ଅବୋଲକରା କାହାଣୀ - ୧୦

ମାୟାବିନୀ ଅସୁରୁଣୀ କଥା - ୧

ତା’ପରଦିନ ବୋଲକରା ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କର ଗଣ୍ଠିଲି ଧରି ତାଙ୍କ ପଛେ ପଛେ ଚାଲି ଥାଏ । ଦୂର ଦେଶ, ଅଜଣା ରାସ୍ତା, ଦିନେ କେବେ ବି ବୋଲକରା ତା ଜୀବନରେ ଏପରି ପଥାଦି ଦେଖି ନଥିଲା, ରାସ୍ତା କଡେ କଡେ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ପୁଷ୍ପ ବୃକ୍ଷ ମାନ ଦେଖି ସେ ବୋଲକରା ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ଯାଉ ଥାଏ । ଅଦେଖା ନଦୀର ଜଳ ଭରା ଦେଖି କେତେ ଯେ ତା’ ମନରେ ଆନନ୍ଦ ଖେଳି ଗଲାଣି । ସେଥିରେ ପୁଣି ମଠ ମନ୍ଦିର ଆଉ ଧର୍ମଶାଳା । ଏଥର ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କ ସାଥିରେ ତୀର୍ଥ ଯିବା ଆନନ୍ଦ ପାଇଛି ବୋଲକରା ।

ସେଦିନ ମନ ଆନନ୍ଦରେ ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ଗୀତ ଗାଇ ଗାଇ ବୋଲକରା କିଛି ବାଟ ଯାଇଛି ଯେ ପାଦ ତା’ର ସେହିଠାରେ ଅଟକି ଗଲା । ଛତା କମ୍ବଳକୁ ସେହିଠାରେ ଥୋଇ ଦେଲା । ପଛକୁ ପଛକୁ ଚାହିଁ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଦେଖିଲେ ପଛରେ ଆସୁ ଆସୁ ବୋଲକରା ବସି ଯାଇଛି । ସେ ତହୁଁ ଫେରି ଆସି କହିଲେ –

କିରେ ବୋଲକରା ହୋଇଲୁ କି ବାଇ

ବାଟେ ଥକ୍କା ମାରୁ ଗଣ୍ଠିଲି ଥୋଇ

ଉଠାସେ କମ୍ବଳ ଧରିଆ ଛତା

ତୀର୍ଥ ଯିବା ପରା ବହୁତ ରାସ୍ତା

ବୋଲକରା କହିଲା –

ଥାଉ ହୋ ଗଣ୍ଠିଲି ଥାଉ ସେ ତୀର୍ଥ

ଯାହା କଥା ଅଛି କୁହ ଉଚିତ ।

ଭଙ୍ଗା ରାଜବାଟୀ ଅଧା ମନ୍ଦିର

ପଥ ମଧ୍ୟେ ଅଛି କାରଣ ତାର

କୁହହୋ ମହାନୁଭବ କଥା ଅସଲ

ନକହିବା ଯାଏଁ ରହିଲି ଭଲ ।

ବୋଲକରାର ଏ କଥା ଶୁଣି ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଟିକେ ଧ୍ୟାନ କରି ନେଲେ । କାରଣ ଧ୍ୟାନ ବଳରେ ସେ ଆଗତ ଭବିଷ୍ୟତର ସବୁ କଥା ଜାଣି ପାରନ୍ତି । ତହୁଁ ସେ କିଛି ସମୟ ଥକ୍କା ମରା ଭାବରେ ସେଠାରେ ବସି ପଡିଲେ । ସେ ଭଲ ଭାବେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ଟିକିଏ ଟିକିଏ କଥାରେ ଏ ବୋଲକରା ଅବୋଲକରା ହୋଇ ଯାଏ । ଯେତେବେଳେ ଯାହା ତା ମୁଣ୍ଡରେ ପଶିବ ତା’ର ସେ ସେୟା ହିଁ କରିବ । ସେତେବେଳେ ତାକୁ ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଆସି ବୁଝାଇଲେବି ସେ ବୁଝିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ତା’ର କଥାକୁ ନେଇ କାମ କରିବାକୁ ହେବ । ତହୁଁ ଗେହ୍ଲେଇ ଗେହ୍ଲେଇ କହିଥିଲେ –

ବସ ବୋଲକରା ରଅଖ ଛତା

ରାତ୍ରି ହୋଇଯିବ ସରୁନି ରାସ୍ତା

ପକାଅ କମ୍ବଳ ଲଣ୍ଠନ ଜାଳ

ବିଶ୍ରାମ କରିବା ହେଉ ସକାଳ ।

ଦେଖେ ବୋଲକରା, ଆମେ ଆଜି ଏହି ଠାରେ ରହି ଯିବା । ୟେ ଆମ ଲାଗି ନିର୍ଭୟର ସ୍ଥାନ ହୋଇଛି । ଏଠାରେ କୌଣସି ହିଂସ୍ରଜନ୍ତୁଙ୍କର ଭୟ ନାହିଁ । ଯଦି ଭୂତ ପିଶାଚ ହିଂସ୍ରତାକୁ ମୁଁ ମନ୍ତ୍ର ବଳରେ ବଶ କରି ଦେବି । ଏଠାରେ ତ ଆଉ ମଠ ମନ୍ଦିର, ସହର ବଜାର କିଛି ନାହିଁ, ଗଣ୍ଠିଲିରେ ଉଖୁଡା ହୁଡୁମ ଆଉ ମୁଢି ଅଛି ତାହାକୁ ଖାଇ ଆଜି ରାତ୍ରିଟି ଏଠାରେ ବିତାଇ ଦେବା ।

ବୋଲକରା କହିଲା – ୟେତ ନିରୋଳା ଜାଗା ମହାନୁଭବ । ଉଖୁଡା, ହୁଡୁମ ଖାଇ ଆମେ ରାତ୍ରି ଗୋଟାଏ ଏଠାରେ କିପରି ବିତାଇବା କହୁନା । ମୋତେ ତ ରାତ୍ରିରେ ଆଦୌ ନିଦ ହେବ ନାହିଁ ।

ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ – କାହିଁକି ଆରେ ବୋକା ବୋଲକରା, ଭାତ ଖାଇ ଅନିଦ୍ରା ବା ରାତ୍ରି ଜାଗରଣ ହେଲେ ଖାଦ୍ୟ ସବୁ ବେହଜମ ହୋଇ ଯାଏ । ଆମେ ତ ଆଜି ମାତ୍ର ଜଳ ଯୋଗ କରିବା, ଅଧା ରାତି ଯାଏଁ ତୁ ପରା ଗପ ଶୁଣିବୁ ।

ବୋଲକରା କହିଲା – ହଁ ହଁ ଠିକ୍ କଥାତ ।

ଏତକ କହି ସାରି ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗ କଥାକାର ଗପ ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତେ ବୋଲକରା ବ୍ୟଙ୍ଗକାରଙ୍କ ଲାଗି ପାନ ଭାଙ୍ଗି ବସିଲା ।

ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗ କଥାକାର କହିଲେ – ତାହାତ ପ୍ରାଚୀନ କାଳର କଥା । ଇଣ୍ଡିଆ ବର୍ଷରେ ଗୋପ ନଗ୍ର ନାମରେ ଏକ ଛୋଟିଆ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ସେତେବେଳେ ବିଦେଶୀ ଶତ୍ରୁ ମାନଙ୍କର ସେହି ରାଜ୍ୟ ଉପରେ ଦୃଷ୍ଟି ପଡିବାରୁ ସେହି ଗୋପ ନଗ୍ରର ରାଜାଙ୍କ ସହିତ ସେମାନେ ଯୁଦ୍ଧ କଲେ । ରାଜାଙ୍କୁ ହରାଇ ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ଦଖଲ କରି ନେଲେ । ସେଥି ଲାଗି ରାଜ ନଗ୍ରକୁ ଭାଙ୍ଗି ଚୁର୍ମାର୍ କରି ଦେଲେ । ଦିଅଁ ପୂଜା ପାଉଥିବା ମନ୍ଦିରର ଦ୍ୱାରକୁ ବନ୍ଦ କରି ଦେଇ ସେମାନେ ଚାଲି ଗଲେ ।

ସେହି ରାଜ୍ୟର ଯେ ରାଜା ଥିଲେ ତାଙ୍କ ନାମ ପ୍ରଦୀପ କିଶୋର । ରାଜା ଭାରି ଆଡମ୍ବର ସହକାରେ ଚଳୁ ଥିଲେ । ରମଣୀ ମାନଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ସେ ସେମାନଙ୍କୁ ଖୁବ୍ ଆଦର କରନ୍ତି ଆଉ ତାଙ୍କ ମନୋରଞ୍ଜନ ନିମନ୍ତେ ଖୁବ୍ ରସିକତା କରନ୍ତି । ଦିନକର କଥା, ରାଜା ଥରେ ଅରଣ୍ୟ ଭ୍ରମଣରେ ବାହାରି ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ଏକ ଗିରୀ ସନ୍ନିକଟ ହୋଇ ଦେଖିଲେ ଯେ ସେଠାରେ ଏକ ଝରଣା କୁଳୁ କୁଳୁ ନିନାଦରେ ବହି ଯାଉଛି । ଝରଣାର ଏପରି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଉପଭୋଗ କରିବାକୁ ମନ ବଳାଇ ଝରଣା କୂଳରେ ପଡିଥିବା ଏକ ବଡ ପଥର ଉପରେ ରାଜା ପ୍ରଦୀପ କିଶୋର ବସି ପଡିଲେ ।

ରାଜାଙ୍କର ଝରଣା ପ୍ରତି ଦୃଷ୍ଟି ଥାଏ । ମନ ମଧ୍ୟରେ ଆଙ୍କୁ ଥାଆନ୍ତି କେତେ ମନୋରମ କଳ୍ପନାର କଥା । ଏହି ସମୟରେ ସେଠାରେ ଆସି ଆବିର୍ଭାବ ହେଲା ଏକ ମାୟାବିନୀ ଅସୁରୁଣୀ । ସେ ମାୟାରେ ନିଜକୁ ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦରୀ ଭାବରେ ଗଢି ଥାଏ । ଏପରି ଯୁବକ ବୟସର ରାଜାଙ୍କର ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଦେଖି ମୁଗ୍ଧ ହୋଇଗଲା ସେ ଅସୁରଣୀ । ତାପରେ ନିଜର ମାୟା ବଳରେ ରାଜାଙ୍କ ଅଜ୍ଞାତରେ ନିଜର ପରାକ୍ରମ ଦେଖାଇ ରାଜାଙ୍କୁ ମୋହିତ କରି ଦେଲା ।