निर्व्याज प्रेम

बाबा! मला मोजे,स्वेटर आणि कानटोपी हवी आहे. चलान , आज आपण बाजारात जाऊ.?

मीं किती दिवस झाले आहॆ मीं तुमच्या मागे लागलो आहॆ. मला नवीन स्वेटर मोजे हवे आहेत. थंडी पण बाहेर खूप पडली आहॆ. पण तुम्ही लक्ष च देत नाही. रोज हो! हो! म्हणतात ,पण चलतच नाही?

हो!हो!आज मी घाईत आहे. उद्या नक्की सुट्टी आहॆ ना मग निवांत बोलू काय हवं नको ते सगळं. असं म्हणून राघवचे बाबा बाहेर कामाला जायला घरा बाहेर पडले.

पण गाडी चालवताना रस्तावर बाबा विचार करत होते. राघव इतका मागे का लागला?

आताच थंडी चे कपडे विकत घेतलं होते राघवला मग अजून कशाला हवे?अजून ही जुने कपडे भरपूर आहे च, मग अजून कशी काय गरज आहॆ त्याला?

लहान आहे रघु केला असेल हट्ट असं म्हणून बाबा कामावर निघून गेले

.

अजून नवीन कपड्याची गरज असेल. कारण तसा तो हट्ट करतच नाही.खूप समजुदार शहाणा आहॆ पोर. परिस्थिती ची जाणीव आहॆ त्याला. 

संध्याकाळी उशिरा आले बाबा. तेव्हा रघु शान्त झोपलेला होता. त्यांची भेट सकाळी दुसऱ्या दिवशीच झाली. उठल्या उठल्या सकाळी चहा नास्ता बाकीची काम बाबा नीं उरकले. रघु ला उठवलं. रघु उठल्या उठल्या ......

बाबा च्या  मागे लागला स्वेटर साठी, हो नाही म्हणत त्याला नवीन स्वेटर, टोपी मोजे आणायला .

रघु चे बाबा एका कपड्याच्या दुकानात सेलमन्स होते.दुकान मोठं असलं तरी पगार मात्र कमी च होता.त्या कमी पगारात घरातल खरच आणि रघु चा खरच जेमतेम भागत होता .

त्यांची आर्थिक परिस्थिती नाजूक त्या मूळे त्याचा खर्च ही वाजवी असायचा.

ह्यांची जाणीव बारा वर्षाच्या रघु ला होती च. तो मुदाम म्हणून कोणताच हट्ट करत नव्हता. बाबा ना उगाच त्रास पण दयायचं नाही.

पण आज तो खूप मागे लागला स्वेटर विकत आणाया साठी.

त्याचा हट्ट म्हणून बाबा नी नवीन थंडी चे कपडे आणण्यासाठी बाजारात दोघे ही गेले. रघुनी स्वेटर, टोपी, मोजे, सगळे आनंदाने पसंद केल. त्यांच्या चेहऱ्यावर आनंद मात्र काही वेगळाच होता.तो आनंद बाबा च्या लक्षात च आला नाही.

ते बघून बाबा ही खूप आनंदी झाले. शेवटी काय मुलांच्या चेहऱ्यावर चा आनंद हा खूप मोठा असतो त्या पैशा पेक्षा.खरेदी झाली आणि दोघे घरी आले.

नेहमी प्रमाणे सकाळी उठवून रघु ला तयार केल बाबांनी शाळेत जाण्यासाठी

.नवीन स्वेटर ही घालून दिल.सोबत डबा नास्ता जेवण सगळं तयार करून रघु ला शाळेत सोडून स्वतः कामावर गेले.

परत येताना दुपारी शाळेतुन रघु ला घेऊन आले, रघुचे कपडे बदलवले..अरे रघु तुझं नवीन स्वेटर कुठे?म्हणून बाबा नीं लगेच विचारलं???

बाबा ते शाळेत सुटलं. उद्या येताना मीं घेऊन येईल.परत दुसऱ्या दिवशी बाबा नीं त्याला शाळेत जाण्यासाठी तयार केल आणि घरातल जून स्वेटर त्याला घालून दिल. सोबत डबा नास्ता करून रघुला शाळेत सोडून आले.

परंत दुसऱ्या दिवशी घरी आल्यावर बाबा नीं विचारलं नवीन स्वेटर नाही आणलं? परत विसरलास का? असे तीन चार दिवस रोजच बाबा त्याला विचारायचं रघु नवीन स्वेटर कुठे???

रघु काहीच नाही बोलायचं..परंत एक दिवस बाबा नीं ठरवलं रघु च्या शाळेत जायचं त्यांचं स्वेटर शोधायला. आणि एक दिवस दुकानातून  सुट्टी घेऊन शाळेत गेले,तेव्हा नास्ता ची वेळ होती.तेव्हा त्या मधल्या सुट्टीत शाळेच्या वेळेस गेले.

नास्ता ची सुट्टी, काही मुलं डब्बा उघडून नास्ता करत होत तर काही मुलं बाहेर शाळेच्या प्रांगणात खेळत होते, सगळ्याचे शाळेचे ड्रेस सारखे.आता रघु ला शोधायचं कस.?पण...

शाळेत गेल्या गेल्या रघु समोरच दिसला, आणि तो च धावत आला बाबा काय झालं? तुम्ही इथे कसे काय? काही नाही रे तुझं स्वेटर शोधायला आलो आहॆ.चल रघु स्वेटर शोधून घेऊ..कुठे ठेवलं आहॆ. नाहीतर शाळेतल्या शिक्षकांना विचारू. म्हणून रघु चा हात बाबांनी हातात घेतला आणि शाळेच्या आत मध्ये दोघे जायला निघाले.

तेवढ्यात रघु चा मित्र समोर आला. आणि रघु म्हणून आवाज दिला. बाबांनी....त्यांच्या कडे पहिलं.

त्याच्या अंगावर रघुच नवीन स्वेटर घातलेला पहिलं.दोघेही एकमेकांना कडे पाहू लागले.

अरे हें काय तुझं स्वेटर त्यानी घातलं? कस?? तू तर म्हणत होतात मीं विसरलो. मला सापडत नाही म्हणून...रोज काहींनाही कारण सांगायचं म्हणून मीं मुद्दाम आज शाळेत आलो.मग माझ्याशी असा खोटा का बोलला?

रघु चा मित्र फार केविलवाणा नजरणे दोघांनाही बघत होता. त्याला काय बोलव कळतच नव्हत.

हो बाबा मीं खोटं नाही बोललं. पण मीं खरं सांगितलं तर तुम्ही मला रागावाल. म्हणून भीतीने मला शाळेत स्वेटर विसरलं म्हणून संगत होत.

बाबा ह्यांची "आई "रोज माझ्यासाठी डब्बा पाठवते ह्याच्या सोबत मला काय आवडत. ते तिला ही माहित आहॆ.माझ्या डब्यातलं तो जेवतो आणि त्यांच्या आईनी पाठवलं डब्यातलं मीं आवडीने खातो.

मला माहित नाही ना बाबा आईच्या हातच जेवण कस असत,??? मी कधीच आईच्या हातच जेवण खाल नाही न??मग मला कस कळणार.

पण ह्यांच्या आईच हाताचं जेवण खाल्यावर कळलं मला आई च्या हाताचं जेवण. आणि प्रेम.

बाबा च्या डोळ्यात लगेच पाणी आलं.रघु लहान असताना त्यांची आई हें जग आणि रघु ला सोडून गेली त्याला आई च प्रेम मिळाच नाही.लहान पणा पासून बाबा त्यांची आई आणि बाबा दोघांच प्रेम देत होते.

"पण आई ती आईच असतें "तिची जागा घेऊन ती ची कमी पूर्ण नाही करतात येत.

आणि तेच लाड आणि काळजीच प्रेम त्याला त्यांच्या मित्राच्या आई मध्ये मिळत होत.

रघु म्हणाला बाबा ह्याच्या कडे थंडी चे चांगले कपडे नाही . त्यांचे आई बाबा नवीन कपडे नाही घेऊ शकत. बाबा आजारी आहॆ. नवीन स्वेटर साठी पैसे नाही खर्च करू शकत. आणि तो रोज जून फाटलेलं स्वेटर शाळेत घालून यायचं आणि काही मित्र त्याला त्यांच्या स्वेटर वरून रोज चिडवायचे,म्हणून मी त्याला हें स्वेटर मोजे टोपी दिले.आणि तुमच्याशी मीं खोटं बोललं की मला हवे आहॆ म्हणून.

आणि मीं खरं बोललं असतो तर मला तुम्ही नसतं घेऊन दिल. आणि मीं माझ्या मित्रा ची मद्दत कशी केली असतें.

.आणि मला ही त्यांच्या आईच हाताचं  जेवण रोज खायला मिळत.

रघुच बोलण ऐकून बाबांना काय बोलव काय म्हणावं सुचतच नव्हतं.

किती लहान आहॆ ही मुलं पण मोठ्यानं पेक्षा ही किती चांगला विचार करतात.

त्यांचं हें प्रेम किती निर्व्याज आणि निःस्वार्थ असत. बाबांनी रघु आणि त्यांच्या मित्राला जवल घेतलं. आणि आपल्याला अंगावर असलेली 

रघु च्या बाबांनी आपल्याला शॉल रघु च्या मित्रा च्या हातात दिली.ही शॉल तुझ्या आई साठी.कारण डबा तर तुझी आईच पाठ्वतेना????म्हणून एक तिला ही थंडी ची भेट. रघुच्या बाबांना कडून.

तेवढ्यात शाळेची सुट्टी संपली ते दोघेही परत आपापल्या वर्गात मध्ये गेले.

पण रघु वर्गात जायच्या आधी त्याने बाबांना घट्ट मिठी मारली, खूप आनंदाने तो परत शाळेत गेला.

रघु च्या चेहऱ्यावर आनंद दुकानात स्वेटर विकत घेताना बाबांना तो चेहरा आठवला. जणू तो स्वतःसाठी घेतो आहे असचं वाटत होता.

 लहान मूल ही नात्याचं महत्व कस सांगून जातात. आणि समाजाला एक सुंदर संदेश देऊन जातात.