ମା

ଯେନ ଦିନୁ ଜନମ ଦେଇ ଦୁନିଆ କେ ଆନଲା ମୋର ମା 

ସେ ଦିନୁ ମୁଇଁ ଆଏଁଖ ଦେଖି କାନ୍ଦୁ ଥିନି କୁଆଁ କୁଆଁ ।

କାନ୍ଦ କେ ଦେଖି ସହି ନାହିଁ ପାରି ଥନ୍ ଫାଡ଼ି ଗୁରସ ଦେଲା

କାଲେ ମୋର ପୁଓ ସୁସେ ହେବା ବୋଲି ଅମୁଲ ଘିନି ରଖୁ ଥିଲା ।

ଚଉଲ ଭାଜି ଗୁଣ କୁଟି ଅଟକେଲ ବନେଇ ମତେ ଖୁଆଉ ଥିଲା 

ଜର ସାରଦି ଖାସି ହେଲେ ମୁଲିଆ ଖଟି ଉସୋ ଘିନି ଆଁନୁ ଥିଲା  ।

ପରର ଘରେ ମୁଲିଲାଗଲେ ଖନ୍ଦେ ଦୁଲି କରି ପଛଆଡ଼େ ମତେ ଧରେ

ମୁଣ୍ଡ ରେ ତାର ତାଗାଡୀ ବୁହି ଦୁଇ ମହଲା ସିଡ଼ି ବଡା କଷ୍ଟେ ଚଢ଼େ ।

ଆରୁ କହେବାର ଲାଗି ସାହସ ନେହିଁ ନ କାନ୍ଦିନି ଲାଗୁଛେ ମତେ ,

ମର ଖୁସି ର ଲାଗି ବଳିଦାନ ପଡିଛେ ମୋର ମା କେତିନୀ କେତେ  ।

ଆଜି ମାଏଜି ଗୁଟେ ଆଁନି ଯେ ଭାତ ମୁଠେ ଲାଗି ଶୁଣୁଛେ ଗାଲି ,

ମାଏଜି ର ବୁଆ ମା ମତେ କାଣା ଘିନି ନେଇଛନ୍ ଭାଲି ।

ବୁଢ଼ୀ ମା ମୋର ପେଟର ଲାଗି ପର ର ଦୁଆରେ ଭିକ ମାଗୁଛେ  ,

ଧିକ ଧିକ ରେ ମୋର ଜୀବନ ନିଜ କେ ମତେ ଲଏଜ ଲାଗୁଛେ ।

ହେଲେ ହେଉ ପଛେ ଜେଲ କି ଫାସୀ ମାଏଜି କେ ଛାଡ଼ପତର ଦେମି ,

ମୋର ମା କେ ସୁଖେ ରଖି ତାର ସବୁ ସେବା ମୁଇଁ କର୍ମୀ ।

ମା ର ଠାନୁଁ ଆରୁ ଦୁନିଆ ଥି କିଏ ନେହିଁ ନ ବଡ଼ ,

ତାହାକେ ହିଁ ଇ ସଂସାର ରେ କହେସନ ଜିଅନ୍ତା ଗଡ଼ ।