ବଦଳ କନିଆ

      କେଜାଣି କେତେଦିନତଳର ଘଟଣା ମନେନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ମନେପଡିଗଲେ ରୋମ ଟାଙ୍କୁରି ଉଠେ । କିଏ ବା ଜାଣିବ ଏ ସ୍ୱାର୍ଥପର ଦୁନିଆରେ କେତେବେଳେ କଣ ବା ଘଟିବ । ଖଇ ଫୁଟା ମାସ ଖରା ଝାଞ୍ଜି ଭିତରେ ପାଗଳଟିଏ ହସି ହସି ଚାଲିଯାଉଥାଏ । ଦେଖିବାକୁ ଟିକିଏ ଭୟଙ୍କର ମନେ ହେଉଥିଲା । ହାତ ଗୋଡ ଖଣ୍ଡିଆ ଖାବରା , ଚିରାଫଟା ପୋଷାକରେ ଶରୀରକୁ ଢ଼ାଙ୍କିବାର ପ୍ରୟାସରେ ପୋଷାକ କମ୍ ପଡ଼ିଯାଉଥାଏ । ଆଉ ବୋଧେ ସେଇ ଚିରା ପୋଷାକ ଗୁଡ଼ାକ ପାଗଳ ପାଲଟିବାର ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାଆନ୍ତି । ତଥାପି ଏଣୁ ତେଣୁ ଗପି ଗପି ଚାଳିଯାଉଥାଏ ପାଗଲଟି । କେତେବେଳେ ବଡ଼ ମାନଙ୍କ ଗାଳି ଗଞ୍ଜଣା ତ କେତେବେଳେ ପିଲା ମାନଙ୍କ ଉପହାସ ସହ ଟେକା ମାଡ଼ ଅସହ୍ୟ ବୋଧେ ମନେ ହେଉଥାଏ ।ତଥାପି କାହାର ନଜର ପଡେନି ପାଗଳ ଉପରେ । ସତେ ଯେମିତି ସେ ଆଊ କୋଉ ଗ୍ରହରୁ ଆସିଛି ବୋଧହୁଏ ।

   ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଖରାରେ ନାଣ୍ଡିଆ ମୁଣ୍ଡଟାକୁ ଦେଖେଇ ହସି ହସି ଚାଲିଯାଉଥାଏ ପାଗଳ । ଗଲାବେଳେ କିଛି ନକ୍ସଲ ଆତଙ୍କବାଦୀଙ୍କ କଥାକୁ ମନେ ମନେ ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହୋଇ ଯାଉଥାଏ । ପୁଣି ହସି ହସି ଗଡୁଥାଏ । କେବେ କୁହେ ଏ ବେଇମାନି ସମାଜ ମୋତେ ପାଗଳ ସଜେଇଛି ,ପୁଣି ହସି ହସି କୁହେ ସେ ନକ୍ସଲ ଗୁଡ଼ାକ ବାନ୍ଧିନେଇ ଗୁଳି କରିଦେଲେ । ପୁଣି ପୁଳେ ପୁଳେ ଇଞ୍ଜେ୍ସନ ମାଡରେ ସେ ପାଗଳ ହୋଇଛି । ସେ କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ନିଜସ୍ୱକୁ ହରେଇ ବସିଛି । ପୁଣି ଶୁଣିବାକୁ ମିଳେ ହାହା ହହା ହାହା ।

  ସମାଜକୁ ନିନ୍ଦା ଗାଳି ପ୍ରହାର କରି କହୁଥାଏ ଏ ସମାଜରେ ସ୍ୱଚ୍ଛତା ବୋଲି କିଛି ନାଇଁ । ମଣିଷ ଗୁଡ଼ାକ ଏମିତି ରୋଡ ଉପରେ ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନା ପକାଇ ଯୁଗର ଉନ୍ନତିରେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ହେଉଛନ୍ତି , ଆଉ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଭାରତ ମିଶନ ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି । ତଥାପି ଅବାଗିଆ ମଣିଷ ଗୁଡ଼ାକ ରାସ୍ତାରେ ଅଳିଆ ଫୋପାଡି ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ଚେନାଏ ହସର ବିଳାପ । ଭୋକ ବିକଳରେ ବିଚରା ହସି ହସି ସେଇ ଅଳିଆ ଭିତରୁ ଖାଇବା କିଛି ପାଇବା ଲୋଭରେ ଦୌଡି ଯାଉଥାଏ । ସେଠି ପହଞ୍ଚି ହଠାତ୍ ଆବାକ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରଡି କରୁଥାଏ । ଏ କଣ କଲ ତୁମେ ସବୁ ...... ହାଏରେ ଦଇବ ତୁ କଣ କଲୁ ........

   କିଛି ସମୟର ଅବସାନ ପରେ ହଠାତ୍ ଶୁଭେ କାହାର କୁଆଁ କୁଆଁ କାନ୍ଦିବାର ସ୍ୱର । ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ ସେଇ ଅଳିଆ ଭିତରେ କେହି କାନ୍ଦିବାରେ ଲାଗିଛି । ନିସ୍ତବ୍ଧ ତାକୁ ଡରେଇ ଶୁଭୁଥାଏ ଛୋଟ ଶିଶୁ କନ୍ୟାର କାନ୍ଦିବାର ରୋଳ । ପାଗଲଟି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଚକିତ ହୋଇ ପଛକୁ ଡେଇଁପଡେ, ପୁଣି ମାଙ୍କଡ ଚିତ୍ ମାରି ଛୁଆଟି ପାଖକୁ ଦୌଡି ଯାଏ । ହସିହସି ସେ ଏହି ସମାଜର ନଗ୍ନ ମାନବିକତାକୁ ଉପହାସ କରୁଥାଏ । ଛୁଆଟିକୁ ନେଇ ଆଖ ପାଖ ଲୋକ ମାନଙ୍କୁ ପଚାରୁଥାଏ । ଏ ଛୁଆ କାହାର ??? କିଏ ଏ ଛୁଆକୁ ଛାଡିଯାଇଛ । କେହି ଏ ଛୁଆଟିକୁ ନେଇଯାଓରେ । ଏ ବାବୁ ଏ ମାଆ ନେଇଯାଅ । କେହି କିଛି କହୁନା କାହିଁକି । କିନ୍ତୁ ଉତ୍ତର ନଥାଏ କାହା ପାଖରେ । ସମାଜର ଲୋକଗୁଡ଼ା କେବଳ ଉପଭୋଗ କରୁଥାଏ ପାଗଳଟିର ପ୍ରଗଳ୍ଭ ଉପାଖ୍ୟାନ ଅଭିନୟକୁ । ନୀରବ ଦ୍ରଷ୍ଟା ପାଲଟି ଦେଖୁଥାଏ ଅଭଦ୍ରଙ୍କ ଭଳି । 

   କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଏପଟେ ସେପଟେ କହି କହି ବୁଲୁଥାଏ । କାକୁତି ମିନତି ହୋଇ କହୁଥାଏ , ଏ ବାବୁ ଏ ମାଆ ଛୁଆଟିକୁ ନେଇଯାଅ । ନହେଲେ ଏ ପାଗଳ କୁକୁର ଗୁଡ଼ାକ ଭିଣିଭିଣି ଖାଇଯିବେରେ । ତଥାପି ଉତ୍ତର ଅପେକ୍ଷାରେ କରି ନିଜେ କାନ୍ଦୁଥାଏ ଆଉଅନ୍ୟଙ୍କୁ ନିନ୍ଦା କରୁଥାଏ । ତାହାର ହସରେ ସତେ ଯେମିତି ଫୁଟି ଉଠୁଥିଲା ନିରାଶାଜନକ ଘନ କୁହୁଡି । ସେଇ କଳା ମଚ୍ ମଚ୍ ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ ରାତିର ପ୍ରହରୀ ସାଜିଥାଏ ସେଇ ପାଗଳଟି । ପାଖରେ ମନ୍ଦିର ଘଣ୍ଟି ଶବ୍ଦ ଶୁଣା ଯାଉଥିଲା । ଛୁଆଟିକୁ ନେଇ ସିଧାସଳଖ ଚାଲିଗଲା ପାଖ ମଶାଣି ପାଖରେ ଥିବା ଥୁଣ୍ଟା ବରଗଛ ପଛ ପଟକୁ । ପିଲାଟିକୁ ଏକାକୀ ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ ଧରି ଯିବା ବା କୁଆଡେ । ଅଜଣା ସାଜିଥିବା ସେଇ ସହର ଆଉ ସେଇ ସହର ଲୋକଗୁଡ଼ାକ ପର କରିଦେଲା ପରେ । କିଛି ସମୟ ବିତିଗଲା ପରେ ଛୁଆଟି ଭୋକରେ କାନ୍ଦି ଉଠିଛି । ତାକୁ ବୁଝେଇବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାଏ ଆଉ ଗାଇଉଠେ ..........

କାନ୍ଦେନା ଧନ ତୁ ଆଉ କୁଆଁ କୁଆଁ ,

ଅନ୍ଧାକାରେ ସୋଇଛି ତୋ ମଲା ମାଆ 

ଦୁନିଆ ଆମକୁ ପର କରିଦେଲା ସିନା ,

ତୋ ପାଖେ ଅଛି ପାଗଳ ବାଆ ।

  ସେଇ ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ ବିଲୁଆ ଶୃଗାଳ ଭୁକି ଚାଲିଥିଲେ । ଦୂରରେ ପାଉଁଶ ହେବାରେ ଲାଗିଥିଲା ଶବଟିଏ । ଠିକ୍ ସେଇ ସମୟରେ ପୁଣି କାହାର ଏକ କାନ୍ଦିବାର ସ୍ୱର ମୁଖରିତ କରୁଥିଲା ବେଦନା ଆଉ ବିଚ୍ଛେଦ ଭରା ରାଗିଣୀ ଝଙ୍କାର । ପାଗଳ ଅସ୍ତ ବେସ୍ତ ହୋଇ ଖୋଜି ବୁଲିଲା ପାଇବାକୁ ମୁଖରିତ ହେଉଥିବା ସ୍ୱରକୁ । ଯାଇ ଦେଖେ କିଛି ଦୂରରେ ମାଆ ଟିଏ ତାହାର ଏକ ମାତ୍ର ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନଟିକୁ ହରାଇ ବିକଳରେ ନିଜ ଛାତିକୁ ପିଟି ଚାଲିଛି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି । ପଚାରି ବୁଝିଛି ସନ୍ତାନଟି ଜନ୍ମ ହଉ ହଉ ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଯାଇଛି । 

  ଦୁଃଖିନୀ ମାଆର କାନ୍ଦଣା ଭିତରେ ଶୁଣା ଯାଇଛି ପାଗଳର ଚେନାଏ ହସର ସ୍ୱର । ହସି ହସି ଧରାଇ ଦେଇଛି ପାଇଥିବା ସେଇ ଶିଶୁକନ୍ୟାକୁ । ଆଉ ଛଡେଇ ଆଣିଛି ମୃତ ପୁତ୍ରଟିକୁ । କିଛି ସମୟ ପରେ କୁଆଁ କୁଆଁ ଡାକ ଶୁଣିଛି ମାଆ । ନିଜର ପଣତ ଘୋଡାଇ ପିଏଇ ଦେଇଛି କିଛି ଅମୃତର ଧାରା । ପାଗଳ ଧାଇଁ ଯାଇଛି ଆଉ ସେଇ ମଶାଣିରେ ଛୋଟିଆ ଗାତ ଖୋଳି ସମାଧି ଦେଇଛି ମୃତ ସନ୍ତାନଟିକୁ । 

ଗୋଟାଏ ପଟରେ ଗୋଟିଏ ମାଆ ଯିଏ ନିଜ ରକ୍ତ ମାଂସରେ ଗଢିଥିବା ଛୁଆଟିକୁ ଅଳିଆ ଗଦାରେ ଫୋପାଡି ଦିଏ । ଆଉ ଆରପଟେ ଗୋଟେ ମାଆ ନିଜ ସନ୍ତାନକୁ ହରେଇ ଅନ୍ୟର ସନ୍ତାନକୁ ନିଜର କରି ନେଇଛି । ଆଉ ନିଜର ସ୍ନେହ ମମତାର ସ୍ପର୍ଶରେ ନୂଆଁ ଜୀବନ ଦେଇଛି । ପାଗଳ ଗଲାବେଳେ କହି କହି ଯାଉଛି କ୍ଷଣିକ ବାସନାରେ ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ଏ ଭଳି କୁକର୍ମ କରୁଥିବା ସେଇ ମାଆ ମାନଙ୍କୁ ଆଉ ମୁକ ବଧିର ସାଜିଥିବା ନୀରବ ଦ୍ରଷ୍ଟାର ପୋଷାକ ପିନ୍ଧି ଦେଖୁଥିବା ସମାଜକୁ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ କରି ପୁଣି ହସି ହସି ଚାଲିଯାଇଛି । ଗଲାବେଳେ କେବଳ କହି କହି ଯାଇଛି ବଦଳ କନିଆ ,ବଦଳ କନିଆ.........