ନିର୍ବାଣ

ମାଟିରେ ପାଦ ରଖି,

ଆକାଶକୁ ଛୁଇଁବାର ଆସ୍ଫର୍ଦ୍ଧା

ଦୁର୍ବାର ଲାଳସା ;

ତେଣୁ ତ ଏଠି

ଏତେ ସବୁ ଅଙ୍କକଷା ।

ବାରମ୍ବାର ଭାଜି ଯାଏ

ଚକ୍ରବ୍ୟୁହ ର 

ସାଜସଜ୍ଜା

ପୁଣି ଆୟୋଜନ ଚାଲେ

ନବ ନିର୍ମାଣ ର ।

ଭୀଷ୍ମ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ନେଇ

କୁରୁକ୍ଷେତ୍ରରେ ହୁଏ

ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ;

ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଶୀର୍ଣ୍ଣ 

ଅହଂ କାର ଟିକକ

ନହେବା ଯାଏଁ

ଵିଦୀର୍ଣ୍ଣ,

ମାରିଚାଲିଥାଏ

ଶର ପରେ ଶର,

ଶର ପରେ ଶର,

ଆଉ ଶର ପରେ ଶର ।

ଶୋକର ହିମାଦ୍ରୀ ଉପରୁ

ଲମ୍ଫମାରେ ଅନୁତାପ ର

ସାଗର ମଧ୍ୟ୍ୟକୁ;

ଖାତିର କରେ ନାହିଁ

ନିର୍ବାକ ଈଶ୍ବର,ନିର୍ବୋଧ ସମୟ

ଅଥବା ନିଷ୍ପ୍ରଭ ଭାଗ୍ୟଟିକୁ ।

ନିର୍ଲିପ୍ତ ତପସ୍ୱୀ ଟେ ପରି

ଥାଏ ନିରୁଦଵିଘ୍ନ

ନିଶଦ୍ଦରେ ଆପଣେଇନେଉଥାଏ

ନିର୍ବାଣର ପଥ

ଅନ୍ତହୀନ 

ଅନ୍ବେଷା ଦିଗରେ ।

ସୂର୍ୟ୍ୟସ୍ନାତା ଦାସ