स्वैर पाखरू

मनामनाच्या अवकाशातून

स्वैर पाखरू फिरू लागले 

अवकाश मनाचा इतका मोठा

पाहताच भिरभिरू लागले 

प्रथम दर्शनी दिसती त्याला

भूतकाळाच्या मोठ्या बागा 

बालपणीच्या सुंदर वेली

आठवणींच्या वृक्षाची जागा 

बालपणीच्या त्या वेलींवर

स्वैर पाखरू रमू लागले 

आठवणींच्या वृक्षांची ते 

मधुर फळे चाखू लागले 

पुढे पाहता दिसली त्याला 

तारुण्याची मोठी शहरे 

विशाल रस्ते घरभिंतींना 

स्वैर पाखरू किती घाबरे 

तारुण्याच्या त्या शहरातून 

वाहत होती नदी प्रेमाची 

निखळ सुखाची स्वातंत्र्याची 

प्रतिक साऱ्या आनंदाची 

त्याच नदीला वंदन करुनी 

स्वैर पाखरू पुढे उडाले 

अवाक होऊन पाहू लागले 

स्वार्थरूपाची मोठी महाले 

शहरे संपून मागे पडली 

दिसली त्याला पर्वतशिखरे 

दरीखोऱ्यातून उडू लागले 

घेऊ लागले उरात वारे 

दरीखोऱ्यातून दिसले त्याला 

आडवळणाचे अनेक रस्ते 

मित्रमैत्रिणी आप्तेष्टांची 

तिथेच दडली अनेक गुपिते 

पर्वतावरूनी दिसली त्याला 

जबाबदारीची विशाल भूमी 

घनगर्दीची जंगले पाहून 

येई तयाला नवीन उर्मी 

मरुस्थळातून दिसली त्याला 

विश्वासाची किती मृगजळे 

स्वैर पाखरू रडू लागले 

कळले त्याला फसवे सगळे 

स्वैर पाखरू शोधू लागले 

मित्रसुखाचे एक सरोवर 

पिऊन अमृत उपकाराचे 

कापू लागले पुढले अंतर 

उडता उडता सहजरूपाने 

विचार केला त्याने नंतर 

नदी जंगले पर्वतशिखरे 

कोण श्रेष्ठ या मनभूमीवर 

स्वैर पाखरू प्रश्नी पडले 

शोधू लागले त्याचे उत्तर 

समोर पाहता त्याला दिसले 

मावळतीचे दृश्य मनोहर 

स्वैर पाखरू स्तब्ध जाहले 

पाहून पुढचा अफाट सागर 

नमन करोनि पाहू लागले 

मावळतीचा जीवन भास्कर 

स्वैर पाखरा कळून चुकले 

कोण श्रेष्ठ या मनभूमीवर 

अमर्याद भावभावनांचा 

श्रेष्ठ असे तो गूढ रत्नाकर 

शांत मनाने स्वैर पाखरू 

मंद मंद ते हसू लागले 

आयुष्याचे शोधून उत्तर 

पुन्हा उंच ते उडू लागले