गेलेत ते दिवस

"मित्रगण" हा आमच्या पाचवी पासून ते इंजिनिअरिंग पर्यंत सोबत असलेल्यां मित्रांचा व्हॉट्स ॲप ग्रुप.

आज अचानक निर्विकार मनाने मित्रगण मधले मेसेजेस उघडुन बघत बसलो .

कुणी कुणी काय मेसेजेस टाकले ते नुसतेच बघत राहिलो. सारेच फॉरवर्ड केलेले मेसेजेस होते.

काही उपदेशाचे तर काही हसविण्याचे, काही फक्त गुड मॉर्निंग, तर काही फक्त अंगठा दाखविणारे.

जणू कुणाला कशाचे काहीच देणे घेणे नाही. फक्त हयात असल्याचे जणू प्रतीक होते ते.

नंतर लक्ष गेले ते मेसेज टाकलेल्या नावांकडे.

नावावर क्लिक केले तर पोस्ट टाकलेल्या मित्राचा तफोटो उघडला.

आणि पाहतच राहिलो......

त्यातच किती वेळ गेला कुणास ठाऊक.

मग सहजच मनात विचार आला, किती बदलला रे तू, शाळेत असताना कसा दिसायचा आणि आता कसा दिसतोस .

खूप खूप फरक जाणवत होता. मग एकदम ग्रुप ची लिस्ट च काढली. सगळ्यांचे चेहरे बघत राहिलो.

सगळेच खूप बदलले होते. काही चेहरे तर अगदी ओळख न पटण्याईतके बदलले होते.

कितीतरी वेळ असाच बघत राहिलो.

मग परत एक विचार मनाला शिऊन गेला. अजून पंधरा वीस वर्षानंतर हेच चेहरे कसे दिसतील.

तेव्हा यातले किती उरतील, किती दिसतील कुणास ठाऊक.

मीही इथे असेल का ?

डोक्यात आता काळजीने घर केले होते.

या लिस्ट मधे नसलेल्यां नावांना आठवण्याच प्रयत्न केला. त्यांचे चेहरे आठवण्याचा प्रयत्न केला.

काहींचे कॉन्टॅक्ट नंबर नसल्याने ते ग्रुप साठी तरी अदृश्यच होते.

ते असतील नसतील काहीच ठरवता येत नव्हते.

अजून काही नावे समोर आली. ते मधेच केव्हातरी सगळ्यांना राम राम करून निघून गेले होते.

परत मन स्तब्ध झाले. नजर शून्यात लागली. विचारातच मन अस्वस्थ झालं.

बराच वेळ असाच बसून राहिलो. बरेच विचार मनात डोकावून गेले.

मन अशांत झाले.

मग मनात आले , जे आहेत त्यांच्याशी तरी काही बोलावे, सांगावे, ऐकावे.

जुन्या गोष्टींना थोडा उजाळा द्यावा.

परत ती मस्ती, भांडण, खोड्या, अभ्यास, शाळा, गुरुजी, मॅडम सगळे सगळे करावे पण कसे येतील परत ते दिवस. आता फक्त आठवणी तेवढ्याच बाकी आहेत.

गेलेत ते दिवस.....

पुन्हा परतून यायचे नाहीत....

आता जपायच्या त्या फक्त आणि फक्त मनात उरलेल्या आठवणी.

मित्रानो आज आपण सारेच इथे आहोत. उठा जागे व्हा. जरा भेटत जा. बोलत जा. आपलेपणा जपा, एकमेकांना समजून घ्या.

केव्हा काय होईल काहीच सांगताच येणार नाही.