Library
Profile
केशवसुत मेले?
केशवसुत मेले?
जगतास जागवायाला केशवसुत गाउनि गेले !
इंग्लंद भूमि शेलेची माहेर जडाचें बनले,
सन्देश गूढ जे त्याचे तैसेच मानसीं जिरले,
तपोवना मानवतेच्या या बघतां मानस हंसले!
देवाचे हेतु न पुरले,
अर्धेच कार्य जे उरले,
ते येथे करुनी गेले,
अवतरुनी फिरुनी शेले ! केशवसुत गाउनि गेले!
एकेका शब्दें भरले काव्याचे अद्भुत पेले !
ज्यांसाठीं मानव झटले, ते सुधाकुंभ भरलेले–
वाग्देवी वरुनी टाकी केशवसुतहृदयी झेले!
अनुभवुनि निजानंदाने
मग त्यांचे के ले गाणे,
श्वासाच्या कारंज्याने
चहुंकडे उधळुनी दिधले! केशवसुत गाउनि गेले !
हे तुषार पडतां अंगी बिंदूंचे सिंधू झाले!
निजलेल्या जागृति आली, हो ताजें जें थकलेले!
मरणासचि आले मरणें, मग केले त्यानें काळे!
तों शब्द मुक्याला सुचले !
गूढास रूप सापडले !
स्वच्छंद अचेतन हाले !
नश्वर ते ईश्वर केले ! केशवसुत गाऊनि गेले !
भेदभाव विलया गेला, सूक्ष्मात स्थूल मिळाले !
गगनाचे फाटुनि पडदे दिसलें जें त्यापलिकडले !
मरणाचे मूळच तुटले, जन्माचे नाते सुटले !
वस्तुंत वस्तुपण भरलें,
जीवंत जीवही झाले,
आत्म्यास आत्मपद आले,
ब्रह्मही ब्रह्मसे ठरले ! केशवसुत गाऊनि गेले !
कळले की ‘आम्ही कोण !, ‘हरपले श्रेय ‘ सापडलें;
आत्मा हो ‘वेडापीर’, सृष्टीत ‘ भृंग ‘ सा रंगे;
मारुनिया ‘गोंफण’ काळा निज ‘निशाण’ नभिं फडकविंले !
ऐकताच विजयि ‘तुतारी’
हो चिरंजीव ‘म्हातारी’
मग वाजविताच ‘सतारी’
सर्वत्र ‘झपूर्झा ‘ झाले ! केशवसुत गाउनि गेले !
या स्थितीत त्या ब्रह्माची ब्रह्माशीं मिळणी घडली,
जे चिरंतनाच्यासाठी सांगता तयाची झाली.
परि जनता वेडी कुठली, ” केशवसुत मेले ” वदली !
परि जन्ममरण हे वारे
कल्पनाच नाचवि सारे !
मूर्खानों ! रडता का रे,
की ”केशवसुत ते मेले ! ” केशवसुत गाउनि गेले !
जे एकाठायी होते, ते सर्वांठायीं भरले;
सर्वांच्या हृदयीं भरले सर्वांच्या जीवी भिनले;
विश्व स्थिर ज्यांनी केले का वदता तेच निमाले?
लीलेनें त्यांनी गातां
ही सजीव केली जडता,
अणुरेणूंमधुनी आतां
निघतील तयांचे चेले ! केशवसुत गाउनि गेले !
सर्व ठायि सर्वही काळी सर्वांनी त्यास पहावें,
पाहतां पाहतां वाटे डोळयांनी ज्यास गिळावें,
तो विषय होई मरणाचा जन बोले काय करावें ?
जे चकव्यावाचुनि चकले,
जरि ते कुणि कांहीं भकले,
तरि ‘गोविंदाग्रज’ बोले
केशवसुत कसले मेले? केशवसुत गातचि बसले !
