ନାରୀ

ପ୍ରୀତିପଦ୍ମର ସେ ଯେ ପାଖୁଡା

ପୁଣି ସେ ବାତ୍ସଲ୍ୟମୟୀ ।

କେବେ ସେ କବିର କଳ୍ପନା

ଆଲୋକ ଯେ ଅନ୍ଧ ପାଇଁ ।।

ପ୍ରୀତି ପାଇଁ ପ୍ରୀତି ପୋଖରୀରେ

କେବେ ପୁଣି ବୁଡି ମରଇ ।

ବାଲ୍ୟଖେଳା ଶେଷ ନହେଉଣୁ

ଶିରେ ମୁକୁଟ ବସଇ ।।

ନାରୀ ନୁହେଁ ବୋଝ କାହା ପାଇଁ

ବୋଝକୁ ସେ ବାହିଲାଣି

ବିଶ୍ଵଦରବାରରେ ଦେଶ ନାଁ କୁ

କେତେଥର ଗାଇଲଣି ।।

ନାରୀ ଚନ୍ଦ୍ରମାର ଚାନ୍ଦ ହେବାଠୁ

ଯାତନା ଭଟା ଦେଲାଣୀ ।

ନାରୀ ନୁହେଁ ନର୍କ ନାରାୟଣୀ

ସମାଜ ଜାଣି ଗଲାଣି ।।

ଆମ ଜନ୍ମ ଭୂମି ଶେଷ୍ଠ ଏଥି ପାଇଁ ।

ନାରୀକୁ ସମ୍ମାନ ମିଳୁ ଥାଏ ଯହିଁ ।।

ଲହୁ ପ୍ରୀତି ପାଇଁ ଜନନୀ ଓ ଜାୟା ।

ବିଶ୍ୱ ରକ୍ଷା ପାଇଁ ସେ ଯୋଗ ମାୟା ।

ଆଚାର୍ଯ୍ୟ- କାର୍ତ୍ତିକ ସେଠୀ

ଅଙ୍ଗାରଗଡ଼ିଆ,ବାଲେଶ୍ୱର