାଇମାନଙ୍କର ଏପରି ବ୍ୟବହାର ବିଲୁଆ ଛୁଆର ମନରେ ଗଭୀର ଆଘାତ ଦେଲା । ସେ ଭୀଷଣ ଭାବରେ ରାଗିଗଲା । ରାଗରେ ତା’ର ଆଖି ଯୋଡିକରୁ ସତେ ଯେପରି ନିଆଁ ବାହାରୁଥିଲା । ସେ ସିଂହ ଛୁଆମାନଙ୍କୁ ନାନାଦି କଟୁକଥା କହିଲା । ବିଲୁଆର ଏତାଦୃଶ ଆଚାରଣ ଦେଖି ମା’ସିଂହୀ ତାକୁ ଏକାନ୍ତରେ କହିଲା, “ବାପାରେ! ସେମାନେ ହେଲେ ତୋର ସାନ ଭାଇ ।’ ସାନ ମାନଙ୍କୁ ଏପରି ଗାଳିଦେବା ଠିକ୍ କଥା ନୁହେଁ ।”

ମା’ର କଥାକୁ ଭୂକ୍ଷେପ ନକରି ବିଲୁଆଛୁଆ କହିଲା, “ମା! ମୁଁ ସେମାନଙ୍କ ଠାରୁ ବଡ । ବିଦ୍ୟା, ବୁଦ୍ଧି, ଏପରିକି ରୂପରେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ସେମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଆଗୁଆ । ସେମାନେ କଦାପି ମୋର ସମକକ୍ଷ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ମୋ ସହିତ ଥଟ୍ଟା ପରିହାସ କରି ମୋତେ ଅପମାନିତ କରିଥିବାରୁ ମୁଁ ସେମାନଙ୍କୁ ମାରିଦେବି । ବିଲୁଆର କଥା ଶୁଣି ସିଂହୀ ମନେ ମନେ ହସି ହସି କହିଲା, ‘ବାପାରେ’! ହୋଇପାରିଥାଉ ତୁ ରୂପରେ, ବିଦ୍ୟାରେ, ବୁଦ୍ଧିରେ ଆଗୁଆ । କିନ୍ତୁ ତୁ ଯେଉଁ ବଂଶରେ ଜନ୍ମଲାଭ କରିଛୁ ସେହି ବଂଶରେ କେହି କେବେ ହାତୀ ମାରିନାହାନ୍ତି । ତୁ ହେଉଛୁ ଏକ ବିଲୁଆର ସନ୍ତାନ । ମୋର ସ୍ୱାମୀ ତୋ’ ପ୍ରତି ଦୟା ଦେଖାଇ ତୋତେ ବାଟରେ ପାଇ ମୋତେ ଦେବାରୁ ମୁଁ ତୋତେ କ୍ଷୀର ପିଆଇ ବଂଚାଇଥିଲି । ମୋର ଛୁଆଦୁଇଟି ଆଜିପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁ ଏକ ବିଲୁଆ ଛୁଆ ବୋଲି ଜାଣି ନାହାନ୍ତି । ଯେଉଁ ଦିନ ସେମାନେ ଏ କଥା ଜାଣିବେ, ସେମାନେ ତୋତେ ମାରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବେ । ତେଣୁ ସେମାନେ ଏ କଥା ଜାଣିବା ପୂର୍ବରୁ ତୁ’ ଏହି ସ୍ଥାନ ଛାଡି ଚାଲିଯା । ମା’ ସିଂହୀର କଥା ଶୁଣି ବିଲୁଆ ମନେ ମନେ ଡରିଗଲା ଓ ସଂଗେ ସଂଗେ ସେହି ସ୍ଥାନ ଛାଡି ପଳାଇଲା ।

କାହାଣୀଟି କହିସାରି ରାଜା କୁମ୍ଭାରକୁ କହିଲେ, ‘ମୋର ସୈନ୍ୟ ସାମନ୍ତ ମାନେ ତୁମେ ଏକ କୁମ୍ଭାର ବୋଲି ଜାଣିବା ଆଗରୁ ତୁମେ ଏହି ସ୍ଥାନ ଛାଡି ପଳାଅ । ରାଜାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି କୁମ୍ଭାର ସଂଗେ ସଂଗେ ସେହି ସ୍ଥାନ ତ୍ୟାଗ କଲା । ଏହାପରେ ମାଙ୍କଡଟି କୁମ୍ଭୀରକୁ କହିଲା, ‘ତୁମେ ସ୍ତ୍ରୀର ବୁଦ୍ଧିରେ ପଡି ବନ୍ଧୁ ସହିତ ବିଶ୍ୱାସ ଘାତକତା କଲ । ସ୍ତ୍ରୀ ମାନଙ୍କୁ କଦାପି ବିଶ୍ୱାସ କରି ସେମାନଙ୍କ କଥାରେ କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ କରିବ ନାହିଁ । ସେପରି କରିଥିବାରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜଣକ ଜୀବନରେ ଅନୁତାପ କରିଥିଲା ।

କୁମ୍ଭୀର ପଚାରିଲା, ‘ବ୍ରାହ୍ମଣ କାହିଁକି ଅନୁତାପ କଲା’? କୁମ୍ଭୀର ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ଯାଇ ମାଙ୍କଡ ସେହି କାହାଣୀଟି କହିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା ।