ଶେଷ ଥର

ତମେ ଚାଲିଗଲ । କେବେଠାରୁ ମୁଁ ବର୍ଷବର୍ଷ ଦିନଦିନ ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ସେଇ ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତିକୁ ଯାଯାବର ପରି ବଞ୍ଚିବା ଶିଖିଯାଇଛି । ସୁପ୍ରଭା ତମେ ଜାଣିଛ ଯେତିକି ଦିନ ତମ ସହ ମୋର ଆମ ପବିତ୍ର ଭଲପାଇବା ରହିଥିଲା । ସେ ବୋଧ ହୁଏ ,"ଭଗବାନଙ୍କ ଆର୍ଶୀବାଦ ଥିଲା । ଜୀବନରେ ଦେହର କଷ୍ଟ ସହ ଯୁଝି ଯୁଝି ବଞ୍ଚି ଆସୁଥିଲି । ଏମିତି ତମସହ ଗଢ଼ଇ ଉଠିଥିଲା ଏକ ପବିତ୍ର ସଂପର୍କ ଯେଉଁ ସଂପର୍କରେ ଏତିକି ସ୍ବାର୍ଥ ଥିଲା । ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ କେବେ ଛାଡି ଆମେ ଅଲଗା ରହିବା ନାହିଁ । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତମୁକୁ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେଇଥିଲି । ହେଲେ ତମେ କୁହ ବେଟା ଆମର ବଡ ହେଉଛି । ବେଟାର ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ହେଉ ଅବା ତମ ପରିବାର ଚାପରେ ହେଉ ତମେ ଚାଲିଗଲ ସୁନ୍ଦରଗଡ ହେଲେ କେବେ ଭାବିଛ , "ତମେ ସେଇ ଅଭୁଲା ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ଆମେ ଏକାଠି ହୋଇଥିଲେ । ଭୁବନେଶ୍ବରରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ଥାନରେ ଆମର ସ୍ମୃତି ସବୁ ଏବେବି ଭୁବନେଶ୍ବର ଗଲେ । ହାତଠାରି ଡାକେ । ସେଇ ସ୍କୁଟି ଆଉ ତମେ ତା' ପଛରେ ମୁଁ । ଓହୋଃ ସୁପ୍ରଭା ତମେ ଏମିତି ଚାଲିଗଲ । ଯେମିତି ମୋ ମୁଣ୍ଡ ଉପର ଆକାଶଟା ଛିଣ୍ଡିଗଲା । ସମୟ ତ ଏମିତି ଖେଳ ଖେଳିଲା । ହେଲେ ଧନ ତମେ କଣ କଲ ? ଥରେ ଭାବିଲ ଆମ ଜୀବନରେ କେତେ ଝଡ,ଝଞ୍ଜା ସବୁ ଆସିଛି । ଦୁଇଜଣ ଆମେ ତ ମିଶି ସାମ୍ନା କରିଛେ । କେବେ ମୁଁ ତମ ହାତ ଛାଡି ଏକା ଚାଲି ଆସିଛି କି ? ତମେ ଧନ ଏମିତି ଚାଲିଗଲ , " ଯେମିତି ଦୂରଦିଗବଳୟ ମୋତେ କହୁଛି । ଆଉ ସେ ଫେରିବନି । ଓହୋଃ ମୁଁ ପାଗଳ ହୋଇଯିବି ସୁପ୍ରଭା , " ମରିଯିବି ତୁମ ବିନା ତମ ଦେହର ବାସ୍ନା ଆଉ ପାହାନ୍ତିଆ ସକାଳର ତମ ହାତର ସେଇ ନାଲି ଚାହା କେମିତି ଭୁଲିବି କୁହ । ଗୋଟିଏ ଥାଳିରେ ଖାଉଥିଲେ । ତମେ ମୋତେ ଖୁଆଇ ଦେଉଥିଲ । ଆଉ ମୁଁ ବି ତମୁକୁ, ହେଲେ ଭଗବାନ ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର କାହିଁକି ହେଲେ ଧନ । ତମୁକୁ ମୋର ଏତିକି ଅନୁରୋଧ ଯଦି ମୁଁ ମରିଯାଏ । ଶେଷଥର ପାଇଁ ମୋ ପାଟିରେ ତମେ ହିଁ ପାଣି ଦେବ । ମୋ ଆତ୍ମା ଧନ ଶାନ୍ତି ପାଇବ । ଏଇ ଶେଷ ଇଛା ମୋର ରଖିବ ।